Just came out

 Distance Learning: Some parallels with conventional learning and administrative principles Κιούκιας Δημήτρης ΕΑΠ http://dx.doi.org/10.12681/icodl.920 

Μια περίεργη ρήση του Σωκράτη

Η ανδρεία είναι γνώση.

Δ.Κ. 

Θεατρικό έργο

Κάθε έργο έχει κατα βάθος ένα εθιμοτυπικό και αυτό υπαγορεύει την κατάλληλη σκηνοθεσία και ενδυματολογία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον κάθε άνθρωπο. Συνήθως δε αντιδρούμε με κάποιο τρόπο σε διάφορους αναχρονισμούς, remake και παρόμοια. Απλά συμβαίνει να κοιτάμε συνήθως απέναντι κι όχι από δώ.

Δημήτρης Κιούκιας

Κυκλοφορεί

Θεατρικό έργο με πρόθεση κλασικού και σύγχρονου.

Πληροφορίες: kioukias@hotmail.com

Ευχαριστούμε για την προσοχή σας.

Δημήτρης Κιούκιας

Γνώμη: για τα Δάση

Το πρόβλημα με τους «δασικούς χάρτες» του Δημοσίου δεν είναι αν είναι ή δεν είναι αμιγώς δασική μια περιοχή σήμερα, αλλά το ότι το Κράτος έρχεται εσχάτως να επαναπροσδιορίσει αυθεντικά το παρελθόν. Επίσης, το ότι εμφανίζεται διεκδικητικό ως προς την ιδιωτική περιουσία, επιβάλλοντας τη δική του ιδιοκτησία (το κράτος δεν πρέπει να έρχεται ως ανταγωνιστής προς το λαό, πρέπει να έχει μια σοφία).

Ένα βασικό νομικό ελάττωμα είναι η αγνόηση μακρόχρονων ιδιοκτησιακών καθεστώτων, που αποκτήθηκαν νόμιμα και δεν αμφισβητήθηκαν κατα το παρελθόν-όπως δεν αμφισβητήθηκαν και οι φόροι που πληρώθηκαν γι αυτά. Η ξαφνική έλευση μιας νέας αυθεντίας που οψίμως γνωρίζει όσα δεν γνώριζαν επι δεκαετίες οι δημόσιες αρχές είναι μια έντονα αμφισβητούμενη πρακτική-γιατί μοιάζει σαν ραγδαίος νόμος που ξαναγράφει την ιστορία.  

Η απώλεια εθνικού δασικού πλούτου είναι γεγονός και οφείλεται σε ζημιογόνες πράξεις ή παραλείψεις άλλων. Οι αναδασώσεις, η πρόληψη και δασική προστασία είναι υποχρέωση του κράτους, κυρίως ως προς το να μην επαναλαμβάνονται φαινόμενα μαζικής εξολόθρευσης δασικού πλούτου, που πλήττει το κοινωνικό σύνολο κατα τόπους.  Το επιθυμητό αυτό κοινωφελές έργο δεν μπορεί , κατα τη γνώμη μας, να υποκατασταθεί από την αφαίρεση νόμιμων και μακροχρόνιων τίτλων ιδιοκτησίας γής, ανεξάρτητα μάλιστα από την επίδειξη προσήλωσης στη νομιμότητα των πολιτών. Την ίδια στιγμή άλλωστε γινόμαστε μάρτυρες μαζικών νομιμοποιήσεων αυθαιρέτων ex ante, μια γνωστή από δεκαετίες διοικητική πρακτική.

Εδώ λοιπόν έχουμε να ζυγίσουμε την αναγκαία προστασία των δασών με την αναγκαία ιδιωτική ιδιοκτησία, καθώς και την ιστορία της διοικητικής πρακτικής, με άλλα λόγια ένα κοινωφελές μέτρο με την δικαιοσύνη στην κατανομή πόρων-μέσω της δασικής πολιτικής. Υπάρχει λοιπόν το ενδεχόμενο μια κοινωφελής επιδίωξη να μετατραπεί σε μέσο διεύρυνσης των εισοδηματικών ανισοτήτων, κατα τρόπο μάλιστα που διακόπτει τη συνέχεια του κράτους μέσα στο χρόνο.

Ελπίζουμε σε εμπλουτισμό των σκέψεων των αρμοδίων και σε ορθολογικότερη περιβαλλοντική πολιτική, που δεν θα παρέχει από τη μία ευρείες ευκαιρίες κτήσης και από την άλλη θα στερεί  τέτοιες, χωρίς ιστορικό μάλιστα κριτήριο που θα συνάδει προς την «αρχή της χρηστής Διοίκησης» (διότι δεν είναι σίγουρα χρηστή διοίκηση αυτή που μοιράζει τα αγαθά «αχρονικά» και χωρίς «βιογραφικά»).

Σε ό,τι αφορά τέλος τις αεροφωτογραφίες, εκείνες που δείχνουν τη μαζική αποψίλωση μαρτυρούν την ευκολία διαμόρφωσης δασικών ή μη χαρτών. Αλλά δεν μπορούν να επωμιστούν οι νομοταγείς πολίτες τέτοιες ευθύνες, των μη νομοταγών και περιφρονητικών και πρός τη κοινή ωφέλεια και πρός το «ψωμάκι» των άλλων. Δεν μπορούν δηλαδή να τιμωρούνται οι συγκρατημένοι για το άγος των ακράτητων μετα ποικιλίας συμφερόντων.

(Συνταντάμε δηλαδή πάλι, όπως και στο προηγούμενο σημείωμα, τη σύγκρουση απλών και οργανωμένων συμφερόντων).

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Υ.Γ. 1. Η προσπάθεια προστασίας των δασών έχει οδηγήσει στην περίεργη γνώμη στη χώρα μας ότι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μπορεί κάποιος να κτίζει μόνο στο «Άδενδρο». Δε βλέπουμε όμως αναλογίες με τα διεθνή δεδομένα σ’ αυτή την περίπτωση. Εκεί δεν θεωρείται αντικείμενο προστασίας κάθε έκταση που διαθέτει δέντρα, αλλά μάλλον σε περιπτώσεις πυκνής βλάστησης που δεν διακόπτεται από ποικίλα κτίσματα, ενώ συγκεντρώνει αξιόλογη πανίδα και χλωρίδα, αξιόλογη για να μην εκλείψει. Εαν τώρα λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της Αθήνας και μέσα σε ευρύτερες αστικές περιοχές περιμένουμε να δούμε ελάφια και σπάνια πουλιά, μάλλον έχουμε επηρεαστεί πολύ από την τηλεόραση. 
2. O υποφαινόμενος, πέραν των όσων έχει γράψει σε διάφορα βιβλία του κατα της καταστροφής του δασικού πλούτου, ανήκει σε όσους σύστησαν μερικά πρακτικά μέτρα για την πυρόσβεση, όπως το προληπτικό κατάβρεγμα. Για την ιστορία, υπηρέτησε ως στρατευμένος πυροσβέστης στα πλαίσια της στρατιωτικής του θητείας το 1985, σε Αττική, Εύβοια και Άνδρο.

Γνώμη: οριοθέτηση περιοχών από το κράτος

Eπί της αρχής: ενώ η οριοθέτηση περιοχών με τον τρόπο του «χαρακτηρισμού» έχει κοινωφελή σκοπό, υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθεί έμμεση κρατική επέκταση στα δικαιώματα πολιτών.  Κάθε δημόσιος «χαρακτηρισμός» δεν παύει, παρα τα σκοπούμενα οφέλη του, να  είναι μορφή απόσπασης και οικειοποίησης και έχει σημαντικές και πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις, στα δικαιώματα, στο εισόδημα, στην οικονομία. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τα εισοδήματα των πολιτών. Οπότε, νομίζω ότι θα πρέπει κάθε σχετική δράση να αναλαμβάνεται με εξαιρετική περίσκεψη εν όψει του διλλήματος δικαιώματα πολιτών, λαού-δικαιώματα οργανωμένων φορέων (ακόμα και κοινωφελών σκοπών).  

Να σημειώσουμε σχετικά, ως παράδειγμα,  ότι η πρόχειρα σχεδιασμένη και μαζική-ποσοτική τουριστική ανάπτυξη, παρά τα όποια βραχυπρόθεσμα οφέλη της, έχει ως αθέλητη συνέπεια τη αύξηση των τιμών καταναλωτή (π.χ. στέγη, υπηρεσίες, κλπ.). Κατ’ επέκταση δεν είναι αμιγώς κοινωφελής, αλλά και μερικώς βλαπτική, δημιουργώντας επιπλέον και μορφές κοινωνικού αποκλεισμού, κάτι που δεν συνάδει προς την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η βιώσιμη ανάπτυξη νοείται πάντα ως ανάπτυξη “inclusive”, χωρίς άδικους αποκλεισμούς πολιτών. Επίσης, κάθε κοινωφελής δράση συνήθως διέπεται και συνοδεύεται από την αρχή της ανταποδοτικότητας, η οποία πρέπει να είναι προφανής και άμεση και σχεδόν καθολική, τουλάχιστον τοπικά.

Προτείνω:  Περίσκεψη, μελέτη, αναλογικές με βάση τις τιμές αγοράς  αποζημιώσεις για κάθε υπεξαίρεση ιδιωτικής περιουσίας, κατα το πνεύμα και το γράμμα του Ελληνικού Συντάγματος και τον Χάρτη προστασίας θεμελιωδών δικαιωμάτων, καθώς και ρεαλιστική συγκριτική εκτίμηση περιοχών με βάση και το τι έχει διαμορφωθεί ως σήμερα (π.χ. επεκτατικοί και συγκρατημένοι πολίτες). Ακόμα, σε περιπτώσεις αμφισβήτησης το τεκμήριο να είναι με την πλευρά του πολίτη. Προτείνω τέλος, την περίσκεψη σχετικά με μια «ισόρροπη ανάπτυξη» -όρος άκρως συνοδευτικός σήμερα- κατα την οποία θα ικανοποιούνται και ιδιωτικά και δημόσια συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα θα αφήνεται να εξελίσσεται φυσικά το τοπίο και θα υπάρχουν ζώνες περισυλλογής και ηρεμίας, κάτι που επίσης εντάσσεται στις διεθνείς τάσεις. Συχνά δε, η απλή μικροϊδιοκτησία είναι ανάχωμα σε άλλες ποικίλες πιέσεις, ενώ διατηρεί το περιβάλλον σε ανεκτή μορφή, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και συντεταγμένες.

Η πολλή οργανωμένη δράση και παρέμβαση συχνά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Και συγκεφαλαιώνοντας επαναλαμβάνω, είναι σήμερα επιτακτικό, να ζυγιστούν ζωτικά συμφέροντα εισοδήματος επιβίωσης με αόριστα κοινωφελή συμφέροντα μερικά από  τα οποία μεταφράζονται σε καθαρά υλικές επιδιώξεις, ολιγάριθμες όμως αλλά και που οπωσδήποτε μετέχουν κάπου αλλού του γενικού ζητήματος της μικροϊδιοκτησίας.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Διάκριση πολιτικού από τεχνοκράτη

Φαίνεται ότι ο πολιτικός είναι έμπειρος πολλών θεμάτων, με σφαιρική άποψη και διαπραγματευτική στάση, ενώ ο τεχνοκράτης είναι πιο εξεικευμένος και καλός γνώστης μερικών θεμάτων, αν όχι ενός, καθώς και με σχετικά άκαμπτη στάση.
Η διάκριση δεν είναι βέβαια απόλυτη, ενώ η συνδρομή του τελευταίου μερικές φορές είναι πολύτιμη.

Του

Δημήτρη Κιούκια

H πράξη: συνέχεια και συνέπεια

Oπότε τα χειρότερα είναι πρακτικά

και

τα θεωρητικά καλύτερα;

οπ.παρ.

Η Πράξη: self fulfilling prophesy

Σκέφτηκε ένας ότι η Διοίκηση είναι διοίκηση της πράξης και όχι της θεωρίας κι ότι είναι δύσκολα τα πράγματα στην πράξη, ειδικά όταν θα τα κάνουμε χειρότερα.

Του

Δημήτρη Κιούκια.

Μερικά λογοτεχνικά και “Angst”

1.      Αρκετοί ελληνικοί στίχοι της «χρυσής γενιάς» είναι επιγραμματικοί και κοφτοί, μοιάζοντας ν’αντλούν από τη διαχρονική ελληνική παράδοση.

2.      Σ’ένα μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας του 20^ου αιώνα έρχεται και επανέρχεται, όπως συχνά έχει επισημανθεί, το θέμα του μοναχικού ατόμου των μεγάλων αστικών κέντρων που παρακολουθείται χωρίς αιτία και διακηρυγμένη βάση. Το μοναχικό πλήθος και κάποιοι που μάλλον έχουν ξεφύγει.

(Περισσότερα παραδείγματα σε μελλοντική ανταπόκριση).

Δ. Κιούκιας

Μερικές σκέψεις για το λεγόμενο «χάσμα γενεών»

-          - Κατ’αρχή δεν είναι καλό να τονίζουμε ή να εφευρίσκουμε διαφορές  μεταξύ διαφόρων κατηγοριών ανθρώπων. Αυτό μπορεί να γίνεται μερικές φορές και για λόγους τακτικής, μάλιστα από ανθρώπους που έχουν τα χρονάκια τους. Σε μερικές περιπτώσεις ο υπερτονισμός κοινωνικών διαφορών μπορεί να θεωρηθεί ως υποκίνηση μίσους, η δε υποκίνηση εδώ αποδίδεται καλύτερα με τη λέξη «ΥΠΟΔΑΥΛΙΖΕΤΑΙ».

-        -   Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε δεν είναι πάντοτε σωστές. Η λέξη χάσμα χρησιμοποιείται όταν διαπιστώνουμε έντονα κοινωνικά ή ψυχολογικά ρήγματα μεταξύ κοινωνικών τάξεων, κατα κύριο λόγο. Δεν συμβαίνει όμως πάντα και ευτυχώς και οπωσδήποτε όχι σε κάθε σχέση άνιση από ηλικία. Αλλιώς θα ξεκινούσαμε κάθε σχέση με προκατάληψη και αρνητικότητα. Π.χ. σχέσεις δασκάλων-μαθητών που είναι και σχέσεις γενεών.

-        -   Η ίδια η λέξη γενιά είναι χρήσιμη κοινωνιολογικά, π.χ στον όρο «αναπλήρωση γενεών», αλλά δεν είναι για τα πάντα εξηγητικός παράγοντας. Π.χ. μια «γενιά» δεν μπορεί να επωμιστεί όλα τα σύγχρονα προβλήματα, γιατί ως υποκείμενο της πρότασης είναι πολύ αόριστο. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά υπάρχουν ποικίλες διαφοροποιήσεις σε μια «γενιά», ποικίλα επαγγέλματα, απόψεις και στάσεις ζωής. Μερικά έκτακτα γεγονότα είναι που αναζωπυρώνουν έννοιες σαν τη γενιά, καθώς ο θυμός μετατίθεται σε έννοιες συλλογικότητας, ιδίως όταν δεν είναι ευκρινή τα αίτια «της συμφοράς».

-        -   Από την άλλη πλευρά, η «γενιά» χρησιμοποιείται και με ειδωλοποιητικό τρόπο, όταν π.χ. λέμε η «γενιά του ‘30» στην ποίηση.

-          - Ο άνθρωπος  εντάσσεται και σε σχέσεις ιεραρχίας, π.χ. στη δουλειά, στο σχολείο, κλπ. Αυτό είναι φυσικό, γιατί οί άνθρωποι δεν γεννιώνται ταυτόχρονα και έτσι οι πιο μεγάλοι είναι λογικό να έχουν καταλάβει (αποκτήσει ή κατακτήσει) θέσεις διεύθυνσης.

-       -    Ο ρόλος των γονιών είναι να προστατεύουν και να διδάσκουν τα παιδιά τους, ή μήπως δεν είναι; . Αυτός λοιπόν που μας μαθαίνει διαπαιδαγώγηση θα τύχει και να μας επιπλήξει. Αυτό συμβαίνει και στο σχολείο και στο σπίτι..

-          - Και σε άλλους κοινωνικούς χώρους υπάρχει αυτό. Δηλαδή οι διαφορές των ανθρώπων δεν οφείλονται αποκλειστικά στην ηλικία. Οφείλονται σε πολλούς παράγοντες, όπως π.χ. οικονομικά συμφέροντα, κοινωνική θέση, μόρφωση, πολιτικές απόψεις, κλπ.

-          - Τις διαφορές δεν μπορούμε πάντα να τις εξαλείψουμε, άλλωστε υπάρχουν και ο φθόνος, η αίσθηση αδικίας, κλπ.

-       -   Μερικές φορές οι άνθρωποι όταν αισθάνονται αδικημένοι, απλά φεύγουν από ένα μέρος και πάνε σε άλλο.

-        -  Αλλά, σε όλες τις εποχές, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, γίνονταν προσπάθειες να απαλύνονται οι έντονες διαφορές, ώστε να επικρατεί "κοινωνική ειρήνη"|.  

-       -   Άρα λοιπόν το ζήτημα του «χάσματος» είναι πολύ παλιό, έχει δε αποτυπωθεί μερικές φορές και στις τέχνες και στη λογοτεχνία. Από αυτές τις πηγές μαθαίνουμε ότι τα σημερινά προβλήματα υπήρχαν από παλιά και έτσι μετριάζουμε την ανησυχία μας. Kαι ελπίζω εδω να νην έχουμε χάσμα κατανόησης με τον ...Σοφοκλή.

-       -   Κλείνοντας, θα πώ αυτό που είπα κάποτε σε ένα φοιτητή μου: ό,τι εμένα μ’αρέσει να συζητάω και με πεθαμένους συγγραφείς-άρα παμπάλαιους, απ’αυτούς που διαβάζετε και τώρα στο σχολείο. Αυτό, πρέπει να πώ ότι τότε προκαλέσε γέλιο και χαλάρωση της ατμόσφαιρας. Μια άλλη φορά, η μάλλον πρόσφατα, μου ευχήθηκε ένας συγγενής: «Να τα χιλιάσεις»! Λέω «και τι είμαι, αυτοκρατορία για να τα χιλιάσω;». Τι θα κάναμε χωρίς το χιούμορ;!

Υστερόγραφο: Όπως λένε, υπάρχουν και άνθρωποι πρωτοποριακοί, όπως μερικοί σπουδαίοι συγγραφείς, που διαβάζονται από κάθε γενιά και μεγαλώνουν μ’αυτούς, σαν το γάλα νουνού (!). Με αυτούς γιατί δεν έχουμε χάσμα γενεών; Ή μήπως, όταν αγαπώ και θαυμάζω αυτά που διαβάζω από ένα συγγραφέα γίνομαι εχθρός του και τον θεωρώ αναχρονιστικό;

Φιλικά,

Δημήτρης Κιούκιας

Σημείωση: Περισσότερη και πιο οργανωμένη ανάλυση, καθώς και παραδείγματα γι αυτά τα θέματα μπορεί να βρεί κανείς, μεταξύ άλλων, στο D. Kioukias 2016, Journal of Modern Education Review. Δείτε επίσης στο βιβλίο μου «Μέσα στις κοινωνίες της διακινδύνευσης», Αθήνα 2004.

Εισαγωγή στη μελέτη, κάποιες διευκρινήσεις

Καθώς η μελέτη “Political Means…” έχει γραφτεί στα αγγλικά, μερικά εισαγωγικά σχόλια για τον Έλληνα αναγνώστη ίσως είναι χρήσιμα.

Ο τίτλος και το θέμα της μελέτης ξεκινά με τον όρο «πολιτικά μέσα» ή «μέσα που μετέρχεται η Πολιτική» που περιλαμβάνουν σύννομα και μη σύννομα- άτυπα μέσα. Πάνω στον καμβά αυτόν πλέκονται ιστορικές φιλοσοφίες και απαντήσεις, ενώ συζητείται ο σημερινός «μεταμοντερνισμός» που πλήττει και τη χώρα μας. Δείχνεται ότι ο τελευταίος καταλήγει ως ένας νεο-ρεαλισμός, συχνά δίχως όρια.

Το πρώτο μέρος του Συντάγματός μας είναι μια αποτύπωση της ιστορικής διαδικασίας της θέσης τέτοιων ορίων και σχετικών διευθετήσεων. Είναι ένας «βασικός νόμος». Όλες οι σύγχρονες δημοκρατίες υιοθετούν επίσημα αυτόν το βασικό νόμο.  Ωστόσο, η τήρησή του έχει ατονήσει.

Να διευκρινήσουμε ότι σύμφωνα με τη συνταγματική θεωρία και την πολιτική επιστήμη τα «ατομικά δικαιώματα» είναι η πρώτη ιστορικά κατηγορία δικαιωμάτων που έτυχαν προστασίας, αλλά έχουν «αποθετικό χαρακτήρα». Δεν εντάσσονται δηλαδή στην κατηγορία των δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται θετικά και παρεμβατικά από το κράτος, όπως π.χ. τα «κοινωνικά δικαιώματα» ή τα «δικαιώματα αναγνώρισης», δηλ. παροχής πολιτισμικού ή κοινωνικού στάτους. Αλλά, όχι μόνο από αυτή την άποψη, έχουν μια μερικότητα, σε αντιδιαστολή με την καθολικότητα των ατομικών δικαιωμάτων. Δηλ. η απλή ιδιότητα του ατόμου-πολίτη δεν θεμελιώνει δικαίωμα στην περίπτωση αναγνώρισης νέων δικαιωμάτων. Πρέπει να συντρέχει και άλλη ιδιότητα. Η (εκ)δήλωση επιπλέον ιδιότητας είναι αποφασιστική για την απόλαυση νέου δικαιώματος, που θα φορά την ένταξη σε μια νέα ομάδα.

 Έτσι, μάλλον φαίνεται ότι τέτοια δικαιώματα ταιριάζουν (περισσότερο) με τις λεγόμενες πολιτικές «θετικής διάκρισης» (positive discrimination)- να κι εδώ το «θετικό» στοιχείο, το μη αποθετικό, με την έννοια της παρεμβατικότητας υπερ μιας ομάδας.

Nομίζουμε, πάντως, ότι αν είναι να γράψουμε ένα θεμελιώδη νόμο, δεν μπορούμε να ξεκινούμε χωρίς το πρώτο κεφάλαιο, των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, χωρίς τα οποία τα έτερα δεν έχουν (μόνα τους) ιδιαίτερο νόημα. Π.χ. δεν έχει νόημα να εκλέγεσαι πολιτικά και να μην μπορείς να εκφραστείς, είτε προφορικά, είτε γραπτά. Ούτε έχει νόημα να αναλαμβάνεις πνευματική εργασία με ένα σωρό εμπόδια ή έμμεσες απειλές.

Συνεπώς, πρέπει να ξεκινάμε από την Αρχή.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας/Dimitris Kioukias.

 (Σημείωση: Στο μέλλον θα θέλαμε να επεκταθούμε περισσότερο στο θέμα των «δικαιωμάτων», πέραν των όσων έχουμε καταθέσει ήδη).

“Mεταρρύθμιση»

Έχουμε την εντύπωση ότι ο όρος μεταρρύθμιση δεν αναφέρεται σε απλή ποσοτική μεταβολή, αλλά και σε ποιοτική.

Π.χ. η θρησκευτική «Μεταρρύθμιση» εισήγαγε ορισμένες αλλαγές στάσης και τελετουργίες απέναντι στο Θείο. Το ότι δεν κατάργησε βασικά άρθρα πίστης είναι που την διατήρησε βέβαια στο επίπεδο της μεταρρύθμισης.

Αυτή η αλλαγή στάσης χωρίς θεμελιακή 180 o μεταβολή βρίσκεται κατα κύριο λόγο στον πυρήνα της έννοιας «μεταρρύθμιση».

Στα πολιτικο-οικονομικά μια οποιαδήποτε αλλαγή προς την αύξηση ή τη μείωση δεν πείθει ότι συνιστά μεταρρύθμιση. Μόνο αν η ποσοτική μεταβολή είναι τέτοιας κλίμακας ώστε να επηρεάζει, αν και όχι ραγδαία, την ποιότητα του πράγματος- κατα τη λογική του Αριστοτέλη- μπορούμε να μιλάμε για μεταρρύθμιση. Π.χ. μπορείς να έχεις ένα τόσο υπερμεγέθες ή τόσο ισχνό κράτος που να αλλάζει βασικές ισορροπίες σε μια χώρα.

Η απλή λοιπόν αύξηση των κρατικών εσόδων, από μια μάλιστα- και μονότονα πηγή, δεν συνιστά μεταρρύθμιση.

Όταν βέβαια η ποσοτική μεταφορά είναι τεράστιας κλίμακας και μπορεί να επηρεαστεί, δηλαδή μεταβληθεί, η έννοια του κράτους, ραγδαία, τότε πράγματι μπορούμε να μιλάμε για μεταρρύθμιση, αν όχι για επανάσταση (έννοια που παραπέμπει σε θεμελιώδη αλλά και βίαια-ραγδαία-ταχύτατη συνήθως μεταβολή).

Τέλος, αν είναι να χαρακτηρίζουμε μια πολιτική σωστά, καλό θα είναι να την εντάσσουμε στην κατάλληλη κατηγορία (-ες), όχι μόνο με κριτήριο τον διακηρυγμένο σκοπό της, αλλά και εκ των αποτελεσμάτων της. Έτσι, μια πολιτική  μπορεί να μην είναι μόνο μεταρρυθμιστική ως πρός το κράτος, αλλά και εισοδηματική.

Του

 

Δημήτρη Κιούκια

Eνημέρωση δημοσίευσης

Μπορεί κανείς να κατεβάσει τη μελέτη μας "Political Means and Political Liberalism as 'Basic Law...'" από το ακόλουθο Journal:

Journal of Modern Education Review (ISSN 2155-7993), USA.

Tόμος/τεύχος δημοσίευσης: 11/2016.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας/Dimitris Kioukias.

Οι διασταυρώσεις

Αναλογιζόμενος κανείς τη σχέση που μπορεί να έχει η δημόσια πολιτική επικοινωνία με τη σκέψη, κοινωνική, φιλοσοφική,

βλέπει ότι η πρώτη μοιάζει (πράγματι) με οδήγηση σε αυτοκινητόδρομο-απαγορεύονται οι επαφές, διασταυρώσεις και συγκρούσεις,

ενώ στη δεύτερη σχεδόν επιβάλλονται.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Ηλιοκαμένοι

Καλές διακοπές

και όπως έγραψε ένας από τους εθνικούς μας ποιητές,

ο Οδυσσέας Ελύτης:

«Να πατήσουμε στη Πολιτική, την Κοινωνιολογία ...κτλ. ηλιοκαμένοι μ’ ένα σκέτο άσπρο πουκάμισο».

(Καλές διακοπές και στο ΔΕΟ24).

Δημήτρης Κ. Κιούκιας

H (λογική και ηθική) παραδοχή

Η παραδοχή είναι το τείχωμα

στην πόρτα της Πανδώρας,

σε μια περιοχή που δεν κτίζεις με τα υλικά των άλλων,

χωρίς να τους ρωτήσεις.

Δεν κάνεις δηλαδή κατάληψη.

Νομίζω ότι αν το ξεχάσεις αυτό,

διαγράφεις τα καλύτερα μνημεία του πολιτισμού

και επιλέγεις έναν από τους καλύτερους τρόπους βανδαλισμού.

Συγγραφέας: Δημήτρης Κιούκιας.

Τα τραπουλόχαρτα

Επειδή οι μεγάλοι σκοποί (π.χ. οι ιδεολογίες του παρελθόντος) δεν επιδιώκονται (τουλάχιστον ανοικτά) σήμερα, το ρίξαμε στα «μέσα». Ή βάζουμε τέτοιους σκοπούς που να παίζουν το μεγαλύτερο ρόλο τα μέσα. Θα έχουμε υπόψη μας βέβαια ότι συχνά οι παρέες παίζουν άσκοπα, έτσι με λίγα τραπουλόχαρτα.

Δημήτρης Κιούκιας

To υπονοούμενο

Ενώ δεν θέλουμε να καλλιεργούμε την έμμεση προσβολή μπροστά στ' αυτιά ευπαθών ομάδων ή ειδικών κατηγοριών, την καλλιεργούμε με πάθος στις υπόλοιπες κατηγορίες ανθρώπων. 

Έπειτα αξιώνουμε να μην υπάρχει θυμός. Την ίδια στιγμή βάζουμε μπρός τα social media.

Επεκτείνοντας: Μοιάζει η κοινωνία αυτή να έχει χάσει το συγχρονισμό της, να μην έχει καλούς σκοπούς, καθώς βασίζεται σε μια banalite των "έξυπνων μέσων". 
Δεν είναι όμως καθόλου έξυπνο να εξισώνονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις μέσα από τα ίδια μέσα. Η ηθική σταυροφορία θα γίνει μια πολύ ωραία κωμωδία.

(Για τα μέσα που χρησιμοποιούμε θα μιλήσουμε και πάλι προσεχώς. Για τη μεταμφίεση σχέσεων βλ. στη μελέτη μας του 2016, "Επιδιώκοντας αυθεντικότερες νουβέλες...", Research Gate, Kioukias).

Δ. Κιούκιας

Πηγές παλιές και νέες

Πολλά έχουν γραφτεί για τη "Νέα Παγκόσμια Οικονομία"- στην Ελλάδα ήδη από το 1994.
Καλό είναι να ανατρέξουμε στις πηγές, αλλά και να προσθέσουμε σ'αυτές.
Π.χ. το αυθαίτερο και το γκροτέσκο, ειδικά στη "Νέα Οικονομία".

(Με αφορμή παράλογες χρεώσεις εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Πηγή: ίντερνετ: ΙΝΚΑ, σήμερα).

Του

Δημήτρη Κιούκια.

Αυτοματισμός

εκτίναξη δημόσιων χρεών σημαίνει εκτίναξη μεταναστευτικών ροών.



Του

Δημήτρη Κιούκια.

Θρησκευτικό

Αν όπως λένε είμαστε πλασμένοι κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν του Δημιουργού,

έχουμε τότε και παραγωγικό μυαλό, ικανό για "άπειρους" συνδυασμούς.

λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη τέτοιες πληροφορίες, όπως το ότι, στα αμερικανικά ισπανικά, από 21 φωνητικά σύμβολα μπόρεσαν να δημιουργήσουν 100.000 συνδυασμούς ("νοηματικές μονάδες").

Καλό Πάσχα 2017,

Δημήτρης Κιούκιας

(Πηγή πληροφορίας: Postmodernism for beginners, στα ελληνικά εκδ. Τραυλός 1998).

H συμπύκνωση

Αν για κάποιους το όνειρό τους ήταν να συνοψίσουν μια θεωρία σε μια εξίσωση

και για άλλους σε λίγες προτάσεις,

φαίνεται ότι η συμπύκνωση - συνόψιση είναι κάτι το ονειρώδες.

- Ακόμη και στα καθημερινά συμβόλαια,

αρκεί να υπάρχει όντως συνόψιση.

Συγγραφέας: Δημήτρης Κιούκιας.

(Σημείωση: για το χαοτικό ή πληθωριστικό ίσως μιλήσουμε άλλη φορά).