Αδυναμία στη δύναμη

Οι άνθρωποι που έχουν αδυναμία στη δύναμη, πάσχουν από αυτή την αδυναμία.

Του


Δημήτρη Κιούκια.

«Καταπιεστικοί γονείς που καταθλίβουν τα παιδιά»...

Είναι «κοινός τόπος» η σκέψη και αναπαράγεται συχνά-πυκνά από «επιστημονικές έρευνες».

Κάθε εξωτερικός περιορισμός μας αναστέλλει συχνά τις επιθυμίες και αισθανόμαστε μια ματαίωση, εκτός κι αν συμφωνούμε, ή έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τους περιορισμούς. Π.χ. η οικονομική κρίση ματαίωσε μια σειρά επιθυμίες (όνειρα).

Μεταξύ γκρίνιας και κατακραυγής αρκετοί ενήλικες προσαπρμόστηκαν στα νέα δεδομένα.

Η παράσταση αδικίας είναι αυτή που συχνά μας κάνει δυσπροσάρμοστους σε συνθήκες στέρησης. Η παράσταση δικαίου από την άλλη πλευρά είναι κάτι πιο σπάνιο, μη ευνούμενο σε συνθήκες λιγότερο ή περισσότερο ανεπτυγμένων οικονομιών και δημοκρατικής «έντασης» που τείνει να μεταθέτει την ευθύνη στους θεσμούς και τους λειτουργούς τους.

Όπως έλεγε ο Ortega y Gasset, ο «μαζικός άνθρωπος» τείνει να γίνεται αυτόνομος και ναρκισσιστικός, ένα θέμα που ανέπτυξαν στη  συνέχεια και άλλοι κοινωνικοί επιστήμονες.

Είναι (και) γι αυτό που μια σειρά κανόνων και θεσμών δεν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας των πολιτών (όπως έχουν δείξει επανηλειμμένες μετρήσεις των τελευταίων δεκαετιών).

Η ανάπτυξη μιας ηθικής συνείδησης εκκρεμεί ακόμα, ώστε να δέχεται και μια δόση περιορισμών και να δημιουργεί παράσταση και σφαιρική και συγκριτική.

Κάθε περιορισμός δεν είναι εξ ορισμού καλός, όπως και ούτε πάντοτε «καταθλιπτικός». Η συνείδηση μεσολαβεί και ερμηνεύει και κατ’ακολουθίαν αισθάνεται. Μια συνείδηση «έλλογη» θα μπορεί επιπλέον να κατανοήσει και να σταθμίσει.

Συνήθως η αίθηση του αφόρητου δημιουργείται από τη συνδρομή πλειόνων παραγόντων που «συνομωτούν» στη ματαίωση.

Γι αυτό, νομίζουμε, ότι πέραν της καλλιέργειας της ηθικής και κοινωνικής συνείδησης, θάταν καλό να καλλιεργούμε και εναλλακτικές ευκαιρίες διεξόδου και προόδου και λιγότερα στεγανά.

Στην περίπτωσή μας,  αν δεν μπορείς να πάρεις το ακριβό κινητό και να το συντηρήσεις, πες στο παιδί σου να κοιτάξει σε άλλα μέρη του σπιτιού, μήπως και ανακαλύψει κάτι πιο ακριβό, που το έχει και δεν το έχει συνηδητοποιήσει. Υπάρχει περίπτωση να χαρεί κι αυτό λίγο. Γιατί βέβαια ένα φτωχό παρόν μπορεί να μην ικανοποιεί, οπότε πρέπει να στρεφόμαστε και στο παρελθόν και σ’αυτά που έχουμε κάνει: είναι κι αυτά δικά μας.

(Στο πεδίο της Κρίσης, ας βρούμε εκείνο το νούμερο που πιστοποιεί τις πόσες μεταρρυθμίσεις έχουμε ήδη κάνει).

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Τρείς σκέψεις

Προϋπόθεση μιας μεθόδου διδασκαλίας για να γίνει πιστευτή και αποδεκτή είναι να δίνει ανοικτά τα διαπιστευτήριά της, έτσι ώστε να μπορεί να δοκιμαστεί και να ασκηθεί από κάθε ενδιαφερόμενο και ειδικό. Το ίδιο ισχύει και για τα αποτελέσματά της. (μπορούμε να το ονομάσουμε, προσωρινά,  "κριτήριο της μεταδοτικότητας").

Ο έλεγχος που ασκείται στο γραπτό λόγο γίνεται από τις πολιτισμένες κοινωνίες με μέσα της ίδιας ποιότητας και είδους. Σ’ αυτό βασίζεται και η πρόοδος της επιστήμης.

Τέλος: Η συστηματική επίδοση στα σλόγκαν κρύβει  συχνά διάθεση υποδούλωσης (μπορούμε να το συζητήσουμε αργότερα).

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

"Θερμή παράκληση"

Παρακαλούμε πολύ να τηρείται ο όρος περι "συγκατάθεσης", όπως εξηγείται στο προφίλ του εργαζομένου εδώ.
Για τα συζητούμενα δε θέματα δεν χρειάζεται να τα "παίρνουμε" στο δρόμο, γιατί μεταβαίνουμε σε άλλη κατηγορία (μάλλον σκούρα).
Για την λειτουργία των νόμων σε μια κοινωνία αναμένουμε δύο κείμενα (προσεχώς) και θα ενημερώσουμε, με την άδεια και των διοργανωτών.

Ευχαριστώ,


Δημήτρης Κιούκιας

(ίσως επανέλθουμε με περισσότερες λεπτομέρειες σύντομα).

Ήθος και γνώση του γραπτού λόγου

Εν τω μεταξύ, ο γραπτός λόγος, ιδίως όταν κανείς δεν εκπονεί διαταγές, προϋποθέτει την ανάλογη πείρα για την αφομοίωση και τη χρησιμοποίησή του. ¨Ετσι, φαίνεται πώς μερικοί τον συγχέουν με άμεση πράξη, ή εντολή και προβαίνουν σε άμεσες πρακτικές αντιδράσεις, ενίοτε ζημιογόνες,

Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να σκεφτεί η γράφουσα κοινότητα, μέρος της οποίας ενδέχεται να σταματήσει να χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή διαλόγου, αν συσσωρεύονται τα προβλήματα.

Ευχαριστώ,


Δημήτρης Κιούκιας.

Ο γραπτός πολιτισμός

Ο γραπτός πολιτισμός ιστορικά ήρθε να αντικαταστήσει τον προφορικό, έτσι ώστε να υπάρξουν απτά τεκμήρια για τις επόμενες γενιές και άρα αναγνώριση.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός μετασχηματίστηκε δηλαδή σε πολιτισμό αναγνώρισης.

Σήμερα αυτό έχει γίνει κατανοητό, αλλά πρέπει, στην Ελλάδα τουλάχιστον, να επεκταθεί στις επαγγελματικές σχέσεις περισσότερο, μέσω π.χ. συστατικών επιστολών.

Σημειώνουμε ότι οι συστατικές επιστολές είναι εγκώμια αναγνώρισης και αντικαθιστούν  τα «έπεα πτερόεντα» μιας –αρκετά διαδεδομένης- προφορικής κουλτούρας.

Μετά λοιπόν μια επιτυχή συνεργασία, ο εργαζόμενος θα πρέπει να λαμβάνει γραπτά καλά λόγια, διότι οι έπαινοι της στιγμής εξανεμίζονται και δεν πιστοποιούνται. Αυτά θα είναι χρήσιμα credits μεταβιβαζόμενα στον επόμενο αποδέκτη, όπως γίνεται με τις συστατικές επιστολές στα Πανεπιστήμια (όπου βέβαια αν θέλουμε χορηγούμε, αν δεν θέλουμε όχι).

Αποδεικνύουν ταυτόχρονα την αρχή της υπεύθυνης συνεργασίας και της πυγμής του να παίρνεις θέση επώνυμα και ενυπόγραφα.

Ας μη θεωρηθεί πανάκεια η σύσταση- πάντα υπάρχουν «φουσκωμένοι λογαριασμοί», πάντως ταιριάζει με το πνεύμα του πολιτισμού της αναγνώρισης που προ πολλού έχει αντικαταστήσει τον προφορικό πολιτισμό.

Ίσως επανέλθουμε πιο εξειδικευμένα.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας