Stats for the blog "keimena-ka"

Καταχώριση	Προβολές σελίδας
Ελλάδα	1315
Ηνωμένες Πολιτείες	384
Ρωσία	279
Γερμανία	191
Ουκρανία	79
Πορτογαλία	40
Λετονία	32
Πολωνία	29
Ηνωμένο Βασίλειο	13
Κύπρος	9 (Σημείωση: άλλες χώρες, όπως Φινλανδία, Ολλανδία, κλπ., δεν αναφέρονται στον πρόσφατο αυτό πίνακα).

Υπενθύμιση και ευχές

Δείτε παρακαλώ την "τέχνη των ήχων" νωρίτερα και παρακάτω.
Περισσότερες διευκρινήσεις προσεχώς.
Ευχαριστώ.

Καλή χρονιά!

Μεταξύ

Μεταξύ "είτε, είτε" και "και, και, και".


Χρόνια πολλά,

Δημήτρης Κιούκιας

Προσεχώς

Σχόλια για το εμπειρικό και το συγκεκριμένο.

"Δια βίου μάθηση"

Η "δια βίου μάθηση" είναι καλό και τεχνικό πρόγραμμα με συγκεκριμένους στόχους και πλαίσιο. Δεν σκοπεύει βέβαια να καταστήσει μαθητές τους φτασμένους ενηλίκους, επειδή απλώς δημιουργήθηκε. Απευθύνεται με σεβασμό και επίγνωση του συγκεκριμένου ρόλου της και δε "σβήνει το μαυροπίνακα", όπως θα έλεγε και ο Πόππερ. Δεν είναι δηλαδή ολοκληρωτικό-ιδεολογικό πρόγραμμα, αλλά εργαλείο ενσωμάτωσης συγκεκριμένων κατηγοριών ανθρώπων που έχουν το δικαίωμα της (εθελοντικής) επιλογής.

(Για την αδόκιμη επέκταση και τη νομιμότητα ορισμένων ειδικοτήτων βλ. "Η τραγική περίμετρος της πρόοδου", εκδ. Θεμέλιο, 1998).

Η "τέχνη των ήχων"

Η "τέχνη" των ήχων ως μαζική πολιτική, καθώς και των συναφών υπονοουμένων είναι τέχνη των προκλήσεων και ως τέτοια προκαλεί επιθετικότητα και βία. Εντάσσεται στο μεταμοντέρνο και μεταδημοκρατικό σχήμα και προέρχεται από ταπεινά ελατήρια ή και λάθος υπολογισμούς, τελικά γκάφες περι το διοικείν.
Παρακαλώ για αντίλογο. Εν απουσία του, ενισχύεται ή άποψη αυτή.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Στο σταυδρόμι ΙΙΙ

Προσπαθώ να ερμηνεύσω το ανεβοκατέβασμα της φωνής στο ρεφρέν.

Νομίζω λοιπόν ότι το πρώτο «στο σταυροδρόμιιιιι» δηλώνει κάτι σα διαμαρτυρία ανάμικτη με απογοήτευση, ενώ το δεύτερο, που κατεβάζει, δηλώνει μελαγχολία και συντριβή και λίγο σαν λύτρωση. Πραγματικά, το κατέβασμα αυτό μας «φτιάχνει» ψυχικά, μας απολυτρώνει. Είναι ένα διάλλειμμα αναγκαίας συγκατάβασης, μια ηττημένη ομοψυχία, σαν να κουνάμε όλοι το κεφάλι, δηλώνοντας «ναί» στο άτυχο συμβάν και στα παρόμοια.

Του

Δημήτρη Κιούκια.

Στο σταυροδρόμι ΙΙ

Στο σταυροδρόμι έχουμε διχογνωμίες και βρισκόμαστε στους πέντε δρόμους.

Του Δημήτρη Κιούκια

Στο σταυροδρόμι

Η Ελλάδα θεωρείτο παραδοσιακά σταυροδρόμι πολιτισμών, είχε τη δική της πολιτισμική παράδοση, παράδοση και σύνθεσης ιδεών, δηλαδή επεξεργασίας, και ανήκε πολιτικά και στρατιωτικά στη Δύση.
Θυμίζω και το τραγούδι "στο σταυροδρόμι...(δις)... γνώμη" (χωρίς φυσικά να κάνει πολιτική ο τραγουδοποιός).

Δ. Κιούκιας

Μικρογραφίες: Το πουλόβερ

Φοράω ένα πουλόβερ,

Το πήρα έτοιμο

Δεν το έπλεξα εγώ,

Ούτε καν  η γιαγιά μου,

Μούδωσε το σχήμα του

Κατα κάποιο τρόπο

Τη ζεστασιά του,

Την προστασία του,

Τούδωσα όμως κι εγώ λίγο σχήμα

Και πρόσεξα να μη παλιώσει αμέσως,

Σιγά-σιγά επικράτησα του πουλόβερ,

Μπορώ να το πετάξω και να πάρω άλλο,

Αν δε με πάρει η συνήθεια και το σχήμα του.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Σαν ένα σπίτι

Υπάρχουν καλές και κακές ιστοσελίδες, ανάλογα με το νού που τις κινεί.
Καμιά φορά υποφέρουν από άναρχο υπερκορεσμό, σαν ένα σπίτι που γέμισε ένα σωρό αντικείμενα.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Διοικητική συνοχή

Επιδιώκουμε υποτίθεται την κοινωνική συνοχή. Θέλουμε δηλαδή να προσδώσουμε στην κοινωνία ένα πλάνο και μια αίσθηση του ανήκειν. Το επιχειρούμε αυτό με διάφορες πολιτικές, όπως κατα της φτώχειας. Ανακατανέμουμε δηλαδή, κατα κάποιο τρόπο, διακηρυγμένο έστω (επικοινωνιακό;), πόρους και ανθρώπους.

Μερικές φορές επιδιώκουμε και την διοικητική συνοχή. Δοκιμάζουμε διάφορες πολιτικές, αρκετές απ'αυτές ενιαίες (μεγάλα νομοσχέδια). Ωστόσο, ο στόχος αυτός υπονομεύεται από άλλες ταυτίσεις και ταυτότητες. Εδώ θυμόμαστε το "απρόσωπο" της γραφειοκρατίας και τον υποτιθέμενο ρασιοναλισμό της.

Πως μπορεί να εξυπηρετηθεί αυτός, αν θεωρηθεί άξιος λόγου; Με ποιό esprit? Xρειάζεται και εδώ μερική ανακατανομή πόρων και ανθρώπων; Είναι αρκετό;

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Mη λές τίποτα

Μπορούμε να λέμε και να μη λέμε τίποτα μ'αυτά που λέμε, αλλά τότε που πρέπει να απευθυνθούμε για να μπορέσουμε να γίνουμε πιο μεταδοτικοί; Ποιά είναι η λογοδοσία; Τι πρέπει να κάνουμε;

"Προστακτική", δοκιμή.

Μη βάζεις νούμερα, παρά μόνο στο οικείο κουτάκι.


Δ. Κιούκιας

Προαναγγελία υπό αίρεση

Ίσως ακολουθήσουν επίσης σκέψεις για την προσωπικότητα, την γραφειοκρατία και το ημέρωμα των θηρίων.

Προσεχώς

Συζήτηση για την ελαττωματική χρήση συσχετισμών στην πολιτική και κοινωνική επικοινωνία.

Το καλύτερο

Το καλύτερο χιούμορ είναι το γραπτό.

"Καλωσορίσατε"!

Δημήτρης

Η διακοπή

Η διακοπή της ζωής μας είναι διακοπή της απειρότητας και έτσι ονομαζόμαστε θνητοί και όχι θεοί.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Φύση και ερμηνεία

Όσοι ανεβαίνουν την πνευματική σκάλα, όπως σωστά το φαντάστηκε ο Πλάτωνας, φτάνουν στην υποψία ότι υπάρχει μια ανώτερη τάξη νοηματοδότησης, που μας υπερβαίνει (τότε λένε «εν οίδα ότι ουδέν οίδα»). Να τό θέσουμε και έτσι: αφού ερμηνεύουμε τη φύση, κάποιος πρέπει να την έχει γράψει. Ή κι έτσι: αφού μπορούμε να κάνουμε περίπλοκους συλλογισμούς, θα πρέπει να υπάρχουν ακόμα (να μην πούμε απείρως) πιο περίπλοκοι.

Του

Δημήτρη Κιούκια

"Σύνορα"

Όπως μερικές φορές πέφτουν τα σύνορα μεταξύ κρατών, έτσι πέφτουν τα σύνορα μεταξύ σπιτιών.

Τότε μπορεί να οδηγούμαστε σε μια περίεργου τύπου κοινοκτημοσύνη με τεράστιες ανισότητες.

Διότι η κοινοκτημοσύνη μεταξύ ανίσων, που δεν εξισώνει, οδηγεί βέβαια σε ανισότητα.


Του


Δημήτρη Κιούκια

Τα παραλειπόμενα

Τα ευκόλως παραλειπόμενα αφήνουν πάντως ένα δύσκολο κενό.


Δ. Κιούκιας

Πρόταση

Προτείνω  τον «Καλιγούλα» του Α. Καμύ για ευχάριστο καλοκαιρινό ανάγνωσμα, μια εκδοχή της χαιρέκακης εξουσίας που πειραματίζεται με ζωντανούς στόχους. Δεν προδίδουμε το τέλος του έργου χάριν του σεβασμού της απόλαυσης.

Ίσως επανέλθουμε με ανάλυση σύγχρονων εκδοχών του ήρωα ή νοοτροπίες σαν τη γελοιότητα της επιβίωσης μέσα σε κοινωνίες αφθονίας, που μπορεί να οδηγήσει σε άτυπη στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών.

Δ.Κ.

Με εξωεπαγγελματικά κριτήρια

Οπως και στην πολιτική, έτσι και στα {άλλα} επαγγέλματα είναι της μόδας να χρησιμοποιούνται εξωεπαγγελματικά  κριτήρια, όπως π.χ. η νηπιακού τύπου νομιμοφροσύνη. Δεν μπορούμε δυστυχώς να μπούμε σε καθημερινά παραδείγματα, γιατί θα προκαλέσουν και γέλιο και αγανάκτηση. Ας το κάνουν οι δημοσιογράφοι. Εκείνο πάντως που προέχει είναι να οριστεί τελικά η νομιμοφροσύνη, για να γνωρίζουν όλοι τι ζητά ο καθένας (π.χ. μια νταντά, ή ενδεχομένως έναν ισότιμο συνεταίρο, ή, ακόμα, κι έναν άντρα).

Ευχαριστώ,

Του

Δημήτρη Κιούκια

Πρόθεση-προαίρεση

Δεν λέμε συνήθως ότι ο δρόμος προς τον παράδεισο είναι στρωμένος με κακές προθέσεις. Δηλαδή δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε το προαναφερθέν ρητό. Η προαίρεση έχει τη σημασία της και έτσι επαινούμε τον καλοπροαίρετο άνθρωπο, λέμε ότι αυτός είναι καλοπροαίρετος. Στο Δίκαιο επίσης εξετάζεται η πρόθεση (ο δόλος, η προμελέτη, η αδυναμία-αμέλεια) και χρωματίζει την τιμωρία, τις συνέπειες. Αλλά βέβαια για να εκδηλωθεί αυτή η δίκη, πρέπει  να έχει εκδηλωθεί κάποια πράξη, πράξη βλαπτική απέναντι σε συγκεκριμένους ανθρώπους ή ζώα, ή απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, κλπ. Έτσι, ο ποινικός δικαστής δεν υπεισέρχεται στο νού, στη φαντασία, στο δυνητικά πρακτέο, άνευ εκδηλωμένης ενέργειας. Κατα συνέπεια δεν μπορεί να δικάσει και τις ιδέες.Αν έκανε κάτι τέτοιο, θα έμπαινε σε περίεργους δρόμους, στην εσωτερική σφαίρα του ανθρώπου, στη ψυχή και στο πνεύμα του.Θα γινόταν ένας ψυχολόγος-δικαστής ή ένας ερασιτέχνης Θεός.

Και ένα δεύτερο σημείο για τη «λογική»: Ό,τι ενσωματώνει αλληλουχία υπολογισμών και φτάνει σ’ένα λειτουργούν αποτέλεσμα με κάποια αυτονομία χρήσης και ονομασίας δεν πρέπει να το συγχέουμε απαραίτητα με τη Λογική, διότι δεν εξετάζουμε τον τελικό σκοπό της χρήσης. Αυτός μπορεί να είναι παράλογος.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Ορισμένες σημασίες και «κτηνοτροφικά» θέματα

Πολλές σχέσεις κτίζονται πάνω στην αδυναμία και στην ανάγκη, η οποία εμπεριέχει και αδυναμία εφόσον έχει ανάγκη κάποιου πράγματος.

Η αδυναμία συχνά μπορεί να γίνει και ελκυστική (βλ. π.χ. παλαιότερα αναγνώσματα για τον έρωτα απέναντι στη φθισική κοπέλλα).

Η θέληση πάντως να γιατρέψεις, όταν όλα φαίνονται χαμένα, δείχνει ηρωισμό και αυταπάρνηση, αρκεί να μη φτάνει στο δικό σου χαμό, αλλά κι αυτό έχει παρατηρηθεί.

.....

Το να βλέπεις το δόσιμο του άλλου σαν δική σου κατάκτηση δείχνει αντιστροφή ορισμένων αξιών και κάπου θα σε κατατάξει, μάλλον όχι εκεί που επιθυμείς. Γενικά, κάνοντας  ορισμένα πράγματα ενδέχεται να καραδοκούν κατατάξεις (και από τους νομικούς κώδικες) που γνωρίζουν τις αποχρώσεις των ενεργειών- άλλωστε, όπως λένε, οδρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις (γιατί οι προθέσεις ερωτώνται λιγότερο από τις ενέργειες καθεαυτές).

(Για το ζήτημα του ανορθόδοξου περιβάλλοντος και την «σημασιολογική αστάθεια» βλ. το κείμενό μας «Υφαίνοντας το μανδύα της λιγότερο διεφθαρμένης πολιτείας: Σκέψεις και σύγχρονες αντιστοιχίες με τις αρxαιοελληνικές»).

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Ο μύθος

Ο μύθος είναι συχνά ένα καλλιτέχνημα,  γραμμένο σε ποιητική γλώσσα, κι ένα μεγάλο μέρος της τέρψης του έγκειται εκεί (να απολαμβάνεις για παράδειγμα τον τρόπο περιγραφής του Αισχύλου από τους ηθοποιούς). Ανήκει δηλαδή περισσότερο στη σφαίρα της τέχνης, όπως ένα τραγούδι. Η συμπαράθεσή του με κοινωνικό επιστημονικό λόγο δημιουργεί ωραίους συνειρμούς και ανάλογες ενισχύσεις, αλλά δεν μπορεί να τον υποκαταστήσει (ακόμα και οι αναλύσεις των μύθων γίνονται με επιστημονική γλώσσα, όχι με μυθική). Αδόκιμες δε ταυτίσεις με μύθους φαίνονται σαν άτυχες παρομοιώσεις.

(Υπενθυμίζουμε με την ευκαιρία την πορεία του ανθρώπινου πνεύματος από το μύθο στο λόγο).

Του

Δημήτρη Κιούκια

Ο ρεαλισμός του ρεαλισμού

Στό λόγο καμιά φορά  συνηθίζεται να υπάρχει και κάποιος σκεπτικισμός, ή απλά συζήτηση. Σωστά λοιπόν επισημαίνεται ο διάλογος που παραθέτει ο Θουκυδίδης (τι να σημαίνει άραγε το όνομα;) ως ιστορικό ντοκουμέντο στην πολύτομη ιστορία του. Και πράγματι είναι ένα παράδειγμα πολιτικού ρεαλισμού (για περισσότερη ανάλυση του όρου δείτε σε Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης, νο. 3, 1994). Έτσι, η Μήλος κατεστράφη, αλλά αργότερα συνέβη η ατυχής Σικελική εκστρατεία, η Αθήνα αργότερα έχασε τον πόλεμο και η Αθηναϊκή Συμμαχία διαλύθηκε. Αρκετοί σύμμαχοι  στράφηκαν πρός τον έτερο ισχυρό, την Σπάρτη, και εντάχθηκαν στη δική της ηγεμονία (λέγεται ότι τους φάνηκε πιο καταδυναστευτική, σε σχέση με την προηγούμενη).

Ο πολιτικός ρεαλισμός αναπτύσσεται και υπεισέρχεται στη σκέψη συνήθως όταν θέλουμε να εκτιμήσουμε τη δύναμη και τις δυνάμεις των αντιμαχομένων (των εν δυνάμει έστω). Από αυτή την άποψη είναι περισσότερο ένα εργαλείο μέτρησης-εκτίμησης, παρά ένα απόλυτο δόγμα- που συχνά μπορεί να οδηγήσει στον (πολιτικό) αμοραλισμό.

Η πολιτική, τις περισσότερες φορές, εκδηλώνεται ως παραινετική-συστατική, αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος της πρακτικής λειτουργίας της, εφόσον μάλιστα συχνά είναι στραμμένη προς το μέλλον και πρός το λαό. Είναι υποχρεωμένη λοιπόν να απευθύνεται ηθικοπλαστικά και λιγότερο «ρεαλιστικά». Εάν απευθυνόταν ρεαλιστικά δεν θα χρειαζόταν σλόγκαν.

Τέλος, θα συστήναμε (ορίστε πάλι η πολιτική κλίση) να περιορίσουμε την ασταμάτητη τηλεοπτική συζήτηση και να μείνουμε σε πιο ελλειπτικές και προσεγμένες τοποθετήσεις, καθ’οτι τέτοια πράγματα δεν ενδείκνυνται σε περιόδους διαπραγματεύσεων, ούτε ρεαλιστικά είναι.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Αποφυγή των λιβέλλων

Κατα καιρούς αρκετοί επιφανείς Έλληνες είχαν δεχθεί επιθέσεις και λιβέλλους, εν ονόματι μιας κοντόφθαλμης αντίδρασης. Οπότε, όταν θεωρούμε ότι θιγόμαστε, από μια λέξη, ή μια φήμη, καλό είναι να μην αντιδρούμε άμεσα στα ερεθίσματα και να αναλογιζόμαστε και τα μεγέθη των άλλων και την προσφορά τους και το φορτίο τους, καμιά φορά.

(Παραθέσεις: Y Gasset, Κιούκιας 1998, θεμέλιο).

Πρόταση παροιμίας

Καλά τράβα στο χωράφι κι ας αστράφτει και ας βρέχει.


Ευχαριστώ,


Δ. Κιούκιας

Αγορά και μαγεία

Κατα κάποιο τρόπο προσπαθούμε να εισαγάγουμε τη μαγεία στην οικονομία, εάν, όπως λέει ο Μπερξόν- σωστά- μαγεία είναι η προσπάθεια άσκησης επιρροής εξ αποστάσεως, ένα είδος αυτοματισμού ερήμην.
Φυσικά, σε κάποιο βαθμό, πάντα υπήρχε ένα είδος μαγείας στην οικονομία και το χρήμα, αλλά αν είναι έτσι, θα πρέπει να επανεξετάσουμε την έννοια "ελεύθερη αγορά".

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Στο έλεος του χαλαζιού;

Τις καλλιέργεις δεν μπορούμε να τις αφήνουμε στο έλεος του χαλαζιού, θέλουν σκέπαστρο, σε έκτακτες ανάγκες.


(Δ. Κιούκιας)

Επιστήμες και κατανάλωση

Λέμε συχνά ότι η οικονομία είναι ψυχολογία. Τι εννοούμε μ’αυτό; Ότι οικονομικές ενέργειες και αποφάσεις επιδρούν σε μια σειρά κίνητρα, επιθυμίες, προσδοκίες, περαιτέρω αποφάσεις κλπ. Υπάρχουν μάλιστα συγγραφείς που έχουν προχωρήσει σε μια ψυχολογία της κατανάλωσης, που κατα βάση είναι οικονομική έννοια. Στα πλαίσια αυτά μια σειρά εννοιολογικών εργαλείων μπορούν να χρησιμοποιούνται άφοβα, όπως ναρκισσισμός, λίμπιντο, κ.α. Η επιτυχία τέτοιων εγχειρημάτων κρίνεται από τα συμφραζόμενα, τη λογική συνέπεια και την πείρα του αναγνώστη. Μπορούν να υποβληθούν σε κριτικό έλεγχο, όταν προτείνουν προτάσεις και προβληματισμούς.

Οι επιστήμες δεν έχουν προχωρήσει τόσο με την κατανάλωση-ταμπού, όσο με τον επιστημονικό έλεγχο. Φοβόμαστε όμως ότι ένας λαϊκιστικός, τελικά, επιστημονισμός έχει κερδίσει έδαφος, κινούμενος πρός τον όρο κατανάλωση-ταμπού, όπως άλλα προϊόντα. Ο προσεκτικός συγγραφέας δεν πέφτει σ’ αυτή την παγίδα (άλλη λέξη που εγείρει δέος σήμερα), αφού με νηφαλιότητα εκτυλίσσει το θέμα του, αφήνοντας ορισμένα  περιθώρια προς επαλήθευση, ιδιαίτερα όταν πραγματεύεται συνταρακτικά θέματα. Μερικές φορές μπορεί να δίνει ένα είδος μουσικής νότας ανάμεσα στις παραγράφους, παραθέτοντας ας πούμε, κάποιους στίχους ή ρητά, παράθυρο στην αιώνιότητα.

Πάντως η λέξη «παγίδα» είναι μάλλον απαγορευμένη στις επιστήμες και η πορεία τους δεν κινείται, δεν μπορεί να κινείται, σ’ένα λεκτικό ναρκοπέδιο ή ζίγκ-ζαγκ μεταξύ στρατοπεδευμένων  αντιπάλων ή έστω  φίλων. Νομίζω ότι η θητεία στις επιστήμες, με τέτοιες προϋποθέσεις, είναι μια πολύτιμη άσκηση προς την ανέλιξη στη δημόσια ζωή. Γιατί με τέτοια άσκηση το εγώ δεν γίνεται κλειστό,  μαθαίνει να συνδιαλέγεται, να λογοδοτεί , να παραδέχεται, να αναγνωρίζει, αλλά  και να είναι σιγουρευμένο και με προσωπικότητα.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Ο ΦΠΑ. Η κυριαρχία.

Ο ΦΠΑ είναι ένα πραγματιστικό μέσο, αλλά δε θυμίζει ελεύθερη αγορά.

Σε σχέση με άλλους φόρους έχει πάντως μια αποτελεσματικότητα.

Κάτι για την κυριαρχία: Ο περιορισμός της εθν. κυριαρχίας σε ένα μέλος, σημαίνει τον περιορισμό της κυριαρχίας σ' ένα άλλο και σ'όλα τ'άλλα. Σε μια Ένωση. Αυτό ίσως θα πρέπει να εξηγηθεί περισσότερο στα publics, ώστε να περιορίζονται ορισμένα έντονα εθνοκεντρικά επιχειρήματα, ή γκρίνιες.

(Θα επανέλθουμε, αλλά παρακαλούμε θερμά οι απόψεις του παρόντος blog να "τσιτάρονται" με το επώνυμο του συγγραφέα, αλλιώς δεν θα έχει νόημα να συνεχίζονται. Αυτό, πλην άλλων, θα μας ασκήσει και σε μια εισαγωγή στη μάθηση της δεοντολογίας, αλλά και στην σωστή οικονομία.

Ευχαριστώ,


Δημήτρης Κιούκιας).

Επιλεκτικές μεταθέσεις

Σημάδι σύγχυσης ή αμηχανίας και αθέλητη καλλιέργεια μιάς νέου τύπου μαγικοθρηκευτικής αρχής φαίνεται πως είναι η μετάθεση του πεδίου από την οικονομία στη ψυχολογία, από τις υποχρεώσεις στον υποκειμενισμό. Λόγω περιστάσεων, δεν θα θέλαμε να επεκταθούμε στο ζήτημα, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να το κάνουμε λίγο ή αρκετά αργότερα.

Ευχαριστώ,

εύχομαι το καλύτερο,


Δημήτρης Κιούκιας

«Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες»

Αν σπείρω στάρι, θα θερίσω στάρι,

Αν σπείρω βρώμη, θα θερίσω βρώμη,

Κι αν σπείρω παραξενιά, θα θερίσω  παραξενιά.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Το παράδοξο

Τα τερατουργήματα, οι τερατοφάνειες και το παράδοξο μπορεί, όταν καλλιεργούνται συστηματικά, να υποκρύπτουν καταπιεσμένη επιθετικότητα.

Σε επίπεδο πόλης η καλλιέργεια του παράδοξου μπορεί να καλλιεργήσει επιθετικά ήθη.

Η αποκλιμάκωση του παράδοξου θα βοηθήσει την ειρήνευση των ηθών.

Το παράδοξο μπορεί να είναι φιλικό όταν εντάσσεται σε ανάλογους χώρους και δεν προβάλλεται καθεαυτό, αλλά αποτελεί μέσο σε μια φιλική πλοκή.

Η κατάχρηση του παράδοξου μπορεί να αποστερήσει το παράδοξο και να πάρει μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση, πλέον το κακό. Δηλαδή το κακό διαδέχεται το παράδοξο.

Του

Δημήτρη Κιούκια

Η καταστροφή του πολιτισμού

Η καταστροφή του πολιτισμού είναι υπαρκτό ενδεχόμενο και έχει δοκιμαστεί ήδη.

Αλλά ο πολιτισμός δεν πρέπει να είναι μέσο πολιτικών συγκρούσεων και συγκρούσεων συμφερόντων, όταν όμως γίνεται , η σύγκρουση παίρνει τόσο βαθύτερο, όσο και επιφανειακό χαρακτήρα. Προδίδει και μίσος και επιπολαιότητα.

Η ιστορία, ανεξάρτητη πολλές φορές από τις θελήσεις μας, καταγράφει τις βεβηλώσεις και τις τιμωρεί. Ας μη λοιπόν αποκεφαλίζουμε τις Ερμές , τα κείμενα και τα τραγούδια μας, πάνω στο μεθύσι μας ας πούμε, γιατί μπορεί να μας περιμένει καμμιά Σικελική καταστροφή.

Ευχαριστώ,

Του

Δημήτρη Κιούκια

Ηγέτες και ασθένειες

Διαβάζω με ενδιαφέρον το βιβλίο του κ. Όουεν που προσέφερε "το Βήμα" πρόσφατα και θα συνεχίσω τη μελέτη του.

Παρουσιάζει πλευρές της διαδικασίας λήψης αποφάσεων και προσωπικότητες που αντιμέτωπισαν κάποια προβλήματα.

Σωστά πάντως επισημαίνει το πρόβλημα της ιατρικοποίησης και ιατρογένεσης, ενώ οι συνταγές αποφυγής της «ύβρεως» δεν είναι καθόλου κακές.

Δεν μπορώ να αποφανθώ για το σύνολο του βιβλίου ακόμα. Θα μου επιτραπεί να προβώ σε λίγες μόνο σκέψεις γενικότερου ενδιαφέροντος, βασισμένες κατα κάποιο τρόπο σε παρελθούσες εργασίες μου (π.χ. περιοδικό «Διοικητική Ενημέρωση» και άλλα τεμάχια που ασχολούνται με τα ζητήματα της τυραννίας).

Συνοπτικά θα έλεγα, πρώτο, ότι έχει αναπτυχθεί μια ικανή βιβλιογραφία για το ζήτημα της ηγεσίας, αγγλόφωνη και ελληνική (εδώ εντάσσονται και μεταφράσεις από τα γερμανικά).

Κατα δεύτερο λόγο, η ηγεσία, που σε ορισμένες στιγμές μπορεί να είναι και ηρωϊκή- αλλά όχι απερίσκεπτη- μπορεί να εκτιμηθεί και από την ποιότητα των αποφάσεών της (άρα εδώ η έμφαση είναι στο output).

Kαι κλείνω με την υπενθύμιση της προσπάθειας του Καθηγητή κ. Χώκινγκ (βλ.προηγούμενα), προσπάθεια που υπενθυμίζει την «περιεσκεμμένη βούληση»

Τώρα ότι μερικές ηγεσίες είναι «ασθενείς» (εδώ με την έννοια της έλλειψης σθένους) είναι κάτι το λογικό, όταν δεν μπορούν να λύσουν προβλήματα με ικανοποιητικό και δίκαιο τρόπο.

Ευχαριστώ και ελπίζω να ανταποκρίνομαι κάπως στην προτροπή του «Βήματος» να συζητηθεί το εν λόγω βιβλίο.

Του

Δημήτρη Κ. Κιούκια.

H σιωπή είναι "χρυσός"

Η σιωπή είναι «χρυσός», εκτός κι αν έχεις επάγγελμα του λόγου.

Σε σχέση με διάφορες συνταγές ευτυχίας που διαβάζουμε, με ενδιαφέρον καμιά φορά, υπάρχει ο κίνδυνος να αντικαθιστάς ορισμένα στερεότυπα με άλλα.

Αλλά πρόκειται για επαγγέλματα του λόγου.

Του Δημήτρη Κιούκια

Η πρωταρχική ανταποδοτικότητα του κράτους

Η πρωταρχική ανταποδοτικότητα του κράτους, σε σχέση με την καταβολή φόρων και άλλων υποχρεώσεων, είναι η παροχή ιδιωτικών ελευθεριών και προστασίας της ιδιωτικής ζωής, ή ζωής εν γένει. Συντριβάνια, πλατείες και άλλα είναι σημαντικές, αλλά δευτερεύουσες ανταποδοτικότητες.

Του Δημήτρη Κ. Κιούκια

Δύο σκέψεις-αποκαλύψεις

1.       Το πρόβλημα της γνώσης λύεται ως εξής: Η γνώση φέρνει τη γνώση.

2.       Για λόγους που έχω εξηγήσει, δε με βρίσκει σύμφωνο η προσπάθεια ενδυνάμωσης-αποδυνάμωσης μέσα από το δόγμα της «κοινωνίας του ρίσκου».

Του Δημήτρη Κιούκια,

Με ευχές για

Καλό Πάσχα 2015.

O απόηχος

Σε εποχές «ύφεσης» κυριαρχεί ο απόηχος και η μανιέρα, ένα είδος εκτελεστικής συνήθειας, ιδίως στο επίπεδο του λόγου.

Έτσι, μιλάμε π.χ. με ποδοσφαιρικούς όρους παλιούς, τη στιγμή που οι ομάδες είναι αγνώριστες.

Επικρατεί και ο εκλεκτικισμός, ένα είδος μίγματος από διάφορες σχολές και περιοχές, κι έτσι αρεσκόμαστε να τραγουδάμε – κάπως κουρασμένοι ίσως- «πάρε ναυτάκι συριανό, λοστρόμο πειραιώτη, μηχανικό μυτηληνιό και καπετάνιο χιώτη".

Οι ομάδες συνεχίζουν να είναι αγνώριστες.

Του Δημήτρη Κιούκια

(Σημ. Τα αρχεία προστατεύονται κατα πως πρέπει).

σχέδιο by Ντιάνα (Κωνσταντίνα) Κιούκια

H συγκίνηση

Σε πρόσφατα δημοσιευμένο βιβλίο μας έχουμε κάνει λόγο για τη σχέση νοήσης και συναισθήματος. Εκεί προσπαθήσαμε να αποδείξουμε τη συνάφειά τους και την αποφυγή, επομένως, απόλυτου διαχωρισμού.

Ξανακοιτώντας, ύστερα από πολλά χρόνια, γνωστό έργο του Ανρί Μπερξόν, είδαμε κάτι σχετικό, υπό άλλο επιχείρημα. Η συγκίνηση ως τροφός του νού, σε ιδιαίτερες μάλιστα δημιουργίες. Δεν ξέρω αν αυτό είναι προνόμιο ενός άντρα, όπως διατείνεται ο Μπερξόν- εμείς έχουμε μιλήσει για κοινή ανθρωπολογία (βλ. στο βιβλίο)- αλλά οπωσδήποτε είναι μια θέση που σπάει ορισμένα ταμπού.

(Ο συγγραφέας διακρίνει και ένα τρόπο σκέψης και γραφής που δεν ξοδεύει πολλή συγκίνηση. Δείτε στο: «Οι δύο πηγές της ηθικής και της θρησκείας»).

Δ. Κιούκιας.

Η δύναμη: λίγα σχόλια

Η δύναμη όταν υπερεκτείνεται πέραν των πραγματικών δυνατοτήτων της έχει λίγες διεξόδους. Μία απ’ αυτές είναι η ανηθικότητα.

Δηλαδή, με την πρόσθεση ανηθικότητας αυξάνουμε –τεχνητά κάπως- τη δύναμη.

Αν αφαιρέσουμε όλα τα σχετικά παραφερνάλια, η δύναμη, έτσι φουσκωμένη, επιστρέφει στις πραγματικές της διαστάσεις, ίσως και λίγο πιο κάτω, αφού θα υποστεί τη φθορά της έκθεσης στο ανομολόγητο.

Και τελικά η δύναμη, για να έχει διάρκεια και να είναι βιώσιμη, ισούται με τις πραγματικές δυνατότητες και αν θέλουμε να την αυξήσουμε πρέπει να στραφούμε στην καλλιέργειά τους, ξοδεύοντας και ορισμένους πόρους, τους οποίους δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε έτσι κι αλλιώς, γιατί έχουμε ανάγκη και από ανάπαυση και τεμπελιά.

Του Δημήτρη Κιούκια

"Rhythms"

Kοιτάξαμε τυχαία στο λήμμα Rhythm της Wikipedia, όπου αναφέρονται πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και πολλά μπορούμε να μάθουμε απ' αυτά. Νομίζω όμως ότι στις πηγές λείπουν κανα δυό βασικά ονόματα, που μάλιστα θα έπρεπε να έχουν μπεί σε προτεραιότητα, όχι απλά παραθέματα σε μια βιβλιογραφική λίστα. Οι πηγές, εκ του πηγάζω, πρέπει να αναβλύζουν, πρώτα, από τις πρωταρχικές πηγές. Επίσης, κατα τη γνώμη μου, λείπει η έννοια του κρυμμένου ρυθμού, που μερικές φορές υπάρχει πίσω από μια φαινομενική ασυμμετρία, κάτι που ανακάλυψαν οι αρχαίοι.
Φυσικά, εντοπίζω κάτι, κάνοντας μια απλή παρατήρηση,  χωρίς εθνοκεντρική διάθεση. Πιθανώς τα κενά μπορεί να συμπληρωθούν. Ας είμαστε εποικοδομητικά επιφυλακτικοί σε ορισμένες πληροφορίες.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Το λάθος

Έχω την εντύπωση ότι πριν από αρκετά χρόνια, η πολιτική (διαμάχη) περιοριζόταν σε συγκεκριμένα πράγματα, αν και πάντα υπήρχαν εξαιρέσεις. Αν η πολιτική χείρα εμφανίζεται πως επεκτείνεται πέραν κάποιων ορίων και τα ανακατεύει όλα, συλεί τα πάντα, όπου δεν τη συμφέρει, κάποιο λάθος πρέπει να έχουμε κάνει. Ίσως επανέλθουμε.

(Mε την ευκαιρία θα θέλαμε να πούμε πως το τρίπτυχο ηθική-δίκαιο-πολιτική και οι σχέσεις μεταξύ των εννοιών αυτών έχει αναλυθεί ήδη επαρκώς, αλλά κάποιοι κοιμούνται ωραία, άλλοι δεν ξέρουν και άλλοι έχουν πάθει την (πλατωνική) λήθη,  μερικές φορές από φόβο, υπεκφυγή ή ίδιο συμφέρον).

Δ. Κιούκιας

Μικρό σχόλιο για την έκλειψη ηλίου

"Ήλιε μου κουράστηκες

και νωρίς βασίλεψες".

(Από ελληνικό τραγούδι)

Παρεπιμπτόντως, ευχαριστώ τους φίλους, ανώνυμους και επώνυμους, για τα καλά τους λόγια.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Aς

Ας μη γενικεύουμε πάντως εύκολα.

Η "επικοινωνία"

Η λεγόμενη "επικοινωνία" είναι απαιδευσία.

Η μη λεγόμενη επικοινωνία είναι καλή.

Όταν η "επικοινωνία" καταβρόχθησε την πολιτική.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

(Επιφυλάσσομαι για επισύναψη σχετικών στίχων).

Διαπιστωτικό γεγονός

Διαπιστωτικό γεγονός του Μάρτη (όχι του Αυγούστου): Η Ελλάδα βρίσκεται καρφωμένη στο βράχο σαν τον Προμηθέα.

Μερικά σχόλια για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό

Ι

Όταν ταξιδεύουμε στις μεγαλουπόλεις και σε άλλους τόπους, θεωρείται επιβεβλημένο να ρίξουμε και μια ματιά στον πολιτισμό της πόλης-χώρας υποδοχής. Θα μας πάνε τότε σε ιστορικά μνημεία, μουσεία και γκαλερί. Θα δούμε, για παράδειγμα, τον Πύργο του Λονδίνου, το μεσαιωνικό Πάρλαμεντ, το Βρετανικό μουσείο, τον Πύργο του Γουώρικ στο Κόβεντρυ και την πατρίδα του Σαίξπηρ.  Όμοια θα δούμε το Πάνθεον των διανουμένων και διαφωτιστών του Παρισιού, το Λούβρο και τον Πύργο του Άιφελ, την Καπέλλα Σιξτίνα και τα αγάλματα της Αναγέννησης στην Ιταλία, τα σπίτια διανοουμένων και μουσεία στο Βερολίνο. Αναφέρουμε μόνο ενδεικτικά. Το τοπίο της μεγαλούπολης, η κουζίνα και το φυσικό τοπίο συμπληρώνει συνήθως την περιήγησή μας. Έχουμε μια πρώτη σημαντική γνωριμία με έναν άλλο πολιτισμό. Αν τύχει και διαβάσουμε και τα σημαντικότερα κείμενά του, έχουμε μια ακόμα πιο πλήρη εικόνα του.

Η Αθήνα – και η Ελλάδα- πληροί αυτά τα κριτήρια και συνεπώς έχει πολιτισμό – αξιοθέατο. Σε μια συζήτηση που είχα κάποτε με μορφωμένους «ξένους» είπα «κάναμε το καθήκον μας και τώρα αναπαυόμαστε» (‘Now we rest”). Σε μια άλλη επαφή, με αφορμή κάποια επιτροπή, ένας κύριος, Άγγλος, μας έκανε το κοπλιμέντο πως «σεις ανακαλύψατε τη δημοκρατία». Πετάχτηκα κι απάντησα στο ίδιο πνεύμα «και σεις την τελειοποιήσατε» (“and it was perfected by the British”).

Είναι όμως η Ελλάδα ένας απλώς ιστορικός πολιτισμός, που μάλιστα αναπαύεται αυτάρεσκα στις δάφνες του; Επ’ αυτού πιστεύω ότι θα έχουν ήδη γραφτεί κάποια πράγματα. Ας προσπαθήσουμε να προσθέσουμε και μερικά ακόμα.

ΙΙ

“Όπως πέφτει ένα φύλλο, έτσι χάνεις ένα φίλο/έτσι φεύγω κι εγώ τώρα, έτσι φεύγω κι εγώ τώρα… Στο στερνό το σταυροδρόμι, δως μου ήλιο και συγγνώμη…Σαν της λίμνης τα νερά, που όπως ναν τα πάει τ’ αγέρι, όλα είναι τυχερά κι η καρδιά σου δεν το ξέρει».

Τέτοιοι στίχοι, σαν του Κώστα Χατζή, διαθέτει πάμπολλους η σύγχρονη Ελλάδα, συνιστούν ένα μικρό θαύμα, μια αποτύπωση φιλοσοφίας του πόνου σε συνοπτικά αλλά περιεκτικά τραγουδιστικά τεμάχια.  Το επίγραμμα, πρωτοεμφανισμένο από την εποχή των επτά σοφών και του Ηράκλειτου, φτάνει τώρα σε επίπεδα άφταστης επεξεργασίας. Κι όσο για την λόγια ποίηση, πέρα από τα «οφθαλμοφανή» Νόμπελ, υπάρχει ένας τεράστιος πλούτος, όχι μόνο ανθρώπων που φτάσαν κοντά σ’αυτό, αλλά και πολλών άλλων. Σε πολλά απ’ αυτά ο ήλιος και το φώς μετασχηματίζονται σε κάτι που δεν είναι πάντα ορατό το καλοκαίρι. Τέτοια ποίηση δεν είχε δει η αρχαία Ελλάδα.

Ο πολιτικός στοχασμός από την άλλη, έφτασε σε απαράμιλλα επίπεδα στην αρχαιότητα, αλλά σήμερα ο Έλληνας έχει φτάσει σε καταπληκτικά σημεία ανάδειξης νοημάτων μέσω του λόγου. Και δεν είναι τυχαία η ρητορική δεινότητα του μέσου Έλληνα καθηγητή. Κείμενα υπάρχουν τώρα πολλά και αναμένουν την … αποκάλυψη.

«Τα βεγγαλικά σου μάτια λάμπουν σα το φώσφορο», ένας άλλος υπέροχος στίχος. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε την άλλη Ελλάδα, αυτή που δεν έχει αναδειχτεί ακόμα. Ένας σύγχρονος σημαντικός πολιτισμός που ζητά αναγνώριση, πρώτα από μας τους εγχώριους.

Δυστυχώς δεν μπορώ να αναφερθώ στα επιτεύγματα των ελληνικών επιστημών και άλλων τομέων δημιουργίας. Ας το κάνουν αυτό άλλοι συνάδελφοι. Περιορίστηκα σε λίγα παραδείγματα. Πιστεύω ότι με λίγη περισσότερη επαγγελματική οργάνωση, θα μπορέσουμε να αναδείξουμε το πρόσωπο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, που θα «πληροί» τα κριτήρια, όπως και ο αρχαίος. Σ’ αυτό το φώς, «στην ισορροπία του ελληνικού μεσημεριού», όπως περίπου θα έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, ίσως χαθούν άλλες σκέψεις, διαβρωτικές και αυτοτιμωρητικές.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κ. Κιούκιας

Σκέψη και ετεροκαθορισμοί

Όλοι δεν έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης και άλλοι τα συσχετίζουν έτσι και άλλοι αλλιώς.

Βέβαια υπάρχει κυρίαρχος τρόπος σκέψης.

Μερικοί σκέφτονται για το πράγμα καθευαυτό και δεν επιτρέπουν ετεροκαθορισμούς και άσχετους συνειρμούς.

Μια άλυσσος ετεροκαθορισμών μπορεί να σπάσει (και) το αρχικό αιτούμενο και σκεπτόμενο να ίπταται σε χέρια άλλων. Η ευθύνη τότε βρίσκεται στους άλλους.

Παρ’ ότι ο αυτοκαθορισμός είναι φαινομενικά δύσκολος, πρέπει να ξεκινάμε απ’ αυτόν τη σκέψη μας, απομωνόντάς την από τους δικούς μας ετεροκαθορισμούς.

Δημήτρης Κιούκιας

Δύο ρητά

Η θεωρία του μυρμηγκιού είναι πολύ καλή, αρκεί να είσαι φυσιοδίφης.


Φαίνεται ότι το κράτος μοιράζει και χρόνο στους ανθρώπους.


(Δημήτρης Κιούκιας)

Ο δρόμος του Φελίνι

Ο Φελίνι, ένας «μάγος» της εποχής του, φαίνεται ότι ξεκίνησε με το λεγόμενο «νεο-ρεαλισμό», επιλεκτική αναπαράστασηενός φτωχού και λιτού κόσμου, χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς μεγάλο κείμενο, σαν αυτό που βλέπουμε σε άλλα ρεπερτόρια. Φαίνεται ότι άντλησε από την ιταλική παράδοση, την ταραντέλλα, τους μπουφώνους, τις γιορτές στους δρόμους και τα σοκάκια, τον καθολικισμό και τα «μπουλούκια οι θεατρίνοι», παρόμοια με τη δική μας παράδοση. Ψυχαναλυτικά στοιχεία θα βρεί κανείς επίσης, όπως στο τέλος του «λύκου της στέππας» του Χέρμαν Έσσε, που είχε προηγηθεί, με θηριοδαμαστές και άλλα παρόμοια. Κι η επιρροή του θεάτρου του παραλόγου, του μεταπολεμικού αυτού ρεύματος, με περιθωριακές φιγούρες, έλλειψη νοήματος και μινιμαλιστικό λόγο γίνεται φανερή.

Με πολύ απλά υλικά και  low budget  προσπαθεί να αφηγηθεί μικρές ιστορίες και “small movies”, με ελάχιστο σενάριο, αλλά με συγκίνηση που βγαίνει από τις ερμηνείες και τις σχέσεις. Έτσι, μια οιονεί μουσολινική αυτοπεποίθηση μπορεί να σπάει σαν  αλυσσίδα, στο τέλος, μια αλυσσίδα που έτσι και αλλιώς έχει αμφισημία, βάρος στο στήθος και επίδειξη ισχύος.

Η μοναξιά και οι τρανταχτές παρέες πάνε πλάϊ-πλαϊ. Κάποια ζητά στοιχειώδη αναγνώριση, που τη βλέπει σαν απόκτηση δεξιοτήτων- δεν μπορούσε να υποπτευθεί την απλή παρουσία της έναντι της ισχυρής αλυσσίδας, την χρησιμότητα της απλής παρουσίας της. Η τυραννικότητα όταν έχει επιβληθεί συσκοτίζει και παραλύει.

Τότε αναδεικνύεται ή «θεωρία της πέτρας»: Αν η πέτρα αυτή εδώ δεν έχει καμιά χρησιμότητα, δεν έχουν χρησιμότητα και τ’ αστέρια.

Όλα αυτά βέβαια δεν τα αφηγείται ο Φελίνι, μερικά φαίνονται, άλλα όχι. Είναι εικόνες και σπασμένες λέξεις που περιμένουν Κάποιον να τους δώσει συνοχή, επιτρέποντάς του να κάνει μια δική του ζωή, αρχή, καριέρα, σεβόμενος όμως το ερέθισμά του.

Η αλήθεια είναι άρρητη και θέλουμε αιώνες και χρόνια για να την ανακαλύψουμε. Συχνά πλησιάζουμε, συχνά απομακρυνόμαστε, όπως στην παλίρροια. «Κάτι έχει χαθεί» και κάτι έχει βρεθεί. Η ανθρώπινη ιστορία μοιάζει κάπως με παλίρροια.

Ο Φελίνι δεν φιλοδόξησε να γίνει «μάγος» του λόγου, ήταν σκηνοθέτης, Στα πιο πρόσφατα έργα του δημιούργησε ονειρικούς κόσμους, γεμάτους σύμβολα, όπως στο έργο «Και το πλοίο φεύγει». Στον τομέα του άφησε τα ίχνη του, όπως και άλλοι αξιόλογοι Ιταλοί σκηνοθέτες της εποχής του. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε ξανά μια αναγέννηση του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, μ’ ένα ιδιαίτερο στυλ.

Δημήτρης Κιούκιας

(Σημείωση: Η εικόνα της παλίρροιας και η αναφορά στο έργο «Και το πλοίο φεύγει» είναι παρμένα από το θεατρικό έργο «Η ψυχή και οι αναθυμιάσεις» και άλλα κείμενα, βλ. Δ. Κιούκιας, Ρυθμοί Φιλοσοφήματα 2011-2014, Αθήνα, Παπαζήσης 2014, Google Play, App Store).

Οδυσσέας δεσμώτης-λυόμενος

Σαν προίμιο στον επόμενο Προμηθέα, ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη δεσμώτης-λυόμενος, αλλά όχι λυθείς, ή λελυμένος. Στην ακτή και λίγο πιο μέσα περνούν όλα από μπροστά του. Ποιός ήμουνα; Έκανα πλάκες, διασκέδαζα- καλή εκείνη η Κίρκη- πήρα τον πόλεμο στο κάστρο, έλυσα παρεξηγήσεις, ουδέποτε έκανα άνοστη φάρσα ή πρόσβαλα κανέναν. Με την πίκα του Ποσειδώνα χρόνους επαράδερνα, ναυάγησα και πόνεσα, έχασα φίλους κι έκανα εχθρούς, αλλά γνώρισα και τον νόον πολλών ανθρώπων και σε  πολλά άστεα μπήκα, κι όσο για τα μαγικά νησιά, δεν πέρασα και άσχημα. Μου την έστησε καλά αυτός ο Ποσειδώνας, λες νάταν με τους Τρώες; Και λοιπον τί, πήγαμε, είδαμε, νικήσαμε και φύγαμε, δεν φύγαμε; Μήπως αφήσαμε φρουρές και τα τοιαύτα;

Έπεσε και κοιμήθηκε και μεταμορφωνόταν σιγά-σιγά σε γερο-ζητιάνο. Ένας clochard, ένας homeless. Θα τον κοιτούσαν και θα τον περιφρονούσαν, τα παλιόρουχα θα κοίταζαν-πόσα κουστούμια είχε χαρίσει; Κι οι «μνηστήρες» θα πηγαινοέρχονταν, γεμάτοι arrogance και απαιτήσεις, φέρε μου αυτό, φέρε μου εκείνο. Θα τους έλεγαν και εκπαιδευτές οι ευκολόπιστοι-λες να τους είχαν βάλει οι Τρώες; Σίγουρα του είχαν αναποδογυρίσει τον κόσμο, όπως θάλεγε και ο ήρωας του Κόπολα.

Μήπως ήταν κι άγιοι εκείνοι οι Τρώες; Δεν χαμπαριάζανε κάθε τι ελληνικό, δεν μπήκαν και στα σπίτια μας, δεν ξελογιάσανε την Ελένη; Μάθαμε ότι θα μας έπαιρναν και τάλλα, γι’ αυτό μπαρκάραμε, γι’ αυτό μπαρκάραμε μωρέ! Αλλά φύγαμε μετά, δεν φύγαμε;

Είχε αρχίσει να ξυπνά και να λύνεται. Είδε ένα υπηρέτη κι έναν σκύλο. Θά άρχιζε τώρα η τελευταία Πράξη.

(Δημήτρης Κιούκιας)

Για τη "συμπόνια"

Ο Νίτσε, αν και εκτιμώντας το δάσκαλό του, Άρθουρ Σοπενχάουερ, διαφώνησε με την επίκληση περι οίκτου, θεώρησε δε ότι αυτό ακριβώς αποτελούσε το θεμέλιο του ευρωπαϊκού μηδενισμού της εποχής του (δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα). Θεώρησε ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι αξιοπρεπής και αυτόνομος, να μπορεί να πραγματώσει το είναι του, ανεμπόδιστος από μια ηθική του οίκτου, κατα την οποία οι δυνατοί παραμένουν στη θέση τους, καλλιεργώντας για τους υπόλοιπους μια στάση συμπάθειας, η οποία εν τούτοις μπορούσε κάλλιστα να γίνει από στιγμή σε στιγμή επιθετική απέναντι σε όποιον μιλούσε άλλη γλώσσα, όχι εκείνην της συμπάθειας και τής δακρύβρεκτης συμπόνιας. Ο μηδενισμός ήταν η ισοπέδωση των ανεξάρτητα σκεπτομένων και η τιμωρία τους στη λήθη και την ανυποληψία.

Περισσότερα γι’ αυτούς τους προβληματισμούς μπορείτε να δείτε στο έργο μας «Η τραγική περίμετρος της προόδου«, Θεμέλιο 1998.  Ωστόσο, εδώ θα συμπληρώναμε ότι, αν και ο Νίτσε διακρίβωσε ορισμένες παθογένειες της «νεωτερικότητας», ξέφυγε προς την πλήρη αυτονομία  του ατόμου, πέρα από όποιεσδήποτε ηθικές συμβάσεις και νόμους (προβλέποντας έτσι και την τροπή που πήρε, από ορισμένες απόψεις, ο πολιτισμός του 20ου αιώνα).

Η συμπόνια, αρκετά καλλιεργημένη και από τον Χριστιανισμό - με τον οποίο ο Νίτσε διαφώνησε πλήρως- μπορεί να ξεφύγει από την μικρότητα και την υποκρισία και να συνδυαστεί με την αξιοπρέπεια, έναντι και των «φυλάκων της περιμέτρου» (δείτε οπ. παρ.). Ένας τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να πραγματωθεί αυτό είναι η απόδοση τιμών στους φύλακες. Ένας άλλος τρόπος είναι η εκκοσμίκευση της συμπόνοιας μέσω θεσμών. Δεν θα θέλαμε να επεκταθούμε περισσότερο εδώ. Θα κλείσουμε με την  άποψη πώς η δημοκρατική ισότητα για τους πολλούς μπορεί να συνδυαστεί με δομές συμπόνιας, με τρόπο που να συνιστούν μορφές αποκατάστασης (compensation) και όχι λύπησης.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Η "θεωρία των πάντων" ΙΙ

Όντες τόσο μικροί, όσο ο Διογένης απέναντι στον Αλέξανδρο- ο οποίος πάντως δε δίστασε να πεί, παρά την "αναίδεια" του πρώτου, φιλοφρονώντας τον φιλόσοφο και μη κοιτώντας τον στο πορτοφόλι: "αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν ο Διογένης"- θα θέλαμε να πούμε πως επικροτούμε την άποψη του κυρίου Καθηγητή Στήβεν Χώκινγκ: Η μάστιγα της εποχής μας είναι η επιθετικότητα και πρέπει να επιστρέψουμε στη συμπόνοια (ή σε κάποιο είδος "οίκτου", θα προσθέταμε, ανακαλώντας τον Άρθουρ Σοπενχάουερ).

Δ. Κιούκιας

Ορισμός της ανάπτυξης

Μάλλον υπάρχουν όρια στις αναπτυξιακές δυνατότητες μιας χώρας, τουλάχιστον σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο που μπορεί να ξεπερνά την τριακονταετία, και πέρα απ' αυτές τις δυνατότητες η όποια ανάπτυξη θα γίνεται σε βάρος του στοιχειώδους βιοτικού επιπέδου του λαού.
Σε αρκετές χώρες της "περιφέρειας" του κόσμου, ο κανόνας αυτός φαίνεται να ισχύει.
Οπωσδήποτε η ανάπτυξη πρέπει να ορίζεται ως ισόρροπη και βιώσιμη, όπως άλλωστε έχει δεχτεί η ΕΕ. Η ανάπτυξη που δεν είναι βιώσιμη αναγκαστικά περιθωριοποιεί ένα μέρος του λαού.
Οπότε, θα πρότεινα να μπεί στο τραπέζι ξανά ο ορισμός της ανάπτυξης.

Ευχαριστώ,


Δημήτρης Κιούκιας 

ΕΚΠ ερώτημα ΙΙ

Ποιό είναι το θεμελιωδέστερο δικαίωμα του ανθρώπου;

Δύο επιστημονικά και πρακτικά ερωτήματα

Μπορούμε να αγνοούμε τις κουλτούρες και να νομοθετούμε κόντρα στην πλειοψηφία, χωρίς επαρκή συζήτηση, ή κάποιες μετρήσεις;

Πότε πρέπει να πρωτοπορούμε και πότε όχι;

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Μερικοί κανόνες

Θελήσαμε να ξαναθυμηθούμε, ίσως και να προσθέσουμε, ορισμένους κανόνες:

1. Ο άνθρωπος λειτουργεί κατα κύριο λόγο με το μυαλό κι όχι με το θυμό. Αν επικρατεί ο θυμός συλλογικά η κοινωνία γίνεται ασταθής και επικίνδυνη, καθώς ο καθένας, όποτε μπορεί, θα τιμωρεί κάποιον ή κάποιους.
2. Πρώτα θα τους σώσεις και μετά θα τους διδάξεις.
3. Έχουμε συγκεκριμένες υποχρεώσεις, ο καθένας στο επάγγελμά του, και τηρώντας τες, η γειτονιά είναι ήσυχη.
4. Μπορεί να μην χωνεύεις τον άλλο, αλλά προηγούνται οι υποχρεώσεις σου απέναντί του. Βάλε τότε έναν εκρόσωπό σου να δώσει αυτά που ανήκουν στον άλλο και πήγαινε με τους φίλους σου κάπου για να τον βρίσεις.
5. Η ζωή δεν είναι θέατρο πειραματισμών και διδασκαλίας και η σκηνική των δρόμων είναι εμπόδιο για τον άλλο.
6. Στη ζωή δεν ερχόμαστε για να κάνουμε τον αγά, αλλά για να περιοριστούμε σ' αυτό που μπορούμε ιδίοις πόροις.
7. Αν σ' ενοχλούν αυτά που γράφει κάποιος, το μόνο που επιτρέπεται να κάνεις είναι να μην τον διαβάσεις, ή να τον κριτικάρεις επίσημα.
8. Η δουλειά του ενός δεν είναι δική σου και δεν υπάρχει συλλογικότητα, αν δεν συμφωνεί ο ένας. Σε αντίθετη περίπτωση τον έχεις κλέψει.
9. Πρέπει να μάθουμε τι μας ανήκει και τι όχι.
10. Η μυστικοπάθεια σε συνδυασμό με σωτηριολογίες έχει δημιουργήσει και Νέρωνες.
11. Μη κηρύσσεις πράγματα που δεν έχεις καθόλου τηρήσει.
12. Πέτυχε το στόχο σου και μετά ετοίμασε Θρίαμβο.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

"To μάθημα" του Ιονέσκο

Κάποτε είχα δεί αυτό το μονόπρακτο, που παίζεται και φέτος, και μου άρεσε. Ο Ηλίας Λογοθέτης ήταν απολαυστικός στο ρόλο. Από κεί και πέρα, η τέχνη μέσω της υπερβολής προσπαθεί, όπως μπορεί, να προσεγγίσει τα πράγματα. Π.χ. ο Αριστοφάνης προσπάθησε να ψέξει τη σοφιστική, συμπαρασύροντας και καλές καταστάσεις και περιπτώσεις (στο έργο "Νεφέλες"). Γιατί πράγματι κάθε μορφής στοχασμός δεν είναι απομακρυσμένος από την "πραγματικότητα" και κάθε προσπάθεια επεξεργασίας των "νεφελωμάτων" που διαθέτει η πραγματικότητα δεν συνιστά υποκατάσταση με "νεφέλες". Και ούτε όλα μπορούν, στο τέλος τέλος,να υποταχτούν σε μια μίζερη καθημερινότητα.

Κατ' αναλογίαν "Το μάθημα" μπορεί να παρασταθεί ως επιχείρηση της επιβολής της αυθεντίας με τυρρανικό τρόπο, που παίρνει εδώ τη μορφή καταιγισμού γλωσσικών όρων ή και νεολογισμών με μια μαθήτρια που σαστίζει και στο τέλος παθαίνει ένα είδος ναυτίας. Αυτό πάντως δεν πρέπει να συνιστά επίθεση σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά όταν έχει να επιδείξει και σπουδαία επιτεύγματα, π.χ. την ανάδειξη μιας σειράς σημαντικών ανθρώπων, ή την άνθηση ενός καλού θεάτρου και κινηματογράφου, με έργα που έμειναν ανεπανάληπτα (εδώ θα κάνω μια παρένθεση, την έβαλα κι όλας,  για να υποδείξω, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, στους πολύ καλούς ηθοποιούς μας να στραφούν σε μεγάλα θέματα, να βρούν τους κατάλληλους σκηνοθέτες και σεναριογράφους, να συμπτυχθούν και να ενωθούν και  να δημιουργήσουν μια νέα άνθιση του πολιτισμού μας, στον καλλιτεχνικό τομέα-γιατί αλλού υπάρχει αυτή η νέα άνθιση. Επίσης, να αναζητήσουν και νέα καλά μονόπρακτα και έργα γενικότερα, σημερινά, ει δυνατόν).

Συμπερασματικά, το χαριτωμένο μονόπρακτο του Ιονέσκο θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια σκέψη για το πώς θα ήταν δυνατόν να είμαστε πιο ελεύθεροι για να δημιουργήσουμε, χωρίς μιμήσεις και στείρες απορρίψεις, κάτι δικό μας, που να ανταποκρίνεται στα όνειρα, όνειρα που άλλες γενιές τα πραγματοποίησαν. Μια καλή αφετηρία γι αυτό  θα ήταν να ξεφύγουμε από τα κλισέ, π.χ. περί χάσματος, και να βλέπουμε τα πράγματα σε περισσότερη συνέχεια, κάτι που ορισμένοι καλλιτέχνες το έχουν ήδη αντιληφθεί, επανερχόμενοι σε καλό ελληνικό ρεπερτόριο. Η ελευθερία μας θα είναι ελευθερία επιλογής από ό,τι δεν είναι στη μόδα. (Ευχαριστώ, Δημήτρης Κιούκιας).

To απατηλό ορισμένων κανόνων

Οι κανόνες για να φτιαχτούν σωστά θέλουνε τη συνηγορία της εμπειρίας και της γνώσης. Ασφαλώς μπορούμε να έχουμε διάφορους κανόνες για διάφορα πράγματα, αλλά αρκετούς απ' αυτούς μπορούμε να τους θεωρούμε πιο ελαφρείς και παιγνιώδεις. Παραδείγματος χάρη, δεν μπορούμε να πάρουμε πολύ σοβαρά ορισμένους ποσοτικούς κανόνες, όπως το να έχεις εκατομμύρια followers, χωρίς να έχεις κάποιο περιεχόμενο σ' αυτά που παρουσιάζεις. Μπορούμε να το πάρουμε σαν παρηγορία, σαν κάτι ενθαρρυντικό.
Όταν πάλι έχεις μηδέν followers, μην απελπίζεσαι, αν ξέρεις ότι έχεις περιεχόμενο.
Το πώς το ξέρεις το βλέπεις αλλού και το τσεκάρεις.
Το "σοβαρό" κι αυτό πουλάει και πολύ μάλιστα.

Γενικά, δεν πρέπει να ρίχνουμε στην κυκλοφορία τυχαίους κανόνες, ούτε τυχαίες συσκευές. Και ένας καλός κανόνας πρέπει να δοκιμαστεί, όχι στου κασίδη το κεφάλι, αλλά στο εργαστήριο της σκέψης. Βρισκόμαστε στη φάση μιας πυρετώδους καινοτομικότητας, δεν είναι πάντα κακό, αλλά δεν χρειάζεται να έχουμε πάντα πρωτοτυπία, ειδικά αν δεν είμαστε πρωτότυποι, ή κάτι πολύ σοβαρό μας ξεφεύγει στη βιασύνη μας να ρίξουμε στην αγορά την καινοτομία μας.
Αν δεν τα λάβουμε αυτά υπόψη, θα γινόμαστε παιγνιώδεις.

Επίσης και συναφώς να μη χωρίζουμε τον κόσμο σε ποικίλες εξειδικεύσεις με απαίτηση εξισωτικότητας, διότι έτσι θα απομακρυνθούμε κι άλλο από την λεγόμενη αξιοκρατία.

Θέλουμε έναν πολιτισμό πιο σοβαρό και λιγότερο μιμητικό, λιγότερες "πατέντες" και περισσότερη ουσία. Σ' αυτά θα μας βοηθήσει μια διαδικασία πραγματικής αξιολόγησης, όχι από νεόκοπους και μονομερείς, αλλά από σοφούς.

Προσοχή λοιπόν στην προχειρότητα και κακοτεχνία ορισμένων κανόνων.

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας

Στο γιατρό: μικρό αφήγημα

- Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;

- Γιατρέ μου έχω το εξής πρόβλημα: Οι γνώμες μου μου φεύγουν και αλλάζουν συχνά. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα. Μερικές φορές προσπαθώ να τις κυνηγήσω και να τις φέρω πίσω, άλλοτε τις φέρνω και μετα δεν τις θέλω. Τι να κάνω;
- Θυμώνετε εύκολα κι όλας;
- Ναί, που το καταλάβατε;
- Όταν κάθεστε στο τραπέζι, το αισθάνεστε επίσης;
- Μάλιστα, γιατί νομίζω πέφτουν πολλά  στο τραπέζι.
- Πέφτουν και υπογραφές;
- Μμ..., ναί, δηλαδή μάλλον...

Μεσολάβησε λίγη σιωπή κι έπειτα είπε:

- Αγαπητέ φίλε, το πρόβλημά σας είναι irrelevant to psychiatry, δηλαδή πως το λέτε εδώ, δεν είναι της δικής μου ειδικότητας.
- Αλλά και ποιού είναι, με με τρελλαίνετε γιατρέ μου!
- Αγαπητέ φίλε, το πρόβλημά σας είναι...

Διεκόπη από μια σειρά τηλεφωνήματα.

Επανέρχεται: Ναι, ναι, λοιπόν, πάρτε αυτή τη μικρή prescription, πως το λέτε,  τη συνταγή.
Φεύγοντας, κάπως ευχαριστημένος ο άλλος, ακούει από το βάθος:

- Όταν έρθετε στη  συχνότητα των δύο μηνών ανα γνώμη, δείτε με πάλι.
- Βεβαίως.
- Α και κάτι άλλο. Δοκιμάσατε να δέσετε τις γνώμες σας;
-  Παρντόν; δηλαδή συγγνώμη;
- Να τις δέσετε.
- Ε και πώς θα τις δέσω.
- Αν και δεν είναι της δικής μου ειδικότητας, θα σας πώ κάτι. Έχετε ακούσει για τα αγάλματα του Δαιδάλου;
- Ξέρετε, δεν είναι της ειδικότητάς μου (του λέει και με λίγο σπάσιμο).
- Την κοπανούσανε τη νύχτα.
- Ε και τι έγινε λοιπόν; (ψιλοενοχλημένος και ξαναθυμωμένος πιά).
- Τούπανε να τα δέσει με λίγο σκέψη, έτσι ώστε να τα ξαναβρεί.
- Ε, αυτό πιά, αυτό κι αν είναι, έλεος, τι είναι αυτά τα πράγματα;
- Σας είπα, δεν είναι της ειδικότητάς μου.
- Άντε ρε (κι έκλεισε δυνατά την πόρτα πίσω του και δεν ξαναπάτησε).

Εν τω μεταξύ ο "γιατρός" έβγαλε από κάτω το τάμπλετ και συνέχισε το διάβασμα του Σωκράτη.

(Δημήτρης Κιούκιας).
 

"Καλέ μου"

Είπαμε ότι τη ζωή, ιδίως των άλλων, πρέπει να την επάρεις σοβαρά και να μην τους βαθμολογείς μέρα με τη μέρα, αριθμό με τον αριθμό, λές και είσαι μύωψ, ή έχεις κάνει delete στη  μνήμη και την κρίση σου. Κάθε πράγμα έχει τη θέση του στη ζωή, αλλά όταν έρχεται να επισκιάσει τα άλλα, πρέπει τουλάχιστον να μη φορά κοντά παντελονάκια, αν δεν είναι ντάλα καλοκαίρι. Και παρεπιμπτόντως θα ήθελα να ρωτήσω, καθώς το αγνοώ "καλέ μου", όπως θα έλεγε και ο Σωκράτης, πότε μια χώρα θεωρείται χρεωκοπημένη, αν υπάρχουν δηλαδή ορισμένα στάνταρτ, που έχουν διατυπωθεί και ψηφιστεί από το εκλογικό σώμα, έτσι ώστε να μη λυσσομανούν οι αγορές και να μη βυσοδομούν εκείνοι κι άλλοι. Σε παρακαλώ "καλέ μου" να μου το ειπείς, για να το μάθω κι εγώ.

Ευχαριστώ,


Δημήτρης Κιούκιας, ενταύθα.

Γλώσσες διατίθενται

Όλα τα επαγγέλματα δεν είναι παραγωγικά, αλλά κάτι κάνουν όμως. Για παράδειγμα, οι κοινωνικές επιστήμες επαγγελματικά μας δίνουν φωνή για να μιλήσουμε κάπως επεξεργασμένα για την πολιτική. Ο τρόπος που μιλάμε σήμερα πολιτικά προέρχεται απ' αυτές, κατα κύριο λόγο. Οι όροι κοινωνικός αποκλεισμός, κοινωνική συνοχή, θεσμοί-θεσμικός, "κάδρο", κοινωνικοί και πολιτικοί ρόλοι, διάκριση εξουσιών, δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα-ανισότητα, εκλογές, δημοψήφισμα, λογοδοσία, διαφάνεια, ολοκληρωτισμός, λαϊκισμός, φασισμός, κίνημα, διεκδικήσεις, νομιμοφροσύνη, επανάσταση του αυτονόητου και χιλιάδες άλλα διατυπώθηκαν από πολιτικούς διανοητές, άλλοι παλιά, άλλοι πρόσφατα.
Το να δίνεις μια γλώσσα και πλαίσια σκέψης μάλλον είναι σπουδαίο πράγμα. Γιατί ο άνθρωπος είναι ο μόνος σ'αυτόν τον πλανήτη που σκέφτεται και μιλά. Αφού σκεφτεί, έπειτα δρά.

(Σημείωση: και άλλα επαγγέλματα συνεισφέρουν στην ίδια γλώσσα, ιδίως σε πιο εξειδικευμένους τομείς. Καλό  είναι να αρχίσουμε να παραθέτουμε και τις πηγές μας, δηλαδή από πήραμε τί).

Ευχαριστώ,

Δημήτρης Κιούκιας.

Το "φυσικό προφίλ"

¨Εχουμε επισημάνει και αλλού (βλ. Ρυθμοί...Παπαζήσης 2014) ότι το "φυσικό προφίλ" μιας χώρας παίζει ρόλο στην ανάπτυξή της, ή τουλάχιστον δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε τελείως. Ενδέχεται σε περιόδους εκσυγχρονισμού-εκβιομηχάνισης να προκύπτει κάποιο χάσμα μεταξύ "επιβαλλόμενης ανάπτυξης" και φυσικού προφίλ. Πιθανώς τότε να προκύπτει μεγάλη ανεργία. Φυσικά και άλλες χώρες στο παρελθόν αντιμετώπισαν το πρόβλημα. Βρέθηκαν όμως στη φάση της μεγάλης εκβιομηχάνισης. Στις σημερινές συνθήκες μήπως σκοπεύουμε να κηρύξουμε μια δεύτερη βιομηχανική επανάσταση; Είναι λίγο αμφίβολο.
Περιμένουμε λοιπόν να μας υποδειχτεί ποιούς τομείς μπορούμε να αναπτύξουμε με προοπτική.
Εν τω μεταξύ το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι παρόμοιο με αυτό των μεγάλων και μεσαίων οικονομικών δυνάμεων, που καλλιεργούν μια μεγάλη σειρά απο ειδικότητες, πολλές από τις οποίες απορροφώνται απο τα πανεπιστήμια-γι αυτό και ο αριθμός των εργαζομένων σ' αυτά είναι αρκετά σημαντικός στις διάφορες χώρες.
Ευχαριστώ,

ίσως επανέλθουμε.

Δημήτρης Κιούκιας

Αύριο, Σήμερα

"Μπορεί το αύριο, ίσως και να μην υπάρχει αύριο", "μα όμως σήμερα" είμαστε σύγχρονοι και προηγούμαστε, άνευ άλλων. Για σήμερα κατα κάποιο τρόπο δεν υπάρχει αύριο, μέχρι δηλαδή να έρθει ένα αύριο.

Δημήτρης  Κιούκιας

"Η θεωρία των πάντων"

"Άκρη δεν έχει ο ουρανός", για το νέο κύμα, κι ο κόσμος που κατοικούμε έτσι ήταν από πάντα, είπε ο Ηράκλειτος, για να έρθει όμως σε άλλα αποσπάσματά του να μιλήσει για "θείους νόμους". Κάπου εκεί έφτασε κι ο σύγχρονος κοσμολόγος Στήβεν Χώκινγκ, περνώντας μέσα από μαύρες τρύπες που καταπίνανε τ' αστέρια, ένα σύμπαν που διαστέλλεται και συστέλλεται κι έναν άνθρωπο, "επαρχιώτη" κάτοικο ενός συνηθισμένου πλανήτη, που όμως μπορεί να θριαμβεύσει με τη λογική του και να τα καταλάβει όλα, συστέλλοντάς τα σε μια απλή εξίσωση.
Υπερνικώντας μάλιστα σαν Κυνέγειρος τις κινητικές δυσκολίες που απέκτησε, αφαιρώντας συλληπτικά όργανα, χέρια και πόδια και γλώσσα, αφήνοντας μόνο νού και αισθήσεις να δοκιμάσουν το αδύνατο-κατα τη γνώμη του Κάντ.
"Ο κόσμος ξημερώνει, ο κόσμος ξημερώνει" και μια ταινία που άξιζε να δούμε.

Δημήτρης Κιούκιας

Η σύγχρονη τροχιά θεσμικού και πολιτικού εκσυγχρονισμού που χαράχτηκε -και από την Ευρώπη -είχε μάλλον δύο όψεις. Από τη μια κινήθηκε προς την κατεύθυνση ορισμένων αποκρατικοποιήσεων και μαζέματος των κρατών, από την άλλη στην πολυεπίπεδη και ογκώδη διακυβέρνηση, με άπλωμα πολλών διοικητικών μονάδων και συμμαχικών δικτύων. Συχνά μορφές αποκέντρωσης σε διάφορους τομείς είχαν τη μορφή επέκτασης. Η Ελλάδα εν πολλοίς ακολούθησε ένα εξωτερικό πρόγραμμα θεσμικού εκσυγχρονισμού, που είχε επιλεγεί ως blueprint για εισαγωγή. Η ανάπτυξη είχε τη μορφή foreign led development με εποχή ευημερίας, αλλά και ορισμένες αποτυχίες. Η μετάβαση τώρα σε ένα πιο ισορροπημένο πρότυπο πρέπει, κατα τη γνώμη μας, να λάβει υπόψη τις επιλογές που έγιναν τότε, καθώς και με βάση το γεγονός της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008.

Δημήτρης Κιούκιας

Philosophical Rhythms

  Please find out more about my work. For instance, I have recently authored a book entitled "Rythmoi Filosophimata"- Ρυθμοί Φιλοσοφήματα 2011-2014 (Athens, Papazisis, July 2014, ιn Greek) which is a collection of philosophical and fictional essays probably suitable for humanities and political science students. The book is in the form of ebook to be obtained from Google ebooks-Google Play and App Store. Some subtitles include: "The game", "Are we in a position to predict?", "Should we be modern or ancient?", "Historical structure and economic perspective", "The obscure", "Hypereality", "Political Science and Political Practice", "The superstructure", "On Crisis", "Soul and Anathimiaseis" (a satirical and dramatic theatrical play concerning perennial questions).

Thank you very much.

Dimitris Kioukias, Δημήτρης Κιούκιας.