Σε πρόσφατα δημοσιευμένο βιβλίο μας έχουμε κάνει λόγο για τη
σχέση νοήσης και συναισθήματος. Εκεί προσπαθήσαμε να αποδείξουμε τη συνάφειά
τους και την αποφυγή, επομένως, απόλυτου διαχωρισμού.
Ξανακοιτώντας, ύστερα από πολλά χρόνια, γνωστό έργο του Ανρί
Μπερξόν, είδαμε κάτι σχετικό, υπό άλλο επιχείρημα. Η συγκίνηση ως τροφός του
νού, σε ιδιαίτερες μάλιστα δημιουργίες. Δεν ξέρω αν αυτό είναι προνόμιο ενός
άντρα, όπως διατείνεται ο Μπερξόν- εμείς έχουμε μιλήσει για κοινή ανθρωπολογία
(βλ. στο βιβλίο)- αλλά οπωσδήποτε είναι μια θέση που σπάει ορισμένα ταμπού.
(Ο συγγραφέας διακρίνει και ένα τρόπο σκέψης και γραφής που
δεν ξοδεύει πολλή συγκίνηση. Δείτε στο: «Οι δύο πηγές της ηθικής και της
θρησκείας»).
Δ. Κιούκιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου