Ο μάγκαsh που’ χει για πάρτη του το μαντείο των Δελφών, ούτε λέει,
ούτε κρύβει, γουστάρει μόνο να σημαίνει.
Να ελπίζεις και να ζητάς το
ανέλπιστο, φίλε μου.
Μην τη ψάχνεις, το σοφό είναι
χωρισμένο απ’ όλα.
Κοίτα να δειsh, η φύση
γουστάρει να τη κάνει, να κρύβεται («φύσις κρύπτεσθαι φιλεί»).
O ήλιος
κανονίζει τις εποχές και τα τοιαύτα, αλλά βρίσκει το μάστορή του από τις Ερινύες,
έτσι και τη κάνει να ξεπεράσει τα μέτρα του.
Κάτσε καλά και γράφε: τον κόσμο αυτό
που μπανίζεις έτσι ωραία κι όμορφα, δεν τον έκανες ούτε συ, ούτε καν οι θεοί,
υπήρχε από μόνος του, αλλά ο θεός άμα λάχει τα παίρνει όλα και φεύγει, κι ο πιο
μόρτης άνθρωπος πίθηκος του φαίνεται.
Κάτι έκανες που μπήκες στο
ποτάμι. Δώσε βάση: τα νερά κυλάνε κι αλλάζουνε, δε σε ρωτάνε και δεν τόχεις
πάρει χαμπάρι.
(αποσπάσματα του Ηράκλειτου σε
απόδοση νεοελληνικής αργκώ, ένας λαϊκός αριστοκρατισμός από κάποιον που
φαίνεται ότι ήταν «μπαϊλντισμένος». Παρόμοιο πνεύμα συναντάμε και στο Διογένη.
Δ. Κιούκιας, copyright
20 Mαρτίου 2013. Η
προσπάθεια που κάνουμε είναι να αναδείξουμε ένα φιλοσοφικό σκωπτικό πνεύμα και
ευχόμαστε έτσι ν’ αντιμετωπιστεί. Η ξενική κατάληξη θέλει να αποδώσει το παχύ
σίγμα, κατά τη προφορά που ακούμε εδώ σήμερα μερικές φορές).
