Ο αυστηρός κατακερματισμός συχνά βλάπτει, αφού διασπείρει
τις δυνάμεις και έτσι τις αφαιρεί. Συχνά σκεφτόμουνα τον τομέα του πολιτισμού,
εκεί ειδικά όπου η τέχνη δεν είναι μόνο ατομική, αλλά συλλογική. Στον τομέα του
τραγουδιού – περισσότερο ατομική τέχνη, αλλά υπό όρους-βλέπω με ευχαρίστηση ότι τελευταία συμπυκνώνονται τα
«σχήματα» με θεαματική διαφορά. Ελπίζω να γίνει κάτι ανάλογο στο θέατρο και τον
κινηματογράφο.
Στον τομέα των επιστημών έχει επικρατήσει η εξαιρετική
ειδίκευση-θεμιτή ως ένα σημείο. Σε ορισμένες περιπτώσεις πάντως είναι δυνατή
μια πολυρολικότητα, μέτριου μεγέθους, όπου ένας επιστήμονας πιστοποιεί τη
δυνατότητά του να κινείται καλά σε δύο-τρία επί μέρους αντικείμενα, που
φαινομενικά (μάλλον) δεν σχετίζονται μεταξύ τους.
Εδώ με λίγο ρεαλισμό και ευελιξία μπορούμε να τα αναθέσουμε
στον ίδιο, π.χ. το ένα πιο εισαγωγικό και εννοιολογικό, το άλλο (ή άλλα) πιο εφαρμοσμένο
(α). Έτσι, θα αποτρέψουμε ένα είδος οριστικής απομάκρυνσης διδύμων, που αγαπούν
τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, αποδίδουν καλύτερα όταν συμπράττουν μαζί και δεν
διασπείρονται στους πέντε ανέμους.
Η καρδιά πάει τότε στη θέση της και ο φόβος της διασποράς
απομακρύνεται, μαζί με την «κατάρα» της ειδικότητας.
Ευχαριστώ,
Δημήτρης Κιούκιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου