αν δε δημιουργεί ιδιαίτερη φασαρία, κι αν αντίθετα συνοδεύει τη μοναξιά της δημιουργικότητας- γιατί μερικά πράγματα, απ’ αυτά που καμιά φορά παινευόμαστε και ζούμε τουριστικά, στήνουμε π.χ. αγάλματα του Μότσαρντ, ή ημιθεοποιούμε σε λαμπρό Πάνθεον, περίοπτο και περιζήτητο, δημιουργούνται κατα μόνας και κατα βάσανον.
Και πάνω σ’ αυτή τη βάση δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη λύση να κλείσει τις χαρτοπαικτικές λέσχες ο Δηλιγιάννης, ή να μην είχαν υπάρξει τόσες και τόσες κλειστές λέσχες και κύκλοι διάφοροι, που μερικές φορές είχαν κι αυτοί τα δικά τους πάθη, μερικά από τα οποία κατέληγαν και σε δημόσιες αποφάσεις και άρα δημιουργούσαν φασαρίες, κατα κάποιο τρόπο, δίκαια ή άδικα.
Και δεν θα λογαριαζόμουν Ευρωπαίος, στο τέλος, τέλος, αν δεν τα είχα σκεφτεί αυτά και άλλα πολλά, αν δεν είχα διαβάσει κάμποσες βιογραφίες "μεγάλων ονομάτων"και κάτι από Ντεκάρτ (δείτε π.χ. στα «Πάθη της ψυχής», περιοδικό Ευρωπαϊκή Έκφραση).
(Για διαβάθμιση των "παθών", σοβαρών εγκλημάτων, κλπ. μπορούμε να συμβουλευτούμε τα ποινικά μας κείμενα, σήμερα, αλλά και πιο πίσω, όπως έκανε π,χ, ο Μοντεσκιέ).
Και κάτι ακόμα: Όπως συχνά στους εργασιακούς χώρους που κατοικούσα άκουγα πως ο θυμός δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος, θα σκεφτόμουν -και πάλι- κάτι ανάλογο, όπως΄το ότι το ιδιωτικό πάθος του ενός δεν πρέπει να γίνεται - εύκολα- δημόσια απόφαση για τον άλλον.
Δημήτρης Κιούκιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου