Τι είναι το «απόλυτο»;

Αυτό που κάποτε λέγαμε «δογματικό» ήταν η αδυναμία συζήτησής του: «ου με πείσεις καν με πείσεις».

Η επιστήμη, στις καλύτερες στιγμές της, είναι μια μαθητεία στη συζήτηση και το συλλογισμό. Αν μη τι άλλο, έρχεται κανείς σε επαφή με πολλές διαφορετικές απόψεις και κάνει διάλογο μαζί τους, ενώ ιεραρχεί, κατα το σχήμα «γνωστικά πολυτιμότερο-ασήμαντο» ή «εγκυρότερο-ακυρότερο» και πιθανώς ρίχνει στον «κάλαθο των αχρήστων», ό,τι δεν χρειάζεται, πρόσκαιρα τουλάχιστον, δηλαδή στην κατάλληλη χρονική στιγμή.

Σε ένα θέμα συνήθως μια άποψη είναι η λύση

του θέματος.

Υπάρχουν και ζητήματα που κερδίζονται συνθετικά, γιατί, εκτός των άλλων, κάθε κομμάτι λαμβάνει ενημέρωση από επι μέρους γνωστικό κλάδο  (οπότε μάλλον πρέπει να μιλάμε για κατασκευή κατάλληλου ψηφιδωτού)- Φυσικά αυτό δεν χρειάζεται να γίνεται αυτοσκοπός, αν άλλος μάλιστα έχει συντομότερη και ταχύτερη οδό.

Δηλαδή είναι κάπως σαν τη συζήτηση για το καλό και ωραίο μεταξύ Πλατωνιστών και Νεο-πλατωνιστών (Πλωτινιστών).

Μερικές φορές, η έρευνα ενός θέματος γίνεται στυλ, πολιτισμικός τρόπος, γιατί το a priori συχνά εμφωλεύει. Αυτό πρέπει να το προσέχουν οι επιστήμονες, αν μπορούμε να δώσουμε μια τέτοια συμβουλή. Είναι πλέον στυλιζάρισμα-το στυλ, για την ακρίβεια, μπορεί να είναι κάτι πολύ ωραίο.

(Συνεχίζεται)

Του

Δημήτρη Κ. Κιούκια