Παλιότερα
χρησιμοποιούνταν η έκφραση by error and trial για να εκφράσει μια “cool” και προσγειωμένη στην
πραγματικότητα της κάθε ημέρας πολιτική στάση. Εθεωρείτο μάλιστα ότι βρισκόταν
στον αντίποδα μιας δογματικής και άκαμπτης ιδεολογικοποιημένης πολιτικής.
Σήμερα έχουν
υποχωρήσει αυτά και βλέπουμε μια πολιτική του short term σε αφάνταστο σημείο. Σε σημείο που
και ορισμένες συνταγματικές προδιαγραφές να παραγράφονται, όπως π.χ. η αρχή του
ενιαυσίου των προϋπολογισμών. Ο πολιτικός χρόνος έγινε ρευστός και οι θεσμοί
έρμαιο της πολυκύμαντης συχνότητας αποφάσεων.
Ο ίδιος ο «κόπτης»,
ενώ προβλέπεται δημόσια, καταλήγει μια αίρεση-εμπόδιο, συμβάλλοντας στη
ρευστότητα. Eίναι ίσως ένας "επιταχυντής";
Κι ενώ
έχουμε κοινωνίες αυστηρής εποπτικότητας, που αρέσκονται να τα προλαβαίνουν όλα,
φαίνεται πώς λόγω της ταχύτητας (τυχύτητας)
και ρευστότητας, δύσκολα μπορεί κανείς να προγραμματίσει (άρα και να
αναπτύξει).
Η ίδια η
ιδέα του ραγδαίου, που έχει αιχμαλωτίσει τη φαντασία του σύγχρονου κόσμου,
δηλώνει αυτή την «τυχύτητα». Η διακυβέρνηση, υπό τέτοιους όρους, κλίνει προς
την κατεύθυνση του καζινό. ΄Οπως και κάθε είδους σχέσεις, που απορρυθμίζονται
ραγδαία, σαν μάρκες που σκορπίσανε.
Του
Δημήτρη
Κιούκια
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου