Καλή Χρονιά

Εκεί που τα πράγματα είναι αποσαφηνισμένα,  χωρούν λιγότερες αμφιβολίες, είναι πιο απόλυτα.

Υπάρχουν και ορισμένες γκρίζες περιοχές, όπου είναι πιο σχετικά, συζητίσημα.

Ο άνθρωπος προχώρησε με αμφιβολίες, αλλά και με λύσεις.

Η ανάλυση είναι μέρος της λύσης, αλλά κρύβει ένα μέρος της σα νάταν παιχνιδάκι, σα σκιά της γής στο φεγγάρι (ανα-λυση).


Καλή χρονιά,


Δημήτρης Κιούκιας

To "αποτέλεσμα"

Για να κρίνεις τη μεθοδολογία ενός πράγματος, δες το πράγμα-αποτέλεσμα.

Π.χ. ένας ρόμβος προκύπτει από δύο (ισοσκελή) τρίγωνα. Η πλήρης εφαπτόμενη συναρμογή των δύο τριγώνων είναι η (κλασσική) μέθοδος κατασκευής του.

Συχνά βέβαια βλέπουμε πιο απτά το αποτέλεσμα και δύσκολα τη μέθοδο.

Οπωσδήποτε πάνω στη μέθοδο θα χρειαστεί να κάνουμε (τα κατάλληλα) ερωτήματα, αν θέλουμε να φτιάξουμε κι εμείς κάτι σαν το ρόμβο.

Αν πάλι δεν μας στέκεται καλά ο ρόμβος, π.χ. γιατί δεν φοράγαμε από μικροί ρομβοειδή σχέδια, ή γιατί θέλαμε καλή στήριξη, μπορούμε να αναζητήσουμε άλλο αποτέλεσμα και άλλη μέθοδο, ή πάντως τροποποιημένη.

Σημειωτέον: τα δύο ισοσκελή τρίγωνα μόνα τους στηρίζονται καλά στο επίπεδο, στην επιφάνεια, καλό πλεονέκτημα για τους γήινους που είναι μαθημένοι στη βαρύτητα.

Τηρουμένων φυσικά των αναλογιών και των διαστάσεων.

Του

Δημήτρη Κιούκια.

Οδυσσέας συνέχεια, 4/2015

(Σημείωση συγγραφέα: Το κείμενο αυτό αποτελεί συνέχεια του πρώτου μέρους «Οδυσσέας δεσμώτης-λυόμενος» που πρωτοδημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο στην ανωτέρω διεύθυνση. Δημήτρης Κ. Κιούκιας, Πέμπτη, 19-3-2015. H συνέχεια αυτή γράφτηκε Aπρίλιο 2015, όπως μπορεί να τεκημηριωθεί  κατάλληλα από τον συγγραφέα.).

Σκηνή Α’

-          Ναυτικός είσαι του λόγου σου;

-          Ναι για.

-          Πόσο καιρό λείπεις;

-          Έχεις κάτι να πιώ και να φάω, ν’ ανοίξει το μάτι μου;

-          Ναίσκε, τζογούλα μου, να σε φέρω.

-          Πού είμαι;

-          Δεν ήσουνα;

-          Ήμουνα και δεν ήμουνα, που βρίσκομαι;

-          Ιθάκης και…

-          Ιθάκη;

-          Ιθάκη. Ποιες τώρα, ξένε.

-          Τι πολίτευμα έχει η Ιθάκη;

-          Δε σε πιάνω;

-          Λέω ποιοι κάνουνε κουμάντο εδώ και ποιοι ακλουθούνε.

-          Περίεργη ερώτηση από γερο-ναυτικό. Πρός το παρόν έχουμε, πώς να στο πώ, κομμάτι «μνηστηρευτικό» πολίτεμα, κάνουν κομάντο οι μνηστήρες κι οι άλλοι ακλουθάνε.

-          Δώς μου το ψωμί.

-          Έεις δόντια, γιατί εγώ, συμπάθα με, δεν έχω.

-          Κάτι θα γίνει.

(Ακούγονται μασουλήματα για κάμποση ώρα και όταν πίνει, πλαταγίζει, θορυβώντας κάπως τη γλώσσα του).

-          Το λοιπόν, είσαι ναυτικός; Πούθε έρχεσαι και πόσα άστεα είδες-θα ξέρεις πολλά.

-          «Εμείς οι ναυτικοί, εμείς οι ναυτικοί, σπίτι δε μας βλέπει, πότε εδώ και κεί». Το θυμωμένο Ποσειδώνα, τις Λαιστρυγόνες και τον Κύκλωπα, τες είδα, μου φαινεται. Είδα και κατάλαβα. Αλλά, ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;

-          Τι σε νοιάζει εσένα, κοίτα να τάχεις καλά με τα στοιχειά και τους θυμωμένους και να΄χεις το ψωμί σου και πόσα χρόνια θα ζήσουμε εσύ κι εγώ, τέτοιοι γέροι πούμαστε;

-          Ποιοί κυβερνάνε;

-          Η τρικυμία, μου φαίνεται, σε θόλωσε το μυαλό, ακόμα δεν ήρθες, γυρεύεις μεγάλες κουβέντες, δεν κοιτάς τα παλιόρουχα, κουστούμια ονειρεύεσαι; (Κατέβασε λίγο το τόνο της φωνής του και τούπε, πιο μαλακά:).

-          Έλα φάε κι άλλο, θα μας τα πεις αργότερα.

Το πέλαγο έμοιαζε βαθύ, από μακριά, ο ήλιος έφτανε κατά τη δύση, η Ιθάκη πάντα όμορφη, αν και κάπως έρημη, σα να του φάνηκε. Μπορεί νάταν κι η απουσία του. Στον αφρό της θάλασσας, σαν να πήρε μια φούχτα νερό και του φάνηκε πικρό στο βάθος, σαν αστείο, σα χωρατό. Κοιμήθηκε κατά το βράδυ. Θα πέρασε κανάς μήνας σ’ αυτό το μοτίβο. Μπορεί και κανα δύο χρόνια. Είδε τα μαλλιά του να μακραίνουν κι άλλο, το σώμα του όμως να δυναμώνει, το τρέμουλο να υποχωρεί, το δέρμα ν’ ανανεώνεται, σα μεταξοσκώληκας. Τα όνειρα είχαν αραιώσει, τα δόντια πιο στέρεα, ο νους πιο ήρεμος κι οι εμπειρίες κατασταλαγμένες σα παντεσπάνι. Ο γέρος τον τάιζε, χωρίς να ζητά, καλός άνθρωπος.

Σκηνή Β’

-          Ξύπνα ρε γεροτεμπέλη!

-          Ποιος είσαι συ, γεροξούρα!

-          «Τα τα, τατά τά- τά τα, τατά».

-          Δε μου λές, επικίνδυνες αποστολές θα παίξουμε και το μήνυμα θα αυτοκαταστραφεί;

-          Άκου το μήνυμα (και πρόβαλε από πίσω ένας σεβάσμιος γέρος, που φαινόταν κάπως τυφλός): Ναυτικός είσαι και δεν είσαι, αλλά πολλά έχεις περάσει, αλλά και καλά. Έπεσες θύμα του δικαίου της θάλασσας. Να προσέχεις από δώ και μπρός, γιατί εδώ (το τόνισε αυτό) δεν θέλουνε πολιτειολόγους και τέτοια. Θα περάσεις καλά, άμα δοκιμάσεις δυο-τρείς λωτούς και (χαμογέλασε κάπως σπασμωδικά)… καταλαβαίνεις. Άντε γειά σου τώρα και υγεία!

-          Ποιος είν’ αυτός ο κερατάς, έλα πίσω να μου τα ξαναπείς (η φωνή του ήταν βροντερή , σα τριανταεφτάχρονου, αλλά αμέσως κατέβασε τους τόνους και τα ημιτόνια).

-          (Ο αρχικός γέρος): Γιατί ψυχή μου ταράζεσαι, είναι καλός μάντης και όπως βλέπεις και τυφλός. Δε σ’ τάπε για κακό. Κοίτα, εκεί πίσω έχει ένα σακκούλι, πάρε με τη ψυχή σου να ευφρανθείς.

-          Λωταρία θα παίξουμε;

-          Φάε (εδώ το τόνισε) και θα με θυμηθείς, θα με θυμηθείς (κάπως περιπαιχτικά και χαριτωμένα. Δεν έκλεισε όμως το μάτι).

Κοιμήθηκε πάλι και έπειτα ήπιε ένα ποτό, κάτι σαν ούζο.

Σκηνή Γ’

-          Πώς είστε; Φαίνεσται αρκετά ταλαιπωρημένος, αλλά και κάπως ανανεωμένος (λαμποκοπούσε μες στην καινούργια του στολή, ένα κουστούμι απίθανο).

-          Καλά, ας τα λέμε καλά. Εσείς είστε εντυπωσιακός, σαν μέγας…

-          Σας ευχαριστώ, είστε ξένος; Δεν σας έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, απ’ όσο μπορώ να θυμάμαι δηλαδή.

-          Κι εγώ δε θυμάμαι καλά, δε θάνε καμιά δεκαετία;

(Τινάχτηκε ο άλλος, σα να τον διαπέρασε ακτίνα του Δία, αλλά δεν τόδειξε και πήρε ένα κάτι σαν ούζο).

-          Έχει και ωραίο χταποδάκι η Ιθάκη μας. Σας συνιστώ να το δοκιμάσετε. Αλλά και λωτούς ωραίους έχει (και κλείνει κάπως και τα δύο μάτια, αρχοντικά, αλλά και λίγο άνοστα, σαν να μη το είχε κάνει συχνά).

-          (Με μισοκακόμοιρο ύφος): Έ αυτά είναι για σας τους νέους, εμείς τώρα πιά… Νάστε καλά (αυτό τόπε ο Οδυσσέας κάπως ξερά, άχρωμα, αλλά και αρχοντικά).

-          Γειά σας, και να μας έρχεστε συχνά (απάντησε, με διπλό υπονοούμενο και τριπλή παραλλαγή, σαν κούκος στην πόκα).

Τάπα καλά; (γυρνάει του γέρου).

-          Τόκαψες ψυχή μου, τόκαψες.

-          Το..το..τό…τόκαψα, τι έκαψα;

-          Απρέπεια, τζογούλα μου, απρέπεια.

-          Α…α…απρέπεια; Τι είπα, γέρο; (κι εδώ ύψωσε τους τόνους και το μετάνιωσε και πήρε λίγο κάτι σαν ούζο).

-          Απρέπεια για! Λέμε ότι λείψαμε καμιά δεκαετία;

-          Δηλαδή αν έλεγα εφταετία, θάταν καλό και δεκαετία κακό;

-          Απρέπεια τζόγια μου, δες πίσω στο σακκούλι.

-          Μα το Δία, περίεργος τόπος η Ιθάκη (μονολόγησε σαστισμένος). Συγγνώμη μήπως έχετε μέχρι τους τριάκοντα, πώς το λένε;

-          Πολλά λες για πρώην ναυτικός και ξεροκέφαλος φαίνεσαι του λόγου σου. Μήπως είσαι σημαδεμένος;

-          Έλα να με ψάξεις, του κάνει και βρήκε το κέφι του ύστερα από πολλά χρόνια. (Α, εδώ έχουνε πολλή πλάκα, σκέφτηκε, και ανέβασε στροφές).

-          Θες να σου πώ κάτι; Εσύ δεν είσαι απλός ναυτικός.

-          Και τι είμαι, κανας Δίας μήπως;

-          Παρά την προσπάθεια σου, να μιλάς σα ναυτικός, είναι κάτι που με βάαζει σε πολλές σκέψεις.

-          Είδες, καλό είναι να σκεφτόμαστε που και που.

Σκηνή Δ’

(Ήρθε, γδύθηκε και έπεσε στη θάλασσα που ήτανε θαύμα. Όπως και η ίδια, σαν θεά. Ανα- δύθηκε μετά σαν Αφροδίτη του Μποτιτσέλλι, κι ένα ωραίο όστρακο έχασκε παραδίπλα).

-          Έχεις κάτι να σφουγγιστώ;

-          Πάρε και ντύσου.

-          Κατέβηκες σχεδόν στον κάτω κόσμο, με τους αστερίες και τις μέδουσες. Έχεις κι άλλα να κάνεις, μη σταθείς εδώ!.

-          Τι γίνεται εκεί πάνω;

-          Ψάξε και βρες. Μάθε και ρώτα, αλλά να ξέρεις ότι οι περισσότεροι είν’ αλλαγμένοι και οι μάντεις είναι και δεν είναι τυφλοί. Βρες το παιδί σου, που σε ψάχνει, αλλά πρόσεχε, γιατί είναι κι αυτό αλλαγμένο, δεν πιστεύει και πολύ.

-          Η γυναίκα μου;

-          Πολύ αλλαγμένη κι αυτή, έτοιμη να γύρει από δώ κι από κεί.

-          Κοιτάχτε, εμείς πήγαμε, είδαμε, νικήσαμε και φύγαμε, δεν κάτσαμε. Χάσαμε το άνθος της Ρωμιοσύνης στον πόλεμο, τα καλύτερα παιδιά.

-          Και δεν ξέρεις τι περίμενε τους υπόλοιπους που γύρισαν. Γυναίκες ξεσηκώθηκαν εναντίον συζύγων, κόρες εκδικήθηκαν μανάδες. Μνηστήρες εμφανίστηκαν παντού και σφετερίστηκαν την απουσία.

-          Ποιος, τι; Τι συμβαίνει εδώ; Είμαστε μόνοι λοιπόν, μόνοι; (κι ακούστηκε ηχώ σπηλαίου).

-          Ο Πολύφημος.

-          Τι ο Πολύφημος; Τον εξουδετέρωσα, τον τύφλωσα, περάσαμε, οι περισσότεροι.

-          Ναι, δε λέω, αλλά αυτός είχε τα μάτια τέσσερα, τα πόδια δεκατέσσερα κι ένα μεγάλο μάτι, πίσω από την πλάτη. Κι είχε βέβαια και πολλές φήμες. Ίσως αυτό να τον τύφλωσε, από μπροστά, δηλαδή. Στο μεθύσι και στη τύφλα του κι αφού φύγατε, τι μαντάτα νάστειλε; Κι εκείνες που αρνήθηκες σκληρά, απ’ την πλευρά τους, σε ικετεύανε να μείνεις στο πλάι τους, μόνες που ήτανε κι όμορφες, μη γίναν Ερινύες; Τι μηνύσανε, θαρρείς, Οδυσσέα;  Κι οι Τρώες, νικημένοι και αποδεκατισμένοι, ταπεινωμένοι από το κόλπο σου, δεν είχαν άραγε κάποιο βάθος, στην ενδοχώρα, ας πούμε.

-          Μα το Δία! Βεβαιώνετε ορισμένες υποψίες μου.

-          Θα σε πούνε καχύποπτο κι αλλοπαρμένο, θα σε περάσουνε από εκατό ιδιότητες, θα φχαριστιούνται να σου αλλάζουν όνομα κι ιδιότητα, διεύθυνση κι αριθμό, θα σου αλλάξουν τα κουδούνια, θα σε μειώσουν όσο μπορούν. Κοίτα να φανείς δυνατός. Βρες την άκρη της κλωστής και ξετύλιξε το κουβάρι σου, βρες το δρόμο για το βουνό, στοχάσου, διάβασε τη σκέψη, βγάλε συμπέρασμα.

-          Κι αν πάω στο βουνό έτσι απλά και πω πώς είμαι ο Οδυσσέας και θέλω τα του οίκου μου;

-          (Γέλασε πικρά, σα να του φάνηκε). Πόσο εύκολα τα βλέπεις, σκεφτόμενος σα θνητός. Οι σκέψεις αλαργεύουν, ο φόβος κυριεύει το μυαλό κι η παιδαγωγική δεν αστειεύεται.

-          Tι πιο έντιμο; Θα δηλώσω τα νόμιμα δικαιώματά μου επίσημα.

-          Μιλάς εσύ ο Οδυσσέας, ο τεχνουργός, ο σχεδόν επιχειρηματίας;

-          Με ιντριγκάρεις και με κογιονάρεις, θαρρώ. Φαίνεται ότι έτσι τόχετε εσείς οι θεές. Μας φέρνετε το μυαλό εκατό γύρους.

-          Μιλάς εσύ ο Οδυσσέας;

-          Δεν είναι κακό να σκέφτεσαι, αλλά ξέρω άλλοι το βλέπουν αλλιώς. Αλλά θα σου πώ τούτο: Νομίζεις ότι μαζί με την αλμυρόπικρη θάλασσα, δεν κατάπια και κάμποσους τόμους με άλλων σκέψεις; Νομίζεις ότι απλά έκανα ένα γύρο τον κόσμο, μπήκα σε άστεα και έμαθα; Είναι σκληρό το παιχνίδι της σκέψης γόησσά μου και δε μαθαίνεται μόνο με παθήματα στη θάλασσα. Τα τεχνάσματα είναι ελάχιστα μπροστά στην απεραντοσύνη της γνώσης και τα χρησιμοποιούμε με σοφή οικονομία, σ’ ότι κι αν κάνουμε, πόλεμο ή ειρήνη. Αν τα παραξεφτίσουμε και μας γίνει δεύτερη φύση, θα διαλύσουμε το σύμπαν. Αντι για ειρήνη, θάχουμε όλο πόλεμο, κρυφό το πιο πολύ. Σημασία έχεις να ειρηνεύεις τις σχέσεις, να φτιάχνεις ζώνες ανεμελιάς και ξεκούρασης.

-          Μίλησες σαν πραγματικός Έλληνας. Ετούτοι εδώ όμως είναι αδίστακτοι και δολοπλόκοι σοφιστές. Μετέρχονται και μετασκευάζουν τα πάντα, μεταμορφώνουν τους ανθρώπους σε … γουρούνια. Η δύναμή τους είναι αυξημένη σαν αίολος από την ανηθικότητα στα πλαίσια του παιχνιδιού. Παίζουν με μαεστρία τους οφθαλμοφανείς κανόνες, το πιο πολύ όταν δε πιστεύουν καθόλου σ’ αυτούς και τους σιχαίνονται- με συγχωρείς για τον πλεονασμό, εμείς οι θεές είμαστε από άλλο κόσμο. Τον ένα αιώνα ζούμε αλλού, τον άλλο εδώ (τα μάτια της σα να σπάσαν κάπως).

-          Μίλησες σα πραγματική θεά. Θα με βοηθήσεις να κάνω καλούς νόμους. 

-          Αν είναι της ειδικότητάς μου (του κάνει με νάζι).

-          Δεν έχετε γενική εποπτεία;

-          Βέβαια, έχουμε κάποια-τόσους αιώνες, αλλά αν είμαι η Αφροδίτη, για παράδειγμα, θα έχω έφεση στα ερωτικά κεραυνοβολήματα ή στη λαγνεία. Φοβάμαι λοιπόν μη κάνω λάγνους νόμους. Εσείς πρέπει να τα σταθμίζετε αυτά. Εσείς, μπορείτε να είστε και ειδικοί και γενικοί, αν βέβαια γίνετε καλοί μάστορες.

-          Άρα, δεν μπορείς να βοηθήσεις παρά πέρα. Σ’ ευχαριστώ για τις πληροφορίες, ήταν διαφωτιστικές.

-          Να ασκηθείς και στη δοξαριά του νου, του κάνει φεύγοντας. Τα πλαίσια πρέπει να είναι πολύ στενά και λεπτά, με ακρίβεια και φαντασία (κι αυτό με ηχητικό εφέ σπηλιάς).

Δημήτρης Κ. Κιούκιας

Σημείωση: Η ζωγραφιά είναι της Κωνσταντίνας Δ. Κιούκια

Δονητές ατμόσφαιρας

Αυτοί που δονούν την ατμόσφαιρα, με κλάξον ή στιχάκια της ημέρας (πρβλ. με αυγά)

μάλλον θέλουν να δείξουν ότι τους πέφτει λόγος στη ζωή και την εργασία άλλων.

Είναι φαίνεται υπέρ του συνεταιρισμού με το "έτσι θέλω".

Λοιπά σχόλια παραλείπονται προς το παρόν,

ήταν απλά ένα κοινωνικό σχόλιο.


Του


Δημήτρη Κιούκια.

Λεξιλαγνεία

Αναφέρεται στη λατρεία επιλεγμένων λέξεων και, πλέον, στην ταχύτητα φωτός στην αντίδραση ακούσματος λέξεων, είτε για καλό, είτε για κακό.

Τα ίδια συμπτώματα δημιουργεί και ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «μισολεξεία» (ή μισολεξία).

Του

Δημήτρη Κιούκια.

Το Σύνταγμα

Όπως είναι γνωστό, το Σύνταγμα και γενικά τα σύγχρονα συντάγματα είναι προϊόντα ιδεολογικού και κομματικού συμβιβασμού. Ίσως να μπορούσε να πει κανείς ότι εισήγαγαν  (τότε) ένα είδος μικτού πολιτεύματος.

Του

Δημήτρη Κιούκια.

Επιστήμη και πληροφορία II

Η ιεράρχηση και η εν γένει παροχή οργανωτικής δομής σε ένα πλήθος πληροφοριών, που συνεπάγεται ανάπτυξη ενός αφηγηματικού σχήματος με "σημεία" ημέτερους όρους-έννοιες, που πιθανόν αποκλείουν άλλους όρους, είναι κάτι που σχετίζεται με την ανάπτυξη μιας επιστήμης.

Η επιστήμη έτσι αναπτύσσει μια δική της "εποποιϊα" και ελπίζει να συναντά την πραγματικότητα, κάτι που ελέγχει με επινοημένες μεθόδους σχετικού ελέγχου. Στην προσπάθειά της αυτή θα έρθει αντιμέτωπη με εξωτερικές και εσωτερικές αμφισβητήσεις, τις οποίες θα προσπαθήσει να αφομοιώσει.

Όσο πιο πολύ διαλέγεται, τόσο στο χρόνο (προγενέστερο ή πρωτόλειο), όσο και στο χώρο (οριζόντια), δημιουργώντας κατάλληλες συνθέσεις και ελέγχους, τόσο θα αποκτά αυτεπίγνωση, ωριμότητα για περαιτέρω ανάπτυξη.

Του

Δημήτρη Κ. Κιούκια.

(Συνεχίζεται)

Επιστήμη και πληροφορία

Η επιστήμη δεν είναι πληροφορία, αν μη τι άλλο γιατί όλοι θα γίνονταν αυτομάτως επιστήμονες.

Επιστήμες μπορεί να χαθούν στις πληροφορίες και να πάψουν έτσι να είναι επιστήμες.

Βλέπουν το δέντρο, λέμε, όχι το δάσος.

Βέβαια, μερικά δέντρα είναι κρίσιμα και πρέπει να τα ξέρουμε, αλλά πρέπει, τις περισσότερες φορές, να μπαίνουμε σε μια καλλιτεχνική προοπτική (εδώ με τη γεωμετρική έννοια της λέξης):  πρόσοψη, μέσο, βάθος (πιο αχνό αυτό στην αναπαράσταση, εκτός κι αν θέλουμε κάτι να τονίσουμε).

Έτσι, και ορισμένες πληροφορίες πρέπει να μπαίνουν στο βάθος, αν δεν αποσιωπώνται τελείως, δεδομένου μάλιστα ότι το «τελάρο» μας είναι πολύ περιορισμένο.

Το που θα μπούν οι λεπτομέρειες και το ποιό είναι το κατάλληλο περίγραμμα-σχέδιο για κάθε περίπτωση είναι δουλειά μιας επιστήμης  να πεί.

Το να ζητήσουμε να μάθουμε την «αρχιτεκτονική» κάθε πράγματος είναι κάτι που θα το αντιμετωπίσουμε με ενδιαφέρον, όσο κι αν στην αρχή μας πτοεί.

Ευχαριστώ,

(υπόψη ορισμένων φίλων),

Δ.Κ. Κιούκιας.

ΠΚΣ συνέχεια

Όταν τυχαίνει να κατέχουμε καλά ένα θέμα, δεν κάνουμε τον έξυπνο στον άλλο, ιδίως όταν δεν οφείλει να το ξέρει.
Επίσης, δεν μαζεύουμε πληροφορίες απ'όπου μπορούμε γι αυτόν, προκειμένου να του κάνουμε εμμέσως τον ειδήμονα.
Έτσι, προσπαθούμε να δείξουμε ότι έχουμε κρυφό κοινωνικό δίκτυο, αλλά ρισκάρουμε την προοπτική ανάπτυξης σχέσης.
Αν κάτι δεν ξέρει κάποιος και είναι επουσιώδες, θα το θυμήσουμε με πολλή σεμνότητα, βρίσκοντας τις κατάλληλες λέξεις,
δεδομένου μάλιστα ότι η γνώση δεν είναι πληροφορία.
Και τη γνώση μπορεί να τη χάσουμε στην πληροφορία, κατα τον ποιητή.

Ευχαριστώ,

(συνεχίζεται)

Δ.Κ. Κιούκιας.

Περι κοινωνικότητας στοιχεία

Κατα τη γνώμη μας και κατα το εθιμικό,

μια επικοινωνία με προοπτικές ανάπτυξης πρέπει να δίνει την ευκαιρία στον ένα από τους δύο όρους-π.χ αυτός που προσεγγίζεται , στα πλαίσια μιας δυαδικής σχέσης, να μιλήσει και για τα δικά του ενδιαφέροντα ή προβλήματα.
Π.χ. έρχομαι σε επαφή με ένα θεολόγο; Κάτι θα πρέπει να πώ για ζητήματα μεταφυσικής, στο βαθμό βέβαια που μου επρέπει η γνωσιοθεώρησή μου. Δεν πρέπει να φοβάμαι ότι θα διαφωνήσω, αλλά δεν θα πρέπει και να το επιδιώκω. Οπωσδήποτε μπορώ, καλή τη πίστει, να απευθύνω ένα ερώτημα, χωρίς φυσικά να κάνω τον έξυπνο.

(Συνεχίζεται)

Δ.Κ. Κιούκιας.

Κατ' αντιστροφή

Κατ'αντιστροφή της παροιμίας:

Από μέσα απ΄το χορό, πολλά τραγούδια λένε.


Δημήτρης Κ. Κιούκιας

Αφορμή/αιτία

Πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε την αφορμή από την αιτία.

Αυτό που μας έδωσε αφορμή για να κάνουμε κάτι δεν είναι απαραίτητα και η αιτία του γεγονότος, οπότε δεν πρέπει να τα συνδέουμε αιτιωδώς. Δεν πρέπει, δηλαδή, να συγχέουμε ένα έναυσμα με ένα αίτιο (που εμπεριέχει και σκοπό).

Δ.Κ. Κιούκιας.

Περισσότερη αιτολόγηση

Νομίζουμε ότι η εποχή μας απαιτεί πιο πολλή λογική και λιγότερα νοηματικά κενά ή καγκουροειδή άλματα. Δεν είναι αυτό μια πολυτέλεια, είναι προστασία του ανθρώπου, γιατί ένα άλλο σφάλμα που γίνεται είναι να εξισώνουμε λόγους και πράξεις. Υπενθυμίζουμε, μάλιστα, ότι έχουμε αναγορεύσει σε σημαντικό κανόνα την αρχή της "λογοδοσίας", αλλά και την αρχή της "αιτιολογίας". Οι αρχές αυτές αφορούν κατα πρώτο λόγο τη δημόσια σφαίρα, δεν εκτείνονται απαραίτητα στην ιδιωτική.
Βέβαια, αν η πρώτη τις ενστερνιστεί, υπάρχουν ελπίδες και για τη δεύτερη.
Μια ματιά στο Δίκαιο, φυσικό (διαχρονικό) και τρέχον, θα μας ενημερώσει καλύτερα επ'αυτών των ζητημάτων (δείτε, αν θέλετε, και εργογραφία μας των τελευταίων χρόνων).

Να υποσημειώσω ότι η "αρχή της λογοδοσίας" είναι παλιά αρχή, διατυπωνόταν ανέκαθεν ως αρχή της δημόσιας ευθύνης. Υλοποιείτο, μεταξύ άλλων, με την λιτή και σαφή διατύπωση σε αρμόδια, κατα πρώτο, όργανα, καθώς και στο δημόσιο λόγο. Η "ιδιωτικοποίηση" του δημόσιου λόγου, κατα κάποιο τρόπο, που συναντάμε σήμερα είναι ζήτημα προς παρατήρηση.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Τι είναι το «απόλυτο»;

Αυτό που κάποτε λέγαμε «δογματικό» ήταν η αδυναμία συζήτησής του: «ου με πείσεις καν με πείσεις».

Η επιστήμη, στις καλύτερες στιγμές της, είναι μια μαθητεία στη συζήτηση και το συλλογισμό. Αν μη τι άλλο, έρχεται κανείς σε επαφή με πολλές διαφορετικές απόψεις και κάνει διάλογο μαζί τους, ενώ ιεραρχεί, κατα το σχήμα «γνωστικά πολυτιμότερο-ασήμαντο» ή «εγκυρότερο-ακυρότερο» και πιθανώς ρίχνει στον «κάλαθο των αχρήστων», ό,τι δεν χρειάζεται, πρόσκαιρα τουλάχιστον, δηλαδή στην κατάλληλη χρονική στιγμή.

Σε ένα θέμα συνήθως μια άποψη είναι η λύση

του θέματος.

Υπάρχουν και ζητήματα που κερδίζονται συνθετικά, γιατί, εκτός των άλλων, κάθε κομμάτι λαμβάνει ενημέρωση από επι μέρους γνωστικό κλάδο  (οπότε μάλλον πρέπει να μιλάμε για κατασκευή κατάλληλου ψηφιδωτού)- Φυσικά αυτό δεν χρειάζεται να γίνεται αυτοσκοπός, αν άλλος μάλιστα έχει συντομότερη και ταχύτερη οδό.

Δηλαδή είναι κάπως σαν τη συζήτηση για το καλό και ωραίο μεταξύ Πλατωνιστών και Νεο-πλατωνιστών (Πλωτινιστών).

Μερικές φορές, η έρευνα ενός θέματος γίνεται στυλ, πολιτισμικός τρόπος, γιατί το a priori συχνά εμφωλεύει. Αυτό πρέπει να το προσέχουν οι επιστήμονες, αν μπορούμε να δώσουμε μια τέτοια συμβουλή. Είναι πλέον στυλιζάρισμα-το στυλ, για την ακρίβεια, μπορεί να είναι κάτι πολύ ωραίο.

(Συνεχίζεται)

Του

Δημήτρη Κ. Κιούκια

Ερώτηση-άσκηση

Ερώτηση: Ποιά είναι η πολιτική ιδεολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Υποκειμενικό-αντικειμενικό

Το υποκειμενικό μπορεί να είναι σωστό, αλλά δεν έχει καθολική και στέρεα αιτολόγηση.
Είναι δηλαδή γνώμη, δεν μπορεί να είναι κανόνας.

Του

Δημήτρη Κιούκια.

«Το μέσο είναι το μήνυμα»

Τι άραγε σημαίνει αυτή η έκφραση, η ρήση;

Μια ερμηνεία που θα μπορούσαμε να δώσουμε είναι ότι το μέσο που λειτουργώ, κάποια στιγμή μπορεί να με τροχιοδρομήσει και να λειτουργώ με βάση τους υπόρρητους κανόνες λειτουργίας του, τις προδιαγραφές του. Εδώ (και εδώ) βασίζεται και μια γενικότερη καχυποψία για την αντικειμενικότητα των μέσων και τη χειραγωγησιμότητά τους.

Π.χ. ο τηλεθεατής –υποτίθεται-δεν μπορεί να κρίνει αντικειμενικά.

Ας πούμε ότι γράφω σε μια εφημερίδα ή ένα blog. Πιθανόν με τον καιρό να προσαρμοστώ στο στυλ που «πρέπει» να γράφεται ένα μήνυμα σε αυτά τα μέσα.

Πιθανόν να επαναλαμβάνω το σχήμα, τη φόρμα,  που από την αρχή «επέλεξα».

Επίσης, μπορεί το μέσο να με απομακρύνει από το σκοπό, να με απορροφήσει το μέσο. Π.χ. μου δίνεται τακτικά η ευκαιρία να «ψηφίζω» μέσα από το διαδίκτυο. Αυτό τελικά μπορεί να γίνει κύριος σκοπός μου, ενώ αρχικά ήτανε «να μάθω».

Πως λύνεται αυτή η αβελτηρία;

Όπως επιχειρηματολόγησα σε μια σχετική συζήτηση στο διαδίκτυο, με την ισχυρή και πολύπλευρη παιδεία, που επιτρέπει σχετική αποστασιοποίηση από τα μέσα. Με την κατοχή γλώσσας υπέρτερης. Και η γλώσσα άλλωστε είνα μέσο. Οπότε μπορούμε να είμαστε και μέσα

και έξω.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Ένα σωστό σύστημα και ορισμένες αρχές

Ένα σωστό σύστημα, για να είναι σωστό, καλό θα είναι να ελέγχεται και μαθηματικά.

Π.χ. να επαληθεύεται αν δίνει στους μαθητές όλες τις παραμέτρους (αν δεν είναι βέβαια μαθηματικό παίγνιο, οπότε μπορεί εύκολα να κατασκευαστεί, για προπαρασκευή, χωρίς αξιώσεις κάποιας καθολικότητας και εφαρμοστικότητας).

Αν έχουμε αμφιβολία για την επάρκεια των παραμέτρων, καλό είναι να μην το θέτουμε σε κυκλοφορία και να επιστρέφουμε σε πιο παραδοσιακά εργαλεία (όπως το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και σε άλλα προϊόντα, π.χ. βρώσιμα, επικοινωνιακά ή οπλικά).

Π.χ. θέλεις να βαθμολογήσεις κείμενα; Βγάλτα όλα στην «πιάτσα», πλαϊ-πλαϊ.

Στην περίπτωση αυτή έχουμε, επιπλέον,  μια θεμιτή διαφάνεια, που μας δίνει τουλάχιστον την ευκαιρία να «δούμε». Δηλαδή ενεργοποιούμε την αρχή της δημοσιότητας.

Αν επιχειρήσουμε να τα κρίνουμε με κάποιο μοντέλο, π.χ. βασισμένο στην αφαίρεση των αριθμών και των προεπιλεγμένων «κατηγοριών», τότε πράγματι αφαιρούμε και αποκρύπτουμε, όχι μόνο λόγια, αλλά και ανθρώπους-κριτές και κρινόμενους. Κριτές, γιατί τους καθιστούμε περίπου ανώνυμους- και άρα περισσότερο αυθαίρετους- και κρινόμενους, γιατί τους αφαιρούμε (το)περιεχόμενο-και άρα την ουσία. Αυτό δε, δεν εξυπηρετεί και την αρχή της λογοδοσίας. Και μάλιστα, επειδή αφαιρούμε και την αρχή της αιτιολογίας, που, να σημειωθεί, τόσο στην επιστήμη, όσο και στη νομοθεσία και τη δικαστική, είναι όρος εκ των ών ουκ άνευ.

Κατ’επέκταση, μπορούμε να προσθέσουμε εδώ,  και η εκλογική διαδικασία είναι μια μορφή αφαίρεσης, δικαιολογείται πάντως πάνω στην αρχή της ασφάλειας.

(Ίσως επανέλθουμε).

Ευχαριστώ, Δημήτρης Κιούκιας.

Τροφή για σκέψη

Καταξιωνόμαστε στην ομάδα, αλλά σκεφτόμαστε μόνοι μας.

Όπως λένε,  μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο και μόνοι μας φεύγουμε,  μόνοι μας κάνουμε και μια σειρά από σπουδαία πράγματα.

Αν δεν είσαι εσύ εκεί, θα είναι κάποιος άλλος, ή κανένας.

Όταν γράφεις εξετάσεις, είσαι μόνος σου.

Όταν δεν πήγες στις εξετάσεις, πήγαν άλλοι.

Πήγες να γράψεις, αλλά κάνανε θόρυβο και δεν μπόρεσες να σκεφτείς.

Έτρεξες στην ουρά, αλλά προηγούνταν άλλοι και έληξε η προθεσμία.

Είχες τα προσόντα, αλλά στάκρυψαν  οι αντίπαλοι με εύσχημο τρόπο.

Δεν είχες «σύστημα».

Και ο ανταγωνισμός μέσα σε ομάδα είναι.

Του

Δημήτρη Κιούκια

H ερμηνεία

Η ερμηνεία δεν είναι ακριβής αναπαραγωγή του ερμηνευομένου, γιατί τότε δεν θα συνιστούσε καμιά ερμηνεία. Π.χ. όταν, στις εισαγωγικές εξετάσεις, ζητούμε απομνημόνευση και πιστή αναπαραγωγή, δεν ζητούμε και δεν ευνοούμε την ερμηνεία, την επεξήγηση.
Γιατί η ερμηνεία είναι εκ φύσεως επεκτατική και μερικές φορές καινοτομική, αφού θα χρησιμοποιήσει νέα παραδείγματα και νοήματα, για να βοηθήσει την κατανόηση του ερμηνευομένου.
Από κεί και πέρα υπάρχει η πιστή ερμηνεία και η αυθαίρετη ή, αν θέλετε η σεβαστική και η εγωπαθής.
Συχνά το βλέπουμε αυτό και στο θέατρο.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

(Υ.Γ. Από την ερμηνεία έργων κλασικών συγγραφέων έχουν βγεί απειράριθμα έργα και καριέρες. Για το ίδιο έργο δε υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία).


(Συνεχίζεται).

Για τη συγγραφή βιβλίων

Ορισμένα τεχνικά βιβλία ενδέχεται να είναι πολύ καλά, αλλά απαιτούν τη διαμεσολάβηση κατάλληλων καθηγητών για την μετάδοσή τους σε αμύητους.

Υπάρχουν καλές και κακές μεταφράσεις, θέμα γνωστό στην επιστημονική κοινότητα.
Σε μεγάλες-ποσοτικά-παραγωγές συνεργάζονται συνήθως δύο ως τέσσερα άτομα για την ολοκλήρωση και αρτιότητα του έργου. Συνήθως μετέχει και ένας επιμελητής γλώσσας, ο οποίος έχει ευρύ γλωσσικό φάσμα και πείρα της συγκεκριμένης ξένης γλώσσας, ενώ άλλος επιμελείται την ειδική ορολογία του θέματος, όταν είναι πολύ εξειδικευμένο.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Αποτύπωση αισθήματος

Παλιότερα χρησιμοποιούνταν η έκφραση by error and trial για να εκφράσει μια “cool” και προσγειωμένη στην πραγματικότητα της κάθε ημέρας πολιτική στάση. Εθεωρείτο μάλιστα ότι βρισκόταν στον αντίποδα μιας δογματικής και άκαμπτης ιδεολογικοποιημένης πολιτικής.

Σήμερα έχουν υποχωρήσει αυτά και βλέπουμε μια πολιτική του short term σε αφάνταστο σημείο. Σε σημείο που και ορισμένες συνταγματικές προδιαγραφές να παραγράφονται, όπως π.χ. η αρχή του ενιαυσίου των προϋπολογισμών. Ο πολιτικός χρόνος έγινε ρευστός και οι θεσμοί έρμαιο της πολυκύμαντης συχνότητας αποφάσεων.

Ο ίδιος ο «κόπτης», ενώ προβλέπεται δημόσια, καταλήγει μια αίρεση-εμπόδιο, συμβάλλοντας στη ρευστότητα. Eίναι ίσως ένας "επιταχυντής";

Κι ενώ έχουμε κοινωνίες αυστηρής εποπτικότητας, που αρέσκονται να τα προλαβαίνουν όλα, φαίνεται πώς λόγω της ταχύτητας (τυχύτητας) και ρευστότητας, δύσκολα μπορεί κανείς να προγραμματίσει (άρα και να αναπτύξει).

Η ίδια η ιδέα του ραγδαίου, που έχει αιχμαλωτίσει τη φαντασία του σύγχρονου κόσμου, δηλώνει αυτή την «τυχύτητα». Η διακυβέρνηση, υπό τέτοιους όρους, κλίνει προς την κατεύθυνση του καζινό. ΄Οπως και κάθε είδους σχέσεις, που απορρυθμίζονται ραγδαία, σαν μάρκες που σκορπίσανε.

Του

Δημήτρη Κιούκια

(Συνεχίζεται)

GAP

Τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν την αφορά πολύ η πολιτική και μάλιστα της «διαμαρτυρίας», γιατί συνήθως απέχει από το πολιτικά κολάσιμο, έχει δε προλάβει αρκετές από τις νουθεσίες του «πολιτικά ορθού» από τη γενική παιδεία που έλαβε.

Οπότε δε θα πρέπει να υπεραπασχολούμαστε, νομίζω, με πολιτικές ατζέντες που δεν αφορούν έτσι και αλλιώς τη μεγάλη πλειοψηφία.

Τα «ειδικά θέματα» θα πρέπει να τα τοποθετούμε στην κατάλληλη βάση και μάλιστα με τις δέουσες εξειδικευμένες υποσημειώσεις.

Αλλιώς θα καλλιεργούμε και μια παράλογη γενικευμένη συνενοχή, κάτι που είναι άδικο.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Η εκτίμηση

Για να κάνουμε σωστή εκτίμηση κάποιου, θα πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα οι υπ' αυτόν να είναι φορτωμένοι "σκονάκια". Ειδάλλως είναι υπέρτερος, γιατί έκατσε σε καρρέ με σημαδεμένη τράπουλα.

Δ. Κιούκιας


(Συνεχίζεται και υπό άλλο τίτλο, π.χ. "φροντιστηριακά μαθήματα").

Η "επιρροή"

Η επιρροή συχνά-πυκνά αντιβαίνει στο νόμο.
Να ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

(Συνεχίζεται)

Δ. Κιούκιας

Κινηματογράφος ΙΙ

Τα πρώτα μπορούμε να τα ομοιάσουμε με τα αναπαραστατικά έργα, συνήθως με σαφή αφήγηση, τα δεύτερα με μοντερνιστικά-αφηρημένα, συνήθως με χαλαρή αφήγηση. Αυτά είναι και "ιδεοκρατικά", με λιγότερο συναισθηματισμό και περισσότερη εγκεφαλικότητα (με εξαιρέσεις, εξαρτάται και από τη μουσική).

(Συνεχίζεται)

Δ. Κιούκιας

Κινηματογράφος

Υπάρχουν έργα που αναδεικνύουν, δίνουν ευκαιρία σε, ηθοποιούς και ερμηνείες

και έργα που αναδεικνύουν περισσότερο το τοπίο και το σκηνοθέτη.

Υπάρχουν καλά δείγματα και από τα δύο.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Συμβολή

Δ. Κιούκιας, 2014, "Φορμες Διακυβέρνησης ΙΙ...". σε "Μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση", εκδ. Σάκκουλας:


Εκείνο που πρέπει να ξαναμάθει ο άνθρωπος είναι να μην αρπάζεται από το μερικώς μερικό και να συμπεραίνει στο λεπτό, έτσι ώστε να μην υπηρετεί το μερικώς φαίνεσθαι και να μη βγαίνει πάραυτα από το κυρίως ζητούμενο.

Δείτε σχετικά την παραπάνω επιστημονική συμβολή,

για την οποία δεν έχω δεί κάτι ανάλογο προγενέστερα, τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

(Σημείωση: το blog είναι ανατροφοδοτικό μέσο και δεν μπορεί ενδεχόμενα να μέμφεται κανείς τον συγγραφέα για "σκοτεινές", π.χ., διατυπώσεις).

Πρόσκληση-προταση για προκήρυξη Συνεδρίου (προς κάθε ενδιαφερόμενο φορέα)

Κεντρικό θέμα:

«Ο ρόλος της διαφήμισης/ή απόκρυψης και των πολλαπλασιαστών στη σημερινή κοινωνία. Η κατανομή του πλούτου, η κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη...»

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

(κωδική ονομασία: "μη μου λησμόνει").

Μιλώντας για Σύνταγμα

Μιλώντας για Σύνταγμα, νομίζω ότι καλό θα είναι να δούμε και πόσα άρθρα μέχρι τώρα έχουν ατονήσει, de facto. Δηλαδή, μια διαβούλευση απολογιστική θα ήταν απαραίτητη- δεν μπορούμε να σχεδιάζουμε το μέλλον, χωρίς αξιολογήσεις, κατα το πνεύμα της εποχής.

Δ. Κιούκιας.

Chatting

Συχνά η εφηβεία έχει συνδυαστεί με τον περίφημο αρνη(σι)τισμό.
Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για το στάδιο εκείνο της ανάπτυξης του ανθρώπου, κατα το οποίο ολοκληρώνεται η βασική δομή του οργανισμού. Έτσι, τα παιδιά είναι σε θέση να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες και εργασίες.

.....................

Πρέπει να συμβουλεύουμε τα παιδιά;

Ναί, ιδίως με την έννοια ότι τους διευρύνουμε το γνωστικό πεδίο.
Π.χ. αν δεν ξέρω ότι υπάρχει η Σαντορίνη, μπορεί να τη βγάλω αιώνια στην Αίγινα.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Και δύο παλιές παροιμίες:

"Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι".

"Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ' αλεύρι".

..............................

Και, τέλος: Εξυπνάδα είναι (και το) να συμβουλεύεσαι τους σωστούς ανθρώπους.


Του


Δημήτρη Κιούκια.

(Σημείωση: Δεν πρόκειται για σκέψεις που δεσμεύονται πάντα από το "πολιτικά ορθό").

Αδυναμία στη δύναμη

Οι άνθρωποι που έχουν αδυναμία στη δύναμη, πάσχουν από αυτή την αδυναμία.

Του


Δημήτρη Κιούκια.

«Καταπιεστικοί γονείς που καταθλίβουν τα παιδιά»...

Είναι «κοινός τόπος» η σκέψη και αναπαράγεται συχνά-πυκνά από «επιστημονικές έρευνες».

Κάθε εξωτερικός περιορισμός μας αναστέλλει συχνά τις επιθυμίες και αισθανόμαστε μια ματαίωση, εκτός κι αν συμφωνούμε, ή έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τους περιορισμούς. Π.χ. η οικονομική κρίση ματαίωσε μια σειρά επιθυμίες (όνειρα).

Μεταξύ γκρίνιας και κατακραυγής αρκετοί ενήλικες προσαπρμόστηκαν στα νέα δεδομένα.

Η παράσταση αδικίας είναι αυτή που συχνά μας κάνει δυσπροσάρμοστους σε συνθήκες στέρησης. Η παράσταση δικαίου από την άλλη πλευρά είναι κάτι πιο σπάνιο, μη ευνούμενο σε συνθήκες λιγότερο ή περισσότερο ανεπτυγμένων οικονομιών και δημοκρατικής «έντασης» που τείνει να μεταθέτει την ευθύνη στους θεσμούς και τους λειτουργούς τους.

Όπως έλεγε ο Ortega y Gasset, ο «μαζικός άνθρωπος» τείνει να γίνεται αυτόνομος και ναρκισσιστικός, ένα θέμα που ανέπτυξαν στη  συνέχεια και άλλοι κοινωνικοί επιστήμονες.

Είναι (και) γι αυτό που μια σειρά κανόνων και θεσμών δεν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας των πολιτών (όπως έχουν δείξει επανηλειμμένες μετρήσεις των τελευταίων δεκαετιών).

Η ανάπτυξη μιας ηθικής συνείδησης εκκρεμεί ακόμα, ώστε να δέχεται και μια δόση περιορισμών και να δημιουργεί παράσταση και σφαιρική και συγκριτική.

Κάθε περιορισμός δεν είναι εξ ορισμού καλός, όπως και ούτε πάντοτε «καταθλιπτικός». Η συνείδηση μεσολαβεί και ερμηνεύει και κατ’ακολουθίαν αισθάνεται. Μια συνείδηση «έλλογη» θα μπορεί επιπλέον να κατανοήσει και να σταθμίσει.

Συνήθως η αίθηση του αφόρητου δημιουργείται από τη συνδρομή πλειόνων παραγόντων που «συνομωτούν» στη ματαίωση.

Γι αυτό, νομίζουμε, ότι πέραν της καλλιέργειας της ηθικής και κοινωνικής συνείδησης, θάταν καλό να καλλιεργούμε και εναλλακτικές ευκαιρίες διεξόδου και προόδου και λιγότερα στεγανά.

Στην περίπτωσή μας,  αν δεν μπορείς να πάρεις το ακριβό κινητό και να το συντηρήσεις, πες στο παιδί σου να κοιτάξει σε άλλα μέρη του σπιτιού, μήπως και ανακαλύψει κάτι πιο ακριβό, που το έχει και δεν το έχει συνηδητοποιήσει. Υπάρχει περίπτωση να χαρεί κι αυτό λίγο. Γιατί βέβαια ένα φτωχό παρόν μπορεί να μην ικανοποιεί, οπότε πρέπει να στρεφόμαστε και στο παρελθόν και σ’αυτά που έχουμε κάνει: είναι κι αυτά δικά μας.

(Στο πεδίο της Κρίσης, ας βρούμε εκείνο το νούμερο που πιστοποιεί τις πόσες μεταρρυθμίσεις έχουμε ήδη κάνει).

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Τρείς σκέψεις

Προϋπόθεση μιας μεθόδου διδασκαλίας για να γίνει πιστευτή και αποδεκτή είναι να δίνει ανοικτά τα διαπιστευτήριά της, έτσι ώστε να μπορεί να δοκιμαστεί και να ασκηθεί από κάθε ενδιαφερόμενο και ειδικό. Το ίδιο ισχύει και για τα αποτελέσματά της. (μπορούμε να το ονομάσουμε, προσωρινά,  "κριτήριο της μεταδοτικότητας").

Ο έλεγχος που ασκείται στο γραπτό λόγο γίνεται από τις πολιτισμένες κοινωνίες με μέσα της ίδιας ποιότητας και είδους. Σ’ αυτό βασίζεται και η πρόοδος της επιστήμης.

Τέλος: Η συστηματική επίδοση στα σλόγκαν κρύβει  συχνά διάθεση υποδούλωσης (μπορούμε να το συζητήσουμε αργότερα).

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

"Θερμή παράκληση"

Παρακαλούμε πολύ να τηρείται ο όρος περι "συγκατάθεσης", όπως εξηγείται στο προφίλ του εργαζομένου εδώ.
Για τα συζητούμενα δε θέματα δεν χρειάζεται να τα "παίρνουμε" στο δρόμο, γιατί μεταβαίνουμε σε άλλη κατηγορία (μάλλον σκούρα).
Για την λειτουργία των νόμων σε μια κοινωνία αναμένουμε δύο κείμενα (προσεχώς) και θα ενημερώσουμε, με την άδεια και των διοργανωτών.

Ευχαριστώ,


Δημήτρης Κιούκιας

(ίσως επανέλθουμε με περισσότερες λεπτομέρειες σύντομα).

Ήθος και γνώση του γραπτού λόγου

Εν τω μεταξύ, ο γραπτός λόγος, ιδίως όταν κανείς δεν εκπονεί διαταγές, προϋποθέτει την ανάλογη πείρα για την αφομοίωση και τη χρησιμοποίησή του. ¨Ετσι, φαίνεται πώς μερικοί τον συγχέουν με άμεση πράξη, ή εντολή και προβαίνουν σε άμεσες πρακτικές αντιδράσεις, ενίοτε ζημιογόνες,

Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να σκεφτεί η γράφουσα κοινότητα, μέρος της οποίας ενδέχεται να σταματήσει να χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή διαλόγου, αν συσσωρεύονται τα προβλήματα.

Ευχαριστώ,


Δημήτρης Κιούκιας.

Ο γραπτός πολιτισμός

Ο γραπτός πολιτισμός ιστορικά ήρθε να αντικαταστήσει τον προφορικό, έτσι ώστε να υπάρξουν απτά τεκμήρια για τις επόμενες γενιές και άρα αναγνώριση.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός μετασχηματίστηκε δηλαδή σε πολιτισμό αναγνώρισης.

Σήμερα αυτό έχει γίνει κατανοητό, αλλά πρέπει, στην Ελλάδα τουλάχιστον, να επεκταθεί στις επαγγελματικές σχέσεις περισσότερο, μέσω π.χ. συστατικών επιστολών.

Σημειώνουμε ότι οι συστατικές επιστολές είναι εγκώμια αναγνώρισης και αντικαθιστούν  τα «έπεα πτερόεντα» μιας –αρκετά διαδεδομένης- προφορικής κουλτούρας.

Μετά λοιπόν μια επιτυχή συνεργασία, ο εργαζόμενος θα πρέπει να λαμβάνει γραπτά καλά λόγια, διότι οι έπαινοι της στιγμής εξανεμίζονται και δεν πιστοποιούνται. Αυτά θα είναι χρήσιμα credits μεταβιβαζόμενα στον επόμενο αποδέκτη, όπως γίνεται με τις συστατικές επιστολές στα Πανεπιστήμια (όπου βέβαια αν θέλουμε χορηγούμε, αν δεν θέλουμε όχι).

Αποδεικνύουν ταυτόχρονα την αρχή της υπεύθυνης συνεργασίας και της πυγμής του να παίρνεις θέση επώνυμα και ενυπόγραφα.

Ας μη θεωρηθεί πανάκεια η σύσταση- πάντα υπάρχουν «φουσκωμένοι λογαριασμοί», πάντως ταιριάζει με το πνεύμα του πολιτισμού της αναγνώρισης που προ πολλού έχει αντικαταστήσει τον προφορικό πολιτισμό.

Ίσως επανέλθουμε πιο εξειδικευμένα.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Το αντικείμενο της ιατρικής

Το αντικείμενο της ιατρικής δεν είναι η ιατρική.


(Ενν. ως πρακτικής τέχνης και επιστήμης).


Δ. Κιούκιας.