Γνώμη: οριοθέτηση περιοχών από το κράτος

Eπί της αρχής: ενώ η οριοθέτηση περιοχών με τον τρόπο του «χαρακτηρισμού» έχει κοινωφελή σκοπό, υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθεί έμμεση κρατική επέκταση στα δικαιώματα πολιτών.  Κάθε δημόσιος «χαρακτηρισμός» δεν παύει, παρα τα σκοπούμενα οφέλη του, να  είναι μορφή απόσπασης και οικειοποίησης και έχει σημαντικές και πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις, στα δικαιώματα, στο εισόδημα, στην οικονομία. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τα εισοδήματα των πολιτών. Οπότε, νομίζω ότι θα πρέπει κάθε σχετική δράση να αναλαμβάνεται με εξαιρετική περίσκεψη εν όψει του διλλήματος δικαιώματα πολιτών, λαού-δικαιώματα οργανωμένων φορέων (ακόμα και κοινωφελών σκοπών).  

Να σημειώσουμε σχετικά, ως παράδειγμα,  ότι η πρόχειρα σχεδιασμένη και μαζική-ποσοτική τουριστική ανάπτυξη, παρά τα όποια βραχυπρόθεσμα οφέλη της, έχει ως αθέλητη συνέπεια τη αύξηση των τιμών καταναλωτή (π.χ. στέγη, υπηρεσίες, κλπ.). Κατ’ επέκταση δεν είναι αμιγώς κοινωφελής, αλλά και μερικώς βλαπτική, δημιουργώντας επιπλέον και μορφές κοινωνικού αποκλεισμού, κάτι που δεν συνάδει προς την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η βιώσιμη ανάπτυξη νοείται πάντα ως ανάπτυξη “inclusive”, χωρίς άδικους αποκλεισμούς πολιτών. Επίσης, κάθε κοινωφελής δράση συνήθως διέπεται και συνοδεύεται από την αρχή της ανταποδοτικότητας, η οποία πρέπει να είναι προφανής και άμεση και σχεδόν καθολική, τουλάχιστον τοπικά.

Προτείνω:  Περίσκεψη, μελέτη, αναλογικές με βάση τις τιμές αγοράς  αποζημιώσεις για κάθε υπεξαίρεση ιδιωτικής περιουσίας, κατα το πνεύμα και το γράμμα του Ελληνικού Συντάγματος και τον Χάρτη προστασίας θεμελιωδών δικαιωμάτων, καθώς και ρεαλιστική συγκριτική εκτίμηση περιοχών με βάση και το τι έχει διαμορφωθεί ως σήμερα (π.χ. επεκτατικοί και συγκρατημένοι πολίτες). Ακόμα, σε περιπτώσεις αμφισβήτησης το τεκμήριο να είναι με την πλευρά του πολίτη. Προτείνω τέλος, την περίσκεψη σχετικά με μια «ισόρροπη ανάπτυξη» -όρος άκρως συνοδευτικός σήμερα- κατα την οποία θα ικανοποιούνται και ιδιωτικά και δημόσια συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα θα αφήνεται να εξελίσσεται φυσικά το τοπίο και θα υπάρχουν ζώνες περισυλλογής και ηρεμίας, κάτι που επίσης εντάσσεται στις διεθνείς τάσεις. Συχνά δε, η απλή μικροϊδιοκτησία είναι ανάχωμα σε άλλες ποικίλες πιέσεις, ενώ διατηρεί το περιβάλλον σε ανεκτή μορφή, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και συντεταγμένες.

Η πολλή οργανωμένη δράση και παρέμβαση συχνά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Και συγκεφαλαιώνοντας επαναλαμβάνω, είναι σήμερα επιτακτικό, να ζυγιστούν ζωτικά συμφέροντα εισοδήματος επιβίωσης με αόριστα κοινωφελή συμφέροντα μερικά από  τα οποία μεταφράζονται σε καθαρά υλικές επιδιώξεις, ολιγάριθμες όμως αλλά και που οπωσδήποτε μετέχουν κάπου αλλού του γενικού ζητήματος της μικροϊδιοκτησίας.

Του

Δημήτρη Κιούκια