Ένα σωστό
σύστημα, για να είναι σωστό, καλό θα είναι να ελέγχεται και μαθηματικά.
Π.χ. να
επαληθεύεται αν δίνει στους μαθητές όλες τις παραμέτρους (αν δεν είναι βέβαια
μαθηματικό παίγνιο, οπότε μπορεί εύκολα να κατασκευαστεί, για προπαρασκευή,
χωρίς αξιώσεις κάποιας καθολικότητας και εφαρμοστικότητας).
Αν έχουμε
αμφιβολία για την επάρκεια των παραμέτρων, καλό είναι να μην το θέτουμε σε
κυκλοφορία και να επιστρέφουμε σε πιο παραδοσιακά εργαλεία (όπως το ίδιο θα
πρέπει να κάνουμε και σε άλλα προϊόντα, π.χ. βρώσιμα, επικοινωνιακά ή οπλικά).
Π.χ. θέλεις
να βαθμολογήσεις κείμενα; Βγάλτα όλα στην «πιάτσα», πλαϊ-πλαϊ.
Στην περίπτωση
αυτή έχουμε, επιπλέον, μια θεμιτή
διαφάνεια, που μας δίνει τουλάχιστον την ευκαιρία να «δούμε». Δηλαδή ενεργοποιούμε
την αρχή της δημοσιότητας.
Αν επιχειρήσουμε
να τα κρίνουμε με κάποιο μοντέλο, π.χ. βασισμένο στην αφαίρεση των αριθμών και
των προεπιλεγμένων «κατηγοριών», τότε πράγματι αφαιρούμε και αποκρύπτουμε, όχι
μόνο λόγια, αλλά και ανθρώπους-κριτές και κρινόμενους. Κριτές, γιατί τους
καθιστούμε περίπου ανώνυμους- και άρα περισσότερο αυθαίρετους- και κρινόμενους,
γιατί τους αφαιρούμε (το)περιεχόμενο-και άρα την ουσία. Αυτό δε, δεν εξυπηρετεί
και την αρχή της λογοδοσίας. Και μάλιστα, επειδή αφαιρούμε και την αρχή της
αιτιολογίας, που, να σημειωθεί, τόσο στην επιστήμη, όσο και στη νομοθεσία και
τη δικαστική, είναι όρος εκ των ών ουκ άνευ.
Κατ’επέκταση,
μπορούμε να προσθέσουμε εδώ, και η
εκλογική διαδικασία είναι μια μορφή αφαίρεσης, δικαιολογείται πάντως πάνω στην
αρχή της ασφάλειας.
(Ίσως
επανέλθουμε).
Ευχαριστώ, Δημήτρης Κιούκιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου