Κάποτε είχα δεί αυτό το μονόπρακτο, που παίζεται και φέτος, και μου άρεσε. Ο Ηλίας Λογοθέτης ήταν απολαυστικός στο ρόλο. Από κεί και πέρα, η τέχνη μέσω της υπερβολής προσπαθεί, όπως μπορεί, να προσεγγίσει τα πράγματα. Π.χ. ο Αριστοφάνης προσπάθησε να ψέξει τη σοφιστική, συμπαρασύροντας και καλές καταστάσεις και περιπτώσεις (στο έργο "Νεφέλες"). Γιατί πράγματι κάθε μορφής στοχασμός δεν είναι απομακρυσμένος από την "πραγματικότητα" και κάθε προσπάθεια επεξεργασίας των "νεφελωμάτων" που διαθέτει η πραγματικότητα δεν συνιστά υποκατάσταση με "νεφέλες". Και ούτε όλα μπορούν, στο τέλος τέλος,να υποταχτούν σε μια μίζερη καθημερινότητα.
Κατ' αναλογίαν "Το μάθημα" μπορεί να παρασταθεί ως επιχείρηση της επιβολής της αυθεντίας με τυρρανικό τρόπο, που παίρνει εδώ τη μορφή καταιγισμού γλωσσικών όρων ή και νεολογισμών με μια μαθήτρια που σαστίζει και στο τέλος παθαίνει ένα είδος ναυτίας. Αυτό πάντως δεν πρέπει να συνιστά επίθεση σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά όταν έχει να επιδείξει και σπουδαία επιτεύγματα, π.χ. την ανάδειξη μιας σειράς σημαντικών ανθρώπων, ή την άνθηση ενός καλού θεάτρου και κινηματογράφου, με έργα που έμειναν ανεπανάληπτα (εδώ θα κάνω μια παρένθεση, την έβαλα κι όλας, για να υποδείξω, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, στους πολύ καλούς ηθοποιούς μας να στραφούν σε μεγάλα θέματα, να βρούν τους κατάλληλους σκηνοθέτες και σεναριογράφους, να συμπτυχθούν και να ενωθούν και να δημιουργήσουν μια νέα άνθιση του πολιτισμού μας, στον καλλιτεχνικό τομέα-γιατί αλλού υπάρχει αυτή η νέα άνθιση. Επίσης, να αναζητήσουν και νέα καλά μονόπρακτα και έργα γενικότερα, σημερινά, ει δυνατόν).
Συμπερασματικά, το χαριτωμένο μονόπρακτο του Ιονέσκο θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια σκέψη για το πώς θα ήταν δυνατόν να είμαστε πιο ελεύθεροι για να δημιουργήσουμε, χωρίς μιμήσεις και στείρες απορρίψεις, κάτι δικό μας, που να ανταποκρίνεται στα όνειρα, όνειρα που άλλες γενιές τα πραγματοποίησαν. Μια καλή αφετηρία γι αυτό θα ήταν να ξεφύγουμε από τα κλισέ, π.χ. περί χάσματος, και να βλέπουμε τα πράγματα σε περισσότερη συνέχεια, κάτι που ορισμένοι καλλιτέχνες το έχουν ήδη αντιληφθεί, επανερχόμενοι σε καλό ελληνικό ρεπερτόριο. Η ελευθερία μας θα είναι ελευθερία επιλογής από ό,τι δεν είναι στη μόδα. (Ευχαριστώ, Δημήτρης Κιούκιας).
Κατ' αναλογίαν "Το μάθημα" μπορεί να παρασταθεί ως επιχείρηση της επιβολής της αυθεντίας με τυρρανικό τρόπο, που παίρνει εδώ τη μορφή καταιγισμού γλωσσικών όρων ή και νεολογισμών με μια μαθήτρια που σαστίζει και στο τέλος παθαίνει ένα είδος ναυτίας. Αυτό πάντως δεν πρέπει να συνιστά επίθεση σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά όταν έχει να επιδείξει και σπουδαία επιτεύγματα, π.χ. την ανάδειξη μιας σειράς σημαντικών ανθρώπων, ή την άνθηση ενός καλού θεάτρου και κινηματογράφου, με έργα που έμειναν ανεπανάληπτα (εδώ θα κάνω μια παρένθεση, την έβαλα κι όλας, για να υποδείξω, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, στους πολύ καλούς ηθοποιούς μας να στραφούν σε μεγάλα θέματα, να βρούν τους κατάλληλους σκηνοθέτες και σεναριογράφους, να συμπτυχθούν και να ενωθούν και να δημιουργήσουν μια νέα άνθιση του πολιτισμού μας, στον καλλιτεχνικό τομέα-γιατί αλλού υπάρχει αυτή η νέα άνθιση. Επίσης, να αναζητήσουν και νέα καλά μονόπρακτα και έργα γενικότερα, σημερινά, ει δυνατόν).
Συμπερασματικά, το χαριτωμένο μονόπρακτο του Ιονέσκο θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια σκέψη για το πώς θα ήταν δυνατόν να είμαστε πιο ελεύθεροι για να δημιουργήσουμε, χωρίς μιμήσεις και στείρες απορρίψεις, κάτι δικό μας, που να ανταποκρίνεται στα όνειρα, όνειρα που άλλες γενιές τα πραγματοποίησαν. Μια καλή αφετηρία γι αυτό θα ήταν να ξεφύγουμε από τα κλισέ, π.χ. περί χάσματος, και να βλέπουμε τα πράγματα σε περισσότερη συνέχεια, κάτι που ορισμένοι καλλιτέχνες το έχουν ήδη αντιληφθεί, επανερχόμενοι σε καλό ελληνικό ρεπερτόριο. Η ελευθερία μας θα είναι ελευθερία επιλογής από ό,τι δεν είναι στη μόδα. (Ευχαριστώ, Δημήτρης Κιούκιας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου