Ερώτηση-άσκηση

Ερώτηση: Ποιά είναι η πολιτική ιδεολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Υποκειμενικό-αντικειμενικό

Το υποκειμενικό μπορεί να είναι σωστό, αλλά δεν έχει καθολική και στέρεα αιτολόγηση.
Είναι δηλαδή γνώμη, δεν μπορεί να είναι κανόνας.

Του

Δημήτρη Κιούκια.

«Το μέσο είναι το μήνυμα»

Τι άραγε σημαίνει αυτή η έκφραση, η ρήση;

Μια ερμηνεία που θα μπορούσαμε να δώσουμε είναι ότι το μέσο που λειτουργώ, κάποια στιγμή μπορεί να με τροχιοδρομήσει και να λειτουργώ με βάση τους υπόρρητους κανόνες λειτουργίας του, τις προδιαγραφές του. Εδώ (και εδώ) βασίζεται και μια γενικότερη καχυποψία για την αντικειμενικότητα των μέσων και τη χειραγωγησιμότητά τους.

Π.χ. ο τηλεθεατής –υποτίθεται-δεν μπορεί να κρίνει αντικειμενικά.

Ας πούμε ότι γράφω σε μια εφημερίδα ή ένα blog. Πιθανόν με τον καιρό να προσαρμοστώ στο στυλ που «πρέπει» να γράφεται ένα μήνυμα σε αυτά τα μέσα.

Πιθανόν να επαναλαμβάνω το σχήμα, τη φόρμα,  που από την αρχή «επέλεξα».

Επίσης, μπορεί το μέσο να με απομακρύνει από το σκοπό, να με απορροφήσει το μέσο. Π.χ. μου δίνεται τακτικά η ευκαιρία να «ψηφίζω» μέσα από το διαδίκτυο. Αυτό τελικά μπορεί να γίνει κύριος σκοπός μου, ενώ αρχικά ήτανε «να μάθω».

Πως λύνεται αυτή η αβελτηρία;

Όπως επιχειρηματολόγησα σε μια σχετική συζήτηση στο διαδίκτυο, με την ισχυρή και πολύπλευρη παιδεία, που επιτρέπει σχετική αποστασιοποίηση από τα μέσα. Με την κατοχή γλώσσας υπέρτερης. Και η γλώσσα άλλωστε είνα μέσο. Οπότε μπορούμε να είμαστε και μέσα

και έξω.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Ένα σωστό σύστημα και ορισμένες αρχές

Ένα σωστό σύστημα, για να είναι σωστό, καλό θα είναι να ελέγχεται και μαθηματικά.

Π.χ. να επαληθεύεται αν δίνει στους μαθητές όλες τις παραμέτρους (αν δεν είναι βέβαια μαθηματικό παίγνιο, οπότε μπορεί εύκολα να κατασκευαστεί, για προπαρασκευή, χωρίς αξιώσεις κάποιας καθολικότητας και εφαρμοστικότητας).

Αν έχουμε αμφιβολία για την επάρκεια των παραμέτρων, καλό είναι να μην το θέτουμε σε κυκλοφορία και να επιστρέφουμε σε πιο παραδοσιακά εργαλεία (όπως το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και σε άλλα προϊόντα, π.χ. βρώσιμα, επικοινωνιακά ή οπλικά).

Π.χ. θέλεις να βαθμολογήσεις κείμενα; Βγάλτα όλα στην «πιάτσα», πλαϊ-πλαϊ.

Στην περίπτωση αυτή έχουμε, επιπλέον,  μια θεμιτή διαφάνεια, που μας δίνει τουλάχιστον την ευκαιρία να «δούμε». Δηλαδή ενεργοποιούμε την αρχή της δημοσιότητας.

Αν επιχειρήσουμε να τα κρίνουμε με κάποιο μοντέλο, π.χ. βασισμένο στην αφαίρεση των αριθμών και των προεπιλεγμένων «κατηγοριών», τότε πράγματι αφαιρούμε και αποκρύπτουμε, όχι μόνο λόγια, αλλά και ανθρώπους-κριτές και κρινόμενους. Κριτές, γιατί τους καθιστούμε περίπου ανώνυμους- και άρα περισσότερο αυθαίρετους- και κρινόμενους, γιατί τους αφαιρούμε (το)περιεχόμενο-και άρα την ουσία. Αυτό δε, δεν εξυπηρετεί και την αρχή της λογοδοσίας. Και μάλιστα, επειδή αφαιρούμε και την αρχή της αιτιολογίας, που, να σημειωθεί, τόσο στην επιστήμη, όσο και στη νομοθεσία και τη δικαστική, είναι όρος εκ των ών ουκ άνευ.

Κατ’επέκταση, μπορούμε να προσθέσουμε εδώ,  και η εκλογική διαδικασία είναι μια μορφή αφαίρεσης, δικαιολογείται πάντως πάνω στην αρχή της ασφάλειας.

(Ίσως επανέλθουμε).

Ευχαριστώ, Δημήτρης Κιούκιας.

Τροφή για σκέψη

Καταξιωνόμαστε στην ομάδα, αλλά σκεφτόμαστε μόνοι μας.

Όπως λένε,  μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο και μόνοι μας φεύγουμε,  μόνοι μας κάνουμε και μια σειρά από σπουδαία πράγματα.

Αν δεν είσαι εσύ εκεί, θα είναι κάποιος άλλος, ή κανένας.

Όταν γράφεις εξετάσεις, είσαι μόνος σου.

Όταν δεν πήγες στις εξετάσεις, πήγαν άλλοι.

Πήγες να γράψεις, αλλά κάνανε θόρυβο και δεν μπόρεσες να σκεφτείς.

Έτρεξες στην ουρά, αλλά προηγούνταν άλλοι και έληξε η προθεσμία.

Είχες τα προσόντα, αλλά στάκρυψαν  οι αντίπαλοι με εύσχημο τρόπο.

Δεν είχες «σύστημα».

Και ο ανταγωνισμός μέσα σε ομάδα είναι.

Του

Δημήτρη Κιούκια

H ερμηνεία

Η ερμηνεία δεν είναι ακριβής αναπαραγωγή του ερμηνευομένου, γιατί τότε δεν θα συνιστούσε καμιά ερμηνεία. Π.χ. όταν, στις εισαγωγικές εξετάσεις, ζητούμε απομνημόνευση και πιστή αναπαραγωγή, δεν ζητούμε και δεν ευνοούμε την ερμηνεία, την επεξήγηση.
Γιατί η ερμηνεία είναι εκ φύσεως επεκτατική και μερικές φορές καινοτομική, αφού θα χρησιμοποιήσει νέα παραδείγματα και νοήματα, για να βοηθήσει την κατανόηση του ερμηνευομένου.
Από κεί και πέρα υπάρχει η πιστή ερμηνεία και η αυθαίρετη ή, αν θέλετε η σεβαστική και η εγωπαθής.
Συχνά το βλέπουμε αυτό και στο θέατρο.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

(Υ.Γ. Από την ερμηνεία έργων κλασικών συγγραφέων έχουν βγεί απειράριθμα έργα και καριέρες. Για το ίδιο έργο δε υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία).


(Συνεχίζεται).

Για τη συγγραφή βιβλίων

Ορισμένα τεχνικά βιβλία ενδέχεται να είναι πολύ καλά, αλλά απαιτούν τη διαμεσολάβηση κατάλληλων καθηγητών για την μετάδοσή τους σε αμύητους.

Υπάρχουν καλές και κακές μεταφράσεις, θέμα γνωστό στην επιστημονική κοινότητα.
Σε μεγάλες-ποσοτικά-παραγωγές συνεργάζονται συνήθως δύο ως τέσσερα άτομα για την ολοκλήρωση και αρτιότητα του έργου. Συνήθως μετέχει και ένας επιμελητής γλώσσας, ο οποίος έχει ευρύ γλωσσικό φάσμα και πείρα της συγκεκριμένης ξένης γλώσσας, ενώ άλλος επιμελείται την ειδική ορολογία του θέματος, όταν είναι πολύ εξειδικευμένο.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Αποτύπωση αισθήματος

Παλιότερα χρησιμοποιούνταν η έκφραση by error and trial για να εκφράσει μια “cool” και προσγειωμένη στην πραγματικότητα της κάθε ημέρας πολιτική στάση. Εθεωρείτο μάλιστα ότι βρισκόταν στον αντίποδα μιας δογματικής και άκαμπτης ιδεολογικοποιημένης πολιτικής.

Σήμερα έχουν υποχωρήσει αυτά και βλέπουμε μια πολιτική του short term σε αφάνταστο σημείο. Σε σημείο που και ορισμένες συνταγματικές προδιαγραφές να παραγράφονται, όπως π.χ. η αρχή του ενιαυσίου των προϋπολογισμών. Ο πολιτικός χρόνος έγινε ρευστός και οι θεσμοί έρμαιο της πολυκύμαντης συχνότητας αποφάσεων.

Ο ίδιος ο «κόπτης», ενώ προβλέπεται δημόσια, καταλήγει μια αίρεση-εμπόδιο, συμβάλλοντας στη ρευστότητα. Eίναι ίσως ένας "επιταχυντής";

Κι ενώ έχουμε κοινωνίες αυστηρής εποπτικότητας, που αρέσκονται να τα προλαβαίνουν όλα, φαίνεται πώς λόγω της ταχύτητας (τυχύτητας) και ρευστότητας, δύσκολα μπορεί κανείς να προγραμματίσει (άρα και να αναπτύξει).

Η ίδια η ιδέα του ραγδαίου, που έχει αιχμαλωτίσει τη φαντασία του σύγχρονου κόσμου, δηλώνει αυτή την «τυχύτητα». Η διακυβέρνηση, υπό τέτοιους όρους, κλίνει προς την κατεύθυνση του καζινό. ΄Οπως και κάθε είδους σχέσεις, που απορρυθμίζονται ραγδαία, σαν μάρκες που σκορπίσανε.

Του

Δημήτρη Κιούκια

(Συνεχίζεται)