1. Αρκετοί ελληνικοί στίχοι της «χρυσής
γενιάς» είναι επιγραμματικοί και κοφτοί, μοιάζοντας ν’αντλούν από τη διαχρονική
ελληνική παράδοση.
2. Σ’ένα μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής
λογοτεχνίας του 20ου αιώνα έρχεται και επανέρχεται, όπως συχνά έχει
επισημανθεί, το θέμα του μοναχικού ατόμου των μεγάλων αστικών κέντρων που
παρακολουθείται χωρίς αιτία και διακηρυγμένη βάση. Το μοναχικό πλήθος και
κάποιοι που μάλλον έχουν ξεφύγει.
(Περισσότερα
παραδείγματα σε μελλοντική ανταπόκριση).
Δ. Κιούκιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου