Γνώμη: για τα Δάση

Το πρόβλημα με τους «δασικούς χάρτες» του Δημοσίου δεν είναι αν είναι ή δεν είναι αμιγώς δασική μια περιοχή σήμερα, αλλά το ότι το Κράτος έρχεται εσχάτως να επαναπροσδιορίσει αυθεντικά το παρελθόν. Επίσης, το ότι εμφανίζεται διεκδικητικό ως προς την ιδιωτική περιουσία, επιβάλλοντας τη δική του ιδιοκτησία (το κράτος δεν πρέπει να έρχεται ως ανταγωνιστής προς το λαό, πρέπει να έχει μια σοφία).

Ένα βασικό νομικό ελάττωμα είναι η αγνόηση μακρόχρονων ιδιοκτησιακών καθεστώτων, που αποκτήθηκαν νόμιμα και δεν αμφισβητήθηκαν κατα το παρελθόν-όπως δεν αμφισβητήθηκαν και οι φόροι που πληρώθηκαν γι αυτά. Η ξαφνική έλευση μιας νέας αυθεντίας που οψίμως γνωρίζει όσα δεν γνώριζαν επι δεκαετίες οι δημόσιες αρχές είναι μια έντονα αμφισβητούμενη πρακτική-γιατί μοιάζει σαν ραγδαίος νόμος που ξαναγράφει την ιστορία.  

Η απώλεια εθνικού δασικού πλούτου είναι γεγονός και οφείλεται σε ζημιογόνες πράξεις ή παραλείψεις άλλων. Οι αναδασώσεις, η πρόληψη και δασική προστασία είναι υποχρέωση του κράτους, κυρίως ως προς το να μην επαναλαμβάνονται φαινόμενα μαζικής εξολόθρευσης δασικού πλούτου, που πλήττει το κοινωνικό σύνολο κατα τόπους.  Το επιθυμητό αυτό κοινωφελές έργο δεν μπορεί , κατα τη γνώμη μας, να υποκατασταθεί από την αφαίρεση νόμιμων και μακροχρόνιων τίτλων ιδιοκτησίας γής, ανεξάρτητα μάλιστα από την επίδειξη προσήλωσης στη νομιμότητα των πολιτών. Την ίδια στιγμή άλλωστε γινόμαστε μάρτυρες μαζικών νομιμοποιήσεων αυθαιρέτων ex ante, μια γνωστή από δεκαετίες διοικητική πρακτική.

Εδώ λοιπόν έχουμε να ζυγίσουμε την αναγκαία προστασία των δασών με την αναγκαία ιδιωτική ιδιοκτησία, καθώς και την ιστορία της διοικητικής πρακτικής, με άλλα λόγια ένα κοινωφελές μέτρο με την δικαιοσύνη στην κατανομή πόρων-μέσω της δασικής πολιτικής. Υπάρχει λοιπόν το ενδεχόμενο μια κοινωφελής επιδίωξη να μετατραπεί σε μέσο διεύρυνσης των εισοδηματικών ανισοτήτων, κατα τρόπο μάλιστα που διακόπτει τη συνέχεια του κράτους μέσα στο χρόνο.

Ελπίζουμε σε εμπλουτισμό των σκέψεων των αρμοδίων και σε ορθολογικότερη περιβαλλοντική πολιτική, που δεν θα παρέχει από τη μία ευρείες ευκαιρίες κτήσης και από την άλλη θα στερεί  τέτοιες, χωρίς ιστορικό μάλιστα κριτήριο που θα συνάδει προς την «αρχή της χρηστής Διοίκησης» (διότι δεν είναι σίγουρα χρηστή διοίκηση αυτή που μοιράζει τα αγαθά «αχρονικά» και χωρίς «βιογραφικά»).

Σε ό,τι αφορά τέλος τις αεροφωτογραφίες, εκείνες που δείχνουν τη μαζική αποψίλωση μαρτυρούν την ευκολία διαμόρφωσης δασικών ή μη χαρτών. Αλλά δεν μπορούν να επωμιστούν οι νομοταγείς πολίτες τέτοιες ευθύνες, των μη νομοταγών και περιφρονητικών και πρός τη κοινή ωφέλεια και πρός το «ψωμάκι» των άλλων. Δεν μπορούν δηλαδή να τιμωρούνται οι συγκρατημένοι για το άγος των ακράτητων μετα ποικιλίας συμφερόντων.

(Συνταντάμε δηλαδή πάλι, όπως και στο προηγούμενο σημείωμα, τη σύγκρουση απλών και οργανωμένων συμφερόντων).

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Υ.Γ. 1. Η προσπάθεια προστασίας των δασών έχει οδηγήσει στην περίεργη γνώμη στη χώρα μας ότι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μπορεί κάποιος να κτίζει μόνο στο «Άδενδρο». Δε βλέπουμε όμως αναλογίες με τα διεθνή δεδομένα σ’ αυτή την περίπτωση. Εκεί δεν θεωρείται αντικείμενο προστασίας κάθε έκταση που διαθέτει δέντρα, αλλά μάλλον σε περιπτώσεις πυκνής βλάστησης που δεν διακόπτεται από ποικίλα κτίσματα, ενώ συγκεντρώνει αξιόλογη πανίδα και χλωρίδα, αξιόλογη για να μην εκλείψει. Εαν τώρα λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της Αθήνας και μέσα σε ευρύτερες αστικές περιοχές περιμένουμε να δούμε ελάφια και σπάνια πουλιά, μάλλον έχουμε επηρεαστεί πολύ από την τηλεόραση. 
2. O υποφαινόμενος, πέραν των όσων έχει γράψει σε διάφορα βιβλία του κατα της καταστροφής του δασικού πλούτου, ανήκει σε όσους σύστησαν μερικά πρακτικά μέτρα για την πυρόσβεση, όπως το προληπτικό κατάβρεγμα. Για την ιστορία, υπηρέτησε ως στρατευμένος πυροσβέστης στα πλαίσια της στρατιωτικής του θητείας το 1985, σε Αττική, Εύβοια και Άνδρο.