Φαίνεται πως πράγματι ήγγικεν η
ώρα του ΣΒ/ΠΟ. Κατόπιν αδημονίας και έντονων ενοχλήσεων και εν πάση περιπτώσει
είχε προαναγγελθεί. Κανείς δεν το περίμενε βέβαια ότι πράγματι θα συμβεί και
μάλιστα τόσο γρήγορα. Να όμως που έφτασε. Όμως δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει.
Καθώς επιβάλλει το ίδιο το ΣΒ, έστω και της νέας εκδοχής, θα υπάρχουν και
ορισμένες συντομογραφίες.
Ας δούμε λοιπόν.
1. Ο σύζυγος στο γιατρό: «Γιατρέ μου
φοβάμαι πως η γυναίκα μου μιλάει σιβυλλικά».
-
Γιατρός: «Δοκίμασε τότε να πας με την Πυθία».
2. Ασθενής προς γιατρό: «Γιατρέ μου
μπορώ να πίνω CC και πόση;».
-
Γιατρός: «Θα ρωτήσω τον ιατρικό σύλλογο και θα
σου πω. Δώσε μου μάλιστα και το ι μέιλ σου».
3. Προς καθηγητή: «Κύριε καθηγητά,
μπορώ να γράφω σε γκρίκλις; Ξέρετε πολλοί συμμαθητές μου γράφουν».
Καθηγητής: «Να γράφεις, αλλά να
προσέχεις την ορθογραφία».
4. Προς γιατρό, πάλι: «Μπορώ
να κάνω ποδήλατο;».
-
Γιατρός: «Να κάνεις, αλλά να φοράς κράνος».
-
«Πόσες ορθοπεταλιές;».
-
428.
-
Ευχαριστώ.
5. Θαμώνας προς μαιτρ: «Με πόσες
γαρδένιες μπορώ να έρθω στο κέφι;».
- Μαίτρ: «Κατά μέσο όρο 328 ανά
δίωρο, μπορείτε όμως να πιείτε και κρασί ή ουίσκι».
- Θαμώνας: «Ευχαριστώ».
6. Προς ομοιοπαθητικό: «Γιατρέ μου
αισθάνομαι μελαγχολία, γιατί πριν από λίγο χώρισα».
-
«Είστε άστεγος;».
-
«Ναι, δεν ξέρω που να πάω».
-
«Ο έρωτας με έρωτα περνάει».
-
«Ευχαριστώ».
7. Προς ομοιοπαθητικό επίσης: «Έχω
τα νεύρα μου μ’ αυτό το συγγραφέα και σκέφτομαι να του τη φέρω , καταλαβαίνετε…,
αλλά εσείς τι λέτε;».
-
«Η γραφή με γραφή απαντιέται παιδί μου. Να
σέβεσαι το γράψιμο του άλλου. Να διαβάσεις μάλιστα και το Ιέρων ή τυραννικός».
-
«Και ποιος είν’ αυτός δηλαδή;»
-
«Να σκέφτεσαι παιδί μου όχι μόνο πότε σ’
ενόχλησε, αλλά και πότε σε γιάτρεψε. Να σκέφτεσαι επίσης ότι όλα τα χρόνια
κανείς δεν ήταν από πάνω του να του υπαγορεύει τι θα γράψει και συνεπώς αυτά
είναι δικά του, το ίδιο και η προσφορά του».
-
«Στο τέλος θα μου πείτε να τον βάλω και σε
υποσημείωση».
-
«Αυτό θέλω ακριβώς να σου πω παιδί μου.».
8. Σε τσίρκο: «Θέλω να μιμηθώ μια
παλιά δόξα του τραγουδιού, τον κάνω καλά».
-
«Κι εγώ τον πιάνω, αλλά σπίτι μου, εσύ θέλεις να
τον κράξεις;»
-
«Μας τη σπάνε με όλη αυτή τη γεροντολατρεία στο
τραγούδι».
-
«Κοίτα πια θα είναι η πρόθεσή σου σ’ αυτό που θα
κάνεις. Και μη ξεχνάς αυτό που είπε ο ομοιοπαθητικός που σ’ έστειλα τις προάλλες:
Και το τραγούδι με τραγούδι περνάει. Κι αν εσύ πατάς πάνω σε τίποτα παλιό,
ρώτησε να μάθεις, κοίταξε να δεις».
-
«Και τι νούμερο να κάνω δηλαδή;».
-
«Κάνε νούμερα, βάλε όμως και υποσημειώσεις. Και
μη μείνεις μόνο στο ιμιτασιόν, για ευνόητους λόγους».
-
«Και ξένοι το κάνουνε, τι έγινε δηλαδή;».
-
«Κοίτα εσύ τα πατήματά σου, που πατάς και κάνε
το δικό σου».
-
«Κι η σάτιρα με σάτιρα περνάει. Μας έχουν για
άχρηστους».
-
«Κάπου είναι καλό να ισορροπεί το πράγμα, αλλά
εσύ άμα σέβεσαι τη τέχνη, αν κάνεις αγώνα πραγματικό για τη δουλειά σου, αν
ζητάς να κάνεις σοβαρά κάτι δικό σου, να μη φοβάσαι. Ο φόβος οδηγεί σε
επιπόλαια πράγματα. Σε πολεμικά της ευκαιρίας. Κι ο θυμός, όπως λένε, κακός
σύμβουλος. Δες επίσης πώς εκφράζανε διάφορες γενιές το δικό τους, κι αν δεις
σοβαρή δουλειά, να το αναγνωρίσεις. Αυτή η αναγνώριση θα σε πάει πιο πέρα, λιγότερο
η απόρριψη του κάθε τινός. Κι αν θες, νότες και μοτίβα θα βρεις σε παλιά βιβλία μια
χαρά, όπως έκαναν όλοι οι ανανεωτές. Αλλά σ’ ενδιαφέρει πραγματικά η ανανέωση;
Ο διάλογος στο τσίρκο θα μπορούσε
να συνεχιστεί, εφόσον τελικά θα επικρατούσε πνεύμα συζήτησης. Μήπως θα
αναζωπυρωνόταν ο θυμός; Ισως, θα δούμε.
(Το έγραψε και το δημοσίευσε εδώ
ο συντάκτης και των προηγούμενων κειμένων.
Δ. Κιούκιας, 11-5-2013).
