Πολλές σχέσεις κτίζονται πάνω στην αδυναμία και στην ανάγκη,
η οποία εμπεριέχει και αδυναμία εφόσον έχει ανάγκη κάποιου πράγματος.
Η αδυναμία συχνά μπορεί να γίνει και ελκυστική (βλ. π.χ.
παλαιότερα αναγνώσματα για τον έρωτα απέναντι στη φθισική κοπέλλα).
Η θέληση πάντως να γιατρέψεις, όταν όλα φαίνονται χαμένα,
δείχνει ηρωισμό και αυταπάρνηση, αρκεί να μη φτάνει στο δικό σου χαμό, αλλά κι
αυτό έχει παρατηρηθεί.
.....
Το να βλέπεις το δόσιμο του άλλου σαν δική σου κατάκτηση
δείχνει αντιστροφή ορισμένων αξιών και κάπου θα σε κατατάξει, μάλλον όχι εκεί
που επιθυμείς. Γενικά, κάνοντας ορισμένα
πράγματα ενδέχεται να καραδοκούν κατατάξεις (και από τους νομικούς κώδικες) που
γνωρίζουν τις αποχρώσεις των ενεργειών- άλλωστε, όπως λένε, οδρόμος προς την
κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις (γιατί οι προθέσεις ερωτώνται
λιγότερο από τις ενέργειες καθεαυτές).
(Για το ζήτημα του ανορθόδοξου περιβάλλοντος και την «σημασιολογική
αστάθεια» βλ. το κείμενό μας «Υφαίνοντας το μανδύα της λιγότερο διεφθαρμένης
πολιτείας: Σκέψεις και σύγχρονες αντιστοιχίες με τις αρxαιοελληνικές»).
Ευχαριστώ,
Δημήτρης Κιούκιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου