Ηγέτες και ασθένειες

Διαβάζω με ενδιαφέρον το βιβλίο του κ. Όουεν που προσέφερε "το Βήμα" πρόσφατα και θα συνεχίσω τη μελέτη του.

Παρουσιάζει πλευρές της διαδικασίας λήψης αποφάσεων και προσωπικότητες που αντιμέτωπισαν κάποια προβλήματα.

Σωστά πάντως επισημαίνει το πρόβλημα της ιατρικοποίησης και ιατρογένεσης, ενώ οι συνταγές αποφυγής της «ύβρεως» δεν είναι καθόλου κακές.

Δεν μπορώ να αποφανθώ για το σύνολο του βιβλίου ακόμα. Θα μου επιτραπεί να προβώ σε λίγες μόνο σκέψεις γενικότερου ενδιαφέροντος, βασισμένες κατα κάποιο τρόπο σε παρελθούσες εργασίες μου (π.χ. περιοδικό «Διοικητική Ενημέρωση» και άλλα τεμάχια που ασχολούνται με τα ζητήματα της τυραννίας).

Συνοπτικά θα έλεγα, πρώτο, ότι έχει αναπτυχθεί μια ικανή βιβλιογραφία για το ζήτημα της ηγεσίας, αγγλόφωνη και ελληνική (εδώ εντάσσονται και μεταφράσεις από τα γερμανικά).

Κατα δεύτερο λόγο, η ηγεσία, που σε ορισμένες στιγμές μπορεί να είναι και ηρωϊκή- αλλά όχι απερίσκεπτη- μπορεί να εκτιμηθεί και από την ποιότητα των αποφάσεών της (άρα εδώ η έμφαση είναι στο output).

Kαι κλείνω με την υπενθύμιση της προσπάθειας του Καθηγητή κ. Χώκινγκ (βλ.προηγούμενα), προσπάθεια που υπενθυμίζει την «περιεσκεμμένη βούληση»

Τώρα ότι μερικές ηγεσίες είναι «ασθενείς» (εδώ με την έννοια της έλλειψης σθένους) είναι κάτι το λογικό, όταν δεν μπορούν να λύσουν προβλήματα με ικανοποιητικό και δίκαιο τρόπο.

Ευχαριστώ και ελπίζω να ανταποκρίνομαι κάπως στην προτροπή του «Βήματος» να συζητηθεί το εν λόγω βιβλίο.

Του

Δημήτρη Κ. Κιούκια.

H σιωπή είναι "χρυσός"

Η σιωπή είναι «χρυσός», εκτός κι αν έχεις επάγγελμα του λόγου.

Σε σχέση με διάφορες συνταγές ευτυχίας που διαβάζουμε, με ενδιαφέρον καμιά φορά, υπάρχει ο κίνδυνος να αντικαθιστάς ορισμένα στερεότυπα με άλλα.

Αλλά πρόκειται για επαγγέλματα του λόγου.

Του Δημήτρη Κιούκια

Η πρωταρχική ανταποδοτικότητα του κράτους

Η πρωταρχική ανταποδοτικότητα του κράτους, σε σχέση με την καταβολή φόρων και άλλων υποχρεώσεων, είναι η παροχή ιδιωτικών ελευθεριών και προστασίας της ιδιωτικής ζωής, ή ζωής εν γένει. Συντριβάνια, πλατείες και άλλα είναι σημαντικές, αλλά δευτερεύουσες ανταποδοτικότητες.

Του Δημήτρη Κ. Κιούκια

Δύο σκέψεις-αποκαλύψεις

1.       Το πρόβλημα της γνώσης λύεται ως εξής: Η γνώση φέρνει τη γνώση.

2.       Για λόγους που έχω εξηγήσει, δε με βρίσκει σύμφωνο η προσπάθεια ενδυνάμωσης-αποδυνάμωσης μέσα από το δόγμα της «κοινωνίας του ρίσκου».

Του Δημήτρη Κιούκια,

Με ευχές για

Καλό Πάσχα 2015.

O απόηχος

Σε εποχές «ύφεσης» κυριαρχεί ο απόηχος και η μανιέρα, ένα είδος εκτελεστικής συνήθειας, ιδίως στο επίπεδο του λόγου.

Έτσι, μιλάμε π.χ. με ποδοσφαιρικούς όρους παλιούς, τη στιγμή που οι ομάδες είναι αγνώριστες.

Επικρατεί και ο εκλεκτικισμός, ένα είδος μίγματος από διάφορες σχολές και περιοχές, κι έτσι αρεσκόμαστε να τραγουδάμε – κάπως κουρασμένοι ίσως- «πάρε ναυτάκι συριανό, λοστρόμο πειραιώτη, μηχανικό μυτηληνιό και καπετάνιο χιώτη".

Οι ομάδες συνεχίζουν να είναι αγνώριστες.

Του Δημήτρη Κιούκια

(Σημ. Τα αρχεία προστατεύονται κατα πως πρέπει).

σχέδιο by Ντιάνα (Κωνσταντίνα) Κιούκια