Η τύχη

Πιστεύουμε συχνά ότι η τύχη είναι κάτι το τυχαίο. Ότι μπορεί ξαφικά να σου πέσει ένα λαχείο, ή να χάσεις την περιουσία σου αναπάντεχα.

Από πιο στενή οπτική γωνία μπορούμε όμως να δούμε ότι την τύχη την προκαλούμε εμείς, συχνά-πυκνά. Πως την προκαλούμε; Με τις επιλογές μας (λέμε στην Ελλάδα π.χ. «εν έχεις τύχη διάβαινε»- κάνε επιλογή για να πάρεις αυτόν ή τον άλλο δρόμο- ή «άνοιξε ένα παράθυρο στην τύχη»). Συχνά πάλι είμαστε αρκετά άτυχοι για να μη βλέπουμε την τύχη που περνά μπροστά μας. Προσπερνάμε την τύχη και γινόμαστε άτυχοι.

Άλλοτε έχουμε τύχη, αλλά δεν το ξέρουμε, γιατί κοιτάμε συνέχεια το παρόν. Αν εμείς επιλέξουμε να αφήσουμε την «τύχη» για να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο, πρέπει να θεωρούμαστε τυχεροί, αν τα καταφέρουμε.

Η καλή τύχη συνορεύει με τη χαρά ("Ποιός είναι αυτός ο τυχερός, στο Λαύριο γίνεται χορός").  Κι όταν χαιρόμαστε, έστω  με ένα πετυχημένο φαϊ που φτιάξαμε, εκείνη την ώρα είμαστε τυχεροί.

Κι αν επενδύσουμε σωστά για το μέλλον, τυχεροί θα είμαστε πάλι, μόνο που θα αφήσουμε χρόνο στην τύχη για να μας χαμογελάσει. Γιατί η τύχη της εικονικής πραγματικότητας και του στιγμιότυπου δεν είναι πραγματική τύχη. Η πραγματική τύχη έρχεται μετά τους μεταμφιεσμένους και τους προδρόμους. Είναι μια περίληψη του τέλους της διαδρομής, όπως όταν πέφτουν οι τίτλοι στο τέλος του έργου. Όπως ο ιστορικός: "Όλβιος εστίν όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν" 

(δηλαδή κατα κάποιο τρόπο τυχερός).

Χρόνια πολλά,

Δημήτρης Κιούκιας.