Στο γιατρό: μικρό αφήγημα

- Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;

- Γιατρέ μου έχω το εξής πρόβλημα: Οι γνώμες μου μου φεύγουν και αλλάζουν συχνά. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα. Μερικές φορές προσπαθώ να τις κυνηγήσω και να τις φέρω πίσω, άλλοτε τις φέρνω και μετα δεν τις θέλω. Τι να κάνω;
- Θυμώνετε εύκολα κι όλας;
- Ναί, που το καταλάβατε;
- Όταν κάθεστε στο τραπέζι, το αισθάνεστε επίσης;
- Μάλιστα, γιατί νομίζω πέφτουν πολλά  στο τραπέζι.
- Πέφτουν και υπογραφές;
- Μμ..., ναί, δηλαδή μάλλον...

Μεσολάβησε λίγη σιωπή κι έπειτα είπε:

- Αγαπητέ φίλε, το πρόβλημά σας είναι irrelevant to psychiatry, δηλαδή πως το λέτε εδώ, δεν είναι της δικής μου ειδικότητας.
- Αλλά και ποιού είναι, με με τρελλαίνετε γιατρέ μου!
- Αγαπητέ φίλε, το πρόβλημά σας είναι...

Διεκόπη από μια σειρά τηλεφωνήματα.

Επανέρχεται: Ναι, ναι, λοιπόν, πάρτε αυτή τη μικρή prescription, πως το λέτε,  τη συνταγή.
Φεύγοντας, κάπως ευχαριστημένος ο άλλος, ακούει από το βάθος:

- Όταν έρθετε στη  συχνότητα των δύο μηνών ανα γνώμη, δείτε με πάλι.
- Βεβαίως.
- Α και κάτι άλλο. Δοκιμάσατε να δέσετε τις γνώμες σας;
-  Παρντόν; δηλαδή συγγνώμη;
- Να τις δέσετε.
- Ε και πώς θα τις δέσω.
- Αν και δεν είναι της δικής μου ειδικότητας, θα σας πώ κάτι. Έχετε ακούσει για τα αγάλματα του Δαιδάλου;
- Ξέρετε, δεν είναι της ειδικότητάς μου (του λέει και με λίγο σπάσιμο).
- Την κοπανούσανε τη νύχτα.
- Ε και τι έγινε λοιπόν; (ψιλοενοχλημένος και ξαναθυμωμένος πιά).
- Τούπανε να τα δέσει με λίγο σκέψη, έτσι ώστε να τα ξαναβρεί.
- Ε, αυτό πιά, αυτό κι αν είναι, έλεος, τι είναι αυτά τα πράγματα;
- Σας είπα, δεν είναι της ειδικότητάς μου.
- Άντε ρε (κι έκλεισε δυνατά την πόρτα πίσω του και δεν ξαναπάτησε).

Εν τω μεταξύ ο "γιατρός" έβγαλε από κάτω το τάμπλετ και συνέχισε το διάβασμα του Σωκράτη.

(Δημήτρης Κιούκιας).